Son bir ay içersindeki fabrika yangınlarından hepimizin haberi olmuştur. Bir ay içersinde biri Ümraniye’de bulunan çekyat fabrikasında, birisi İkitelli’de bir ambalaj fabrikasında ve diğeri Bursa’da bulunan bir tekstil fabrikasında olmak üzere üç fabrikada yangın çıktı. Çıkan yangında 13 işçi yanarak ya da dumandan zehirlenerek hayatlarını kaybettiler.

Kapitalizm demek ölüm demektir. İş kazalarını bir nebze de olsa azaltmanın yolları var. İşçi kardeşlerimizi bilinçlendirip işyerinde işçi sağlığı ve güvenliği için mücadele edip, önlemlerin alınması için kolektif bir çaba vermeliyiz. Biz işçilerin tek düşmanı sermaye sınıfının ta kendisidir, onu ortadan kaldırmaktan başka tek çıkar yolumuz yok. İnsanlığın özgürce yaşadığı, açlığın, savaşların, sömürünün olmadığı bir dünyayı kurmak biz işçilerin elinde. Tarihin çöp tenekesi kapitalizmi bekliyor, onu göndermenin yolu örgütlü mücadelede. Birleşen işçiler yenilmezler!

Kapitalizm bizler için dünya yüzünde insanca yaşanabilecek bir santimetrekarelik bir alan bile bırakmadı. Sıradan fabrikalar, apartmanlar, sokaklar bir korku tüneline dönüşebiliyor. Ölüm tüm dehşet verici yanlarıyla çıkıp gelebiliyor. Bizler için!

Giresun Emniyet Müdürü açıklamasında şöyle diyor; “halkımızla empati içinde olmak bizim görevimizdir.” Herhalde bu empati sadece bu konu için geçerli. Yoksa bizi coplarken ya da gözaltına alırken hiç de kendilerini bizim yerimize koyarak davrandıklarını sanmıyorum. Bir de polis size parmak iziniz kadar yakın diyorlar. Türkçesi, sizinle ilgili “bir şey” lazım olduğunda sizi elimizle koymuş gibi bulabiliriz diyorlar.

Kapitalizm yaşam tarzımızı ve beslenme alışkanlıklarımızı tek tipleştirdi. Beslenme alışkanlıklarımızın değişmesi şüphesiz iş saatlerinin uzunluğundan, yemek yapmak ve yemek için ayırdığımız sürenin azalmasından, besinlerin doğallığını yitirmesinden vs. ayrