Tayland seçimlerinin sonuçları ilk bakışta “otoriter bir rejimi seçimle devirmenin mümkün olduğu”nu düşündürtebilir. Ama durum hiç de böyle değildir. Evet Tayland, cumhuriyetin değil monarşinin hüküm sürdüğü, pek çok askeri darbeye tanıklık etmiş, son olarak da bir generalin başbakanlığında otoriter bir rejimle yoluna devam eden bir ülkeydi. Ama bunun yanı sıra, Türkiye’den son derece farklı olarak, radikal mücadele deneyimlerine sahip bir tarihi de vardı ve elde edilen zafer, seçimlere ve parlamentoya hapsedilmeyen bir mücadele çizgisinin ürünüydü. İşte vurgulanarak üstünde durulması gereken ana husus budur.

Önümüzde çelişkilerin alabildiğine şiddetleneceği bir dönem uzanıyor. Rejimin kendi yarattığı çok boyutlu yıkımın altından nasıl kalkacağı belli değildir. Fakat işçi sınıfının devrimci politik örgütlülüğü güçlenmedikçe, buradan kendiliğinden işçi sınıfı lehine bir çözümün çıkmayacağı da açıktır. Her halükârda işçi sınıfını ve emekçileri çok daha ağır bir yıkım dönemi beklemektedir. Rejimin her türlü muhalefete tahammülsüzlüğü zaten ortadadır. Sıkıştığı noktada saldırıları arttıracağı açıktır.

Japonya’nın Hiroşima kentinde 19-21 Mayıs tarihleri arasında toplanan G7 zirvesi sona erdi. Günler öncesinden emekçilerin protestolarıyla karşılanan zirve, Japonya başbakanı Kişida’nın karşıladığı liderlerin Hiroşima Barış Parkı ve atom bombası müzesini ziyaretleriyle başladı. Dünyada atom bombasını pratikte kullanan tek ülke olan ve bunu “İkinci Dünya Savaşını bitiren adım” olarak savunmaktan halen vazgeçmeyen ABD’nin lideri Biden, yanına nükleer silahlara sahip olma ayrıcalığını yaşayan diğer emperyalist güçlerin liderlerini de alarak şov yaptı.

Halkların çektiği acılar egemenleri zerrece ilgilendirmiyor. Onlar varsa yoksa kendi çıkarlarını korumaya çalışıyor. On yılı aşkın bir süre boyunca Suriye’ye hücum eden akbabaların şimdi Esad’la el sıkışmalarının da gösterdiği gibi, dünün kanlı bıçaklı düşmanları bugün dostluk pozları vermekte zerrece zorlanmıyorlar. Suriye yakılıp yıkılmış, yüz binler hayatını kaybetmiş, milyonlarca insan yaşadığı yeri terk etmek zorunda kalmış, bütün bunlar onların da emperyalist ağababalarının da umurunda değildir. İşçi sınıfı Arap Birliği zirvesinin bir kez daha gösterdiği bu gerçekliğin farkına varmadıkça egemenlerin çıkar savaşlarına alet olmaya ve bu savaşlarda helâk olmaya devam edecektir ne yazık ki.

Bu rejime karşı mücadelenin sandığa indirgenmemesi gerektiğini, kitle seferberliğini örmek yerine kitlelere sandığı beklemelerini söylemenin büyük bir yanlış olduğunu defalarca söylemiştik. Geride bıraktığımız birinci tur bu gerçeği çırılçıplak kanıtlamaktadır. Önümüzde son derece sert geçeceği görülen bir mücadele dönemi uzanmaktadır. Umutsuzluğa asla yer yoktur. Faşizme karşı sandığa hapsolmayan bir mücadele için emek cephesini yükseltelim!

Kapitalistleri kârlarından bir parça feda ederek önlem almak zorunda bırakabilecek tek güç işçi sınıfının militan mücadelesidir. Bu mücadeleyi zorbalıkla bastıran faşist rejimin yıkılması ise işçi sınıfının acil görevidir. Bu yıl Soma’nın yıldönümü ile 14 Mayıs seçimleri denk düşmüştür. Soma’da sorulamayan hesabın sorulma yolunun açılabilmesi için de, faşist rejime güçlü bir darbe indirerek yeni bir dönemin önünün açılabilmesi için de emekçi seferberliğini büyüterek güçlendirmeliyiz.

Bütün bu yaşadıklarımız, siyasetten uzak tutulan, örgütsüz emekçi kitlelerin, özellikle de gençlerin, bu düzende nasıl da kolayca egemenlerin oyuncağı haline gelebildiklerinin, üstelik bu tuzağa kendilerini çok akıllı ve uyanık sanarak düştüklerinin çarpıcı örnekleridir. “Siyaset kirli bir şey, ben siyasetle ilgilenmiyorum” diyen zır cahillerin, nasıl en kirli siyasetlere alet oldukları ortadadır. Cambridge Analytica türü manipülasyon şirketlerinin, “fikri kolaylıkla değiştirilebilir” kategorisine soktukları bu kitleyle kedinin fareyle oynadığı gibi oynamalarına ve bunları en azgın faşist partilerin peşine takabilmelerine şaşmamak gerek.

Topluma verecek şeyi kalmayan rejim çaresizlik içinde çırpınıyor. Bir yandan toplum ve muhalefet üzerinde baskı ve zorbalığı arttırırken bir yandan da buna eşlik eden biçimde korku ve nefret söylemini yükseltiyor. Aklı sıra bununla taraftar kitlesindeki erimeyi durdurmaya ve onların moralini yükseltmeye çalışıyor. Diğer taraftan, bunların yetmediğini gördükçe havuç niyetine emekçi yığınlara rüşvet dağıtmaya girişiyor. Bunu da çoğunlukla muhalefetin programından aşırarak ve sanki bunlara öncesinde kibir ve aşağılamayla karşı çıkmamış gibi yapıyor. Yanı sıra yoksulluk içinde kıvranan kitlelere “büyük Türkiye” imajı satmak için bin bir sahtekârlıkla çadır tiyatroları sergilemekten geri durmuyor.

Sen düş yola, / Bil varacağın yeri, / Varırsın bugün ya da yarın. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Çiçek ol dalda. / Meyveye dur. / Güneş değer elbet yanına yörene; / Yemişlerin bal olur. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Tırtıl ol / Ör kozanı. / Azmet çabala / Kelebek olup uçacağın gün de gelir. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Damla ol. / Küçücük bir zerre. / Enseyi karartma bakıp da göle. / Dolarsın / Öyle ya da böyle. / Hiçbir şeyin acelesi yok.Ey yaşamı üreten el! / Aşılamayan dağ mı var? / Geçilemeyen su, / Yenilemeyen düşman... / Aşarsın.

Şimdi görev 1 Mayıs’ın mücadele ruhunudaha da güçlendirerek 14 Mayıs’a taşımaktır. Faşizme karşı bir seferberlik duygusuyla hareket etmek zorunluluktur. Bu bakımdan Emek ve Özgürlük İttifakı’nda ifade bulan dinamiği büyütmek, sağlamlaştırmak hayati önem taşımaktadır.

Sudan’da egemen sınıfın tepesindeki iki askeri güç arasında 15 Nisandan bu yana kanlı bir kapışma yaşanıyor. Paramiliter Hızlı Destek Güçlerinin (RSF) başındaki Muhammed Hamdan Dagalo’nun isyanı ve Orgeneral Abdul Fettah El Burhan başkanlığındaki ordunun bu isyana verdiği sert yanıt sonucunda şimdiye kadar 600’ü aşkın insan hayatını kaybetti. On binlerce insanın canını kurtarmak için başkenti terk ettiği, bunların bir bölümünün Güney Sudan, Çad ve Mısır’a kaçtığı ülkede tam bir can pazarı yaşanıyor.

Bir kez daha diyoruz ki, Kürt halkını, onun siyasi temsilcilerini, demokrasi güçlerini faşist terörle susturmak, yıldırmak mümkün olsaydı bunu 12 Eylül faşizmi çoktan yapmış olurdu. Ama bunu başaramadı ve yıkıldı gitti. Siz de susturamayacaksınız, yıldıramayacaksınız ve kaçarınız yok yıkılacaksınız!

İşçiler, emekçiler için yıkım üreten bu rejim yıkılmalıdır. Kuşkusuz gerçek kurtuluş kapitalist sömürü düzeninin yıkılmasından geçmektedir ve bu mücadele ertelenemez. Fakat işçi sınıfının burjuva rejimler arasında fark yokmuş gibi davranma lüksü de yoktur. Bu düzen sınırları içinde kalınsa bile yıkılanın yerine neyin kurulacağı emekçiler açısından son derece yakıcı bir önem taşımaktadır. Tek adam rejiminin hukuksal ifadesi olan ucube başkanlık sistemi yerine kurulacak olan yeni sistem ne derece demokratik olacaktır? Burada işçi sınıfının, ezilen Kürt halkının, kadınların, gençlerin bindireceği basınç son derece belirleyici olacaktır. Bugün bu basıncın parlamento ayağının örgütlenmesinde Emek ve Özgürlük İttifakı partilerinin parlamentoya sokacakları demokrat, mücadeleci ve sosyalist milletvekillerinin sayısının olabildiğince çok olması bu yüzden önem taşımaktadır.

Türkiye’deki yoksullaşmanın ulaştığı boyut bakımından, gerek devletin resmi kurumu TÜİK’in gerekse de çeşitli sendikaların her ay yayımladığı veriler durumun vahametini ortaya koyuyor. Birleşmiş Milletler Gıda ve Tarım Örgütü (FAO) tarafından yayımlanan raporlar, iktidarın “gıda fiyatları tüm dünyada yükseliyor” söyleminin nasıl büyük bir yalan olduğunu açıkça gösteriyor.

Eyy sevdiğim! / Her gün / Her saat yüzümü döndüğüm kıblem. / Yüreğim coşkun bir sel gibi çırpınıyor sensizliğinde, / Gel. / Hasretin amansız bir yel gibi kırıyor dallarımı, / Gel! / Gelirken gülüşlerini de getir. / Yüzündeki ince çukuru, / Çağlayan köpüğü dişlerini, / Yarım kalmasın diye kavgamız, / Yere göğe sığdıramadığımız düşlerini de getir / Onlar götürecek bizi kâbemize.Bu düzen bize göre değil sevdiğim. / İnsanın insanı yediği bu düzene alışmak, / Düşlerimiz olmadan yaşamak bize göre değil. / Burada çoluk çocuk aç. / İnsan insana kul / İnsan insana esir. / Eğer gülüşlerini getirmezsen sevdiğim; / Belki de bin asır burada kalırız. / Allah göstermesin ama sevdiğim,

Varşova Gettosu ayaklanması, ölüm kamplarında katledilmektense onurlarıyla direnerek ve savaşarak ölmeyi tercih eden en genci 13, en yaşlısı 40 yaşında olan direnişçilerin, sosyalistlerin, kendilerinden sonraki kuşaklara bıraktığı muazzam bir direniş destanıdır. Böylesi bir direnişin yaşanabilmesi korkunun felçleştirdiği bir toplumun varlığına rağmen örgütlülüğünü koruyan ve asla pes etmeyen sosyalistler sayesinde mümkün olabilmiştir. Ayaklanmanın 80.yıldönümünde, Demet Yalçın'ın yazısını tekrar yayınlıyoruz.