Üçüncü Dünya Savaşı kızışıyor, Ukrayna’daki savaş yeni bir boyuta yükselirken Asya-Pasifik’te de gerilim artıyor. Haziran ayında gerçekleştirilen NATO zirvesine ilk kez Asya-Pasifik bölgesinden Japonya, Güney Kore, Avustralya ve Yeni Zelanda’nın davet edilmesi, Ağustos ayında ABD Temsilciler Meclisi Başkanı Nancy Pelosi’nin Tayvan’ı ziyareti bölgede suların ısındığının işaretleridir.

Doğayı ve emeği sınırsızca sömürüp tüketen bu kâr odaklı üretim tarzının tümüyle iflas ettiği gerçeği, işçi sınıfı isyanlarının tüm küreye yayılmasıyla da kendini gösteriyor. Haiti’de, Lübnan’da, Sri Lanka’da, Endonezya’da, İran’da ve daha pek çok ülkede isyan çığlıkları yükseliyor. İşçiler, emekçiler fırlayan fiyatlar yüzünden sokağa dökülüyor, hükümetler deviriyor. Kapitalizm tarihsel krizi içinde çıkışsızlığa sürüklenmişken, işçi sınıfı henüz bilinçsizce de olsa insanlığı çıkışa götürmek üzere ayağa kalkıyor.

İran’daki devrimci hareket Molla rejimini sallıyor. Ne var ki bu hareketin Molla rejimini devirmekle sınırlı kalması, milyonlarca emekçinin canları pahasına yürüttükleri mücadelenin yarım kalması anlamına gelecektir. Kuşkusuz Molla rejiminin yıkılması İran işçi sınıfı ve emekçileri için çok büyük bir kazanım olacaktır. Fakat işçi sınıfının, gençlerin, kadınların, baskıdan, ayrımcılıktan, sömürüden, eşitsizlikten kurtulup özgürleşme hedefine ancak Molla rejimiyle birlikte kapitalizmin de yıkılmasıyla ulaşılabilecektir.

Ahh Mahsa Amini! / Kara kaşlı, / Kara gözlü, / Gül yüzlü kızım. / Saçlarından mı korktular canımın içi? / Üzüm karası saçlarından mı korktular? / Ölüme diklenen bakışlarından mı, / İnci gibi dişlerinden / Yoksa ağız dolusu gülüşlerinden mi korktular? / Korkarlar kızım, / Korkarlar can parem / Onlar umudumuzun zerresinden / Hayallerimizin tek bir karesinden bile korkarlar. / Korkarlar da zeytin karası gözlerinden, / Korkarlar da, / Ya nasıl bakarlar çocuklarının gözlerine? / Saçlarına nasıl değer dokunurlar? / Gözleri nasıl bir göz / Yürekleri nasıl bir yürek ki; / Saçının tek bir teline bile şehvet duymaktan utanmazlar. /

Bartın/Amasra'da katledilen maden işçilerinin anısına...
Ben öldüm ulan / Yine bugün sizin için ben öldüm / Siz yaşayın / Siz keyif sürün diye ben öldüm. / Sizin sofranızdan kuşun sütü eksik olmasın diye / Yerin yüzlerce metre dibinde / Soğan kırıp yedim ben. / Karanlık ocaklarda yarı aç yarı tok sürüne sürüne kazma salladım. / Siz paşa gibi yaşayın diye, / Ben çalıştım, ben yoruldum, ben öldüm

Amasra’da, üstelik de devlete ait bir maden ocağında yaşanan bu katliamın da, diğerlerinin de kaderle, fıtratla hiçbir ilgisinin olmadığını, bunların alenen cinayet olduğunu gayet iyi biliyoruz. Bu cinayetlerin failleri, gerekli önlemleri almayan, gerekli denetimleri yapmayan ve “fıtrat” diyerek sorumluluklarını gizlemeye çalışanlardır!

Seçim atmosferine giren Türkiye’de faşist rejim, muhalefeti felç etmek için her türlü aracı seferber etmiş durumda. Bu araçlardan biri de, “sosyal medya yasası” ya da “dezenformasyon yasası” olarak anılan sansür yasası. Geçtiğimiz Mayıs ayında açıklanan fakat yükselen tepkiler nedeniyle dondurulan söz konusu yasa teklifi Meclis açılır açılmaz görüşülmeye başlandı. Daha önce de yazdığımız gibi, bu yasayla Cumhuriyet tarihinin en ağır sansür ve oto-sansür mekanizmasının kurulması hedefleniyor.

Amerika’da doğmuştu ve orada yaşıyordu. Kölelerin doğum, ölüm kayıtları ya da nereden getirildiklerine ilişkin bilgiler genelde tutulmadığından onun da geçmişiyle bağı koparılmıştı. Sahipleri onun ve atalarının ezelden beridir köle olduğunu ve köle olarak kalacağını söylüyorlardı. Ama bunlar adi yalanlardan başka bir şey değildi. O, atalarının çok uzaklardaki, okyanusların ötesindeki yurtlarından zorla koparılıp getirildiğini, köleleştirildiğini biliyordu. Köleler, belki de özgür ve mutlu yaşadıkları geçmişin unutulmasından korktukları için, tekrar özgür olacaklarına dair umutlarını yitirmekten korktukları için köklerini kuşaktan kuşağa aktarmaya çalışıyorlardı ama zinciri kesintisiz devam ettirmek nasıl mümkün olabilirdi ki?

