Marx’ın ölümünün ardından Engels öncelikli iş olarak Kapital ciltlerini tamamlayıp baskıya hazır hale getirmeye yoğunlaşmıştı. Engels aylar süren hastalık sürecine rağmen bu zorlu işe soyunduğunda yüz yüze olduğu şey sadece Marx’ın okunması son derece zor olan elyazmalarının çözülüp temize çekilmesinden ibaret değildi. Bu iş aynı zamanda Engels’ten başka kimsenin beceremeyeceği zorlu ve yaratıcı bir çalışma gerektiriyordu. Zira elyazmaları ayrıntılı bir şekilde işlenmiş bölümlerin yanı sıra taslak halinde kalmış bölümleri de içeriyordu. Elde çok sayıda, çoğu bölük pörçük çalışma bulunuyordu. Tüm bunlara ek olarak bir de Marx gibi kılı kırk yaran bir yazar söz konusu olduğunda, üstesinden gelinecek iş daha da zorlaşıyordu. Ama bütün bunlar Engels’i, “madem eski yoldaşıma böylece yeniden kavuşacağım, işi seveceğim demektir”

AKP-MHP ittifakıyla inşa edilen olağanüstü rejimin tepesine oturduğundan beri Erdoğan’ın terörist listesi genişlemeye devam ediyor. “Öyle kitaplar vardır ki, bombadan daha tehlikelidir” dediği 2011 yılının öncesini bir kenara bırakırsak, geçen on yılda iktidarın destekçileri hariç herkes bu terörist listesinde kendine bir yer buldu. Kürtler, devrimciler, sosyalistler her zaman bu ülkenin egemenlerinin terörist listesinin başında yer aldılar. Bu liste Erdoğan’la birlikte çok daha kapsamlı bir hal aldı, alıyor.

Doğru. / Haklısın. / Boşa koysan dolmayan / Doluya koysan almayan bu hayattan kurtulmalısın / Fakat nasıl? / Nasıl kurtulacaksın? / Bizler, / Bir ipin ucuna dizilmiş boncuklara benzeriz. / Bir el / Tutup çeker / Bir uçtan diğer uca bizi. / Bir el, / Alıp avucuna sıkar; / Ta ki suyumuz çıkıncaya kadar. / Bir el / Sıkıştırıp / Baş parmağıyla işaret parmağının arasına / Savurur ha savurur / Ta ki şaftımız kayıncaya kadar

Savaştan sonra burjuvazinin organize ettiği spor aktiviteleri daha rekabetçi ve milliyetçi bir hale büründürüldü. Kapitalist olimpiyatlar spor alanında kendisini kitlelere dayatıyordu. Tam bu dönemlerde alternatif bir spor ve olimpiyat gerektiği düşüncesi daha fazla yaygınlaşmıştı. Ekim Devrimi bu açıdan da öncü oldu ve işçi sınıfının iktidarı ele aldığı Sovyetler Birliği’nde örgütlü işçi sporunda da sıçramalı bir gelişim kaydedildi.  1920 yılında kurulan Luzern merkezli Sosyalist İşçilerin Spor Enternasyonalinde (SİSE -ilk adı Luzern Spor Enternasyonalidir) altı ulusal federasyondan yaklaşık bir milyon üye bulunuyordu. 1921’de ise Kızıl Spor Enternasyonali ya da Sportintern olarak bilinen Uluslararası Kızıl Spor ve Jimnastik Dernekleri Birliği Moskova’da kuruldu.

İnsanlığın bugüne dek yaşadığı en büyük savaş olan II. Dünya Savaşının, 1 Eylül 1939 tarihinde Alman ordularının Polonya’nın batı kesimini işgal etmesiyle başladığı kabul edilir. 50 milyon insanın hayatına, en az bir o kadarının da yaralanmasına, sakatlanmasına, öksüz kalmasına yol açan bu savaşın başlama tarihi, savaşın bitiminden sonra ikiyüzlü dünya burjuvazisi tarafından Dünya Barış Günü ilan edilmişti. Burjuvazi bununla, savaş ile barış arasındaki ilişkiyi pek de güzel ortaya koymuş oluyordu: Emperyalizm çağında barış savaş demektir, savaş da barış!

Emperyalist kutuplaşmadaki bu yeni aşamayı başlatan plan, program ve girişimlerin dünya üzerindeki somut yansımalarını önümüzdeki dönemde daha fazla göreceğiz. Bu yansımaların toplamda emperyalist savaş dinamiklerini daha da harlayacağını görmek için de kâhin olmaya gerek yok. Lenin’in dediği gibi emperyalistler arasında yeni güç dağılımı oluştuğunda denge ancak zor yoluyla kurulabilir. Altyapı yatırımları yapılacağı söylenen ülke ve bölgeler aynı zamanda askeri üs ve yığınak bölgeleri haline getirilmeye çalışılacaktır.

Yangın gönüllülerinin bölgeden uzaklaştırılması ve devletin görevli memurları dışında kimsenin yangın bölgesine alınmaması emri, Erdoğan tarafından bir Cuma namazı çıkışında duyuruldu. Gerekçe gönüllü ekiplerin deneyimsiz olması idi. Bu açıklamadan sonra, yangına karşı oluşturulan ekiplerin çalışmaları fiilen engellendi, yangın gönüllüleri alandan uzaklaştırıldı ve bölgeden ayrılmaları istendi. Bağımsız yardım kampanyaları durduruldu. “Güçlü, büyük devlet” imajına zarar geldiğini düşünen ve her şeyin üstesinden gelebilecek kudrette olmakla böbürlenen siyasi iktidar, “bizim hiç kimseye ihtiyacımız yok” mesajları vermeye, oluşan havayı dağıtmaya çalıştı.

Uzun iç savaş yıllarından sonra 20 yıl ABD işgali altında yaşayan Afgan halkı için çile bitmiyor. ABD’nin çekilmesi ve merkezi hükümetin düşmesiyle ülke Taliban’ın kontrolüne geçti. ABD’nin 20 yıllık savaştan sonra önünü açtığı Taliban’ın zulmünden kaçan binlerce insan Kabil Havaalanına akın etti. Sonuç Kabil Havaalanında yaşanan korkunç görüntüler oldu. “Afganistan’dan kurtulmak ve mümkünse Batı ülkelerine gitmek isteyen bu insanları havaalanı etrafına çekilmiş duvar ve dikenli teller de durduramadı. İnsanların uçaklara binmek için birbirini ezdiği, hareket halindeki uçaklara tutunmaya çalıştığı ve bu sırada kimilerinin düşerek öldüğü kaos manzarası, insanlık açısından bir trajedidir. 

Molla rejimi altında ezilen, açlığa, sefalete mahkûm edilen İranlı yoksul emekçilerin rejime olan öfkesi büyüyor. Emperyalist savaşın bölgedeki taraf ve aktörlerinden biri olan İran’ın artan savaş maliyeti, rejimin yolsuzlukları, keyfiliği ve pandemi sürecinde sağlık hizmetleri başta olmak üzere kamu hizmetlerinin çökmesi ülkedeki sorunları daha da kronik hale getirdi. Giderek büyüyen sorunların faturası ise nüfusun %60’ından fazlasının derin bir yoksulluğa itilmesiyle işçi ve emekçilere ödetiliyor.

Dünya emekçi sınıflarının başındaki tüm belâların olduğu gibi mülteci sorununun da sorumlusu kapitalist sömürü düzenidir. İçine düştükleri çaresizlikle göçmen/mülteci işçiler hedefe konularak çok yönlü kriz içindeki kapitalizmin ömrü uzatılmak istenmektedir. Milliyetçilik körüklenerek, emekçiler birbirine düşürülerek gerçekler saklanmaya çalışılmaktadır. Afgan, Suriyeli, Türk, Kürt, Türkmen, Arap ya da dünyanın başka bir coğrafyasından mülteci ya da yerli tüm işçiler kapitalist sistemin boyunduruğu altında, bu zulüm düzenini ayakta tutmaya zorlanıyor.

Siyasi kriz ve belirsizliklerle, artan toplumsal çelişkilerle çalkalanan Latin Amerika ülkesi Peru’da başkanlık seçimlerinin sonuçları geçtiğimiz haftalarda resmi olarak ilan edildi. Özgür Peru Partisinden (Perú Libre) aday olan Castillo Peru’nun bağımsızlığının 200. yıldönümü olan 28 Temmuzda resmi bir törenle başkanlığı devraldı. Peru siyasi tarihinde önemli bir gelişme olarak okunması gereken bu seçim sonuçlarının yankıları hâlâ sürüyor.