Toplumu zehirleyip nefessiz bırakan bu rejimin emekçilere sunduğu tek şey baskı ve yasaklardan zulme, işsizlikten geleceksizliğe, yoksulluktan güvencesizliğe devasa bir kötülükler dizisidir. İşçilerin, emekçilerin, kadınların, gençlerin böyle bir rejim altında huzur bulmasının imkânı yoktur. O halde yapılması gereken kötülük ve zulüm saltanatı karşısında birleşmek, emek cephesini oluşturmak ve güçlendirmektir. Sermaye düzeninin, faşist rejimin kötülük ve zulüm ittifakına karşı emek ve özgürlük ittifakında birleşmektir.

Katliamın 7. yılında 9 Ekim günü İstanbul, Ankara, İzmir, Maraş, Denizli’de katliamda hayatını kaybedenler için mezarları başlarında anmalar yapıldı. Bu anmalarda konuşan sendika, siyasi parti il ve ilçe yöneticileri, barış karanfillerinin yoldaşları, yitirdiklerimizi, onlarla anılarını, onların mücadelelerini, inandıkları yolda kararlılıkla yürüdüklerini anlattılar.

Kapitalizm, burjuva sınıfın işçi sınıfını sömürerek varlığını sürdürdüğü düzenin adıdır. Ya en ağır işlerde zorla çalıştırılmak üzere köleleştirilmiş bir insan, ya yok denecek bir ücrete çalışmak zorunda bırakılan bir göçmen, ya da açlıktan ölmemek için belli bir ücret karşılığında işgücünü satan “özgür emekçi”… İşin özü kapitalizm mülksüzler için en iyi durumda bile ücret köleliği, ücretli kölelik demektir!

Bugün boş olarak bekleyen yüz binlerce konutu da kullanıma sokacak şekilde gerçek bir sosyal konut projesi atılımı gerçekleştirilmeden, öğrenciler için ücretsiz ve nitelikli yurtlar yapılmadan milyonlarca emekçinin barınma sorununu çözmek mümkün değildir. Fakat kapitalist efendilerin bu sorunu çözmek gibi amaçları yoktur, onlar tam aksine bundan kâr etmenin, bu meseleyi oya tahvil edecek yanılsamalar yaratmanın, kitleleri boş hayaller peşinde oyalamanın derdindedirler.

Mihail Gorbaçov’un 30 Ağustosta ölmesinin ardından dünya medyasında onunla ilgili pek çok yazı yazıldı. Batılı burjuva kalemlerin önemli bir kısmı Gorbaçov’a “20. yüzyılın en büyük siyasetçilerinden”, “tarihin akışını değiştiren lider”, “Soğuk Savaşı bitiren lider”, “Nobel Barış ödüllü siyasetçi” güzellemeleri yaptı.

Kapitalist toplumun emekçilerin ruh dünyasında yarattığı tahribatın farkına varmış olanlar bilmeli ki, sağlıklı bir ruh hali ve onu sağlayacak bilinç ancak özgürleşme mücadelesinde bir araya gelmiş insanların kendilerini eylemleriyle dönüştürmeleri sonucunda geliştirilebilir. Sınıf mücadelesine örgütlü ve aktif olarak katılmak sağlıklı bir ruh halinin en temel önkoşuludur.

Diego ve Frida şahsında burjuvazi belden aşağı vurarak onların birer komünist ressam olduklarının önüne kişisel yaşamlarını ve aşklarını geçirir. Onların ideallerinin ve tablolarının anlatmak istediklerinin üzerini bir şalla örtmek için canhıraş saldırır. Üretilen filmler de işin bu tarafına odaklanır. Oysa Marksistleri farklı kılan bir nokta, beceri ve yeteneklerini insanlığın sınıfsız bir dünyaya giden yoluna katmalarıdır.

Mahsa’nın ölüm haberi yoksulluğa, yolsuzluklara, baskı rejimine karşı zaten öfkesi hiç durulmamış İranlı emekçileri tekrar sokaklara döktü. Başta kadınlar olmak üzere İranlı emekçiler 100’den fazla kente yayılan eylemlerle baskıcı rejimi protesto ediyorlar. Kadını erkeğiyle sokaklara dökülen halk “Hamaney’e Ölüm”, “Diktatöre Ölüm”, “Korkmayın, Hep Birlikteyiz”, “Top, Tank, Çatapat, Molla Defolmalı”, “Kız Kardeşimi Öldüreni Öldüreceğim” sloganlarını haykırıyor. Kadınlar bir yas sembolü olarak ama aynı zamanda öfkelerini de anlatmak için saçlarını kesiyor, başörtülerini gösteriler sırasında yakılan ateşe atıp etrafında dans ediyorlar. Kitleler bazı kentlerde devlet dairelerindeki Humeyni ve Hamaney posterlerini indiriyorlar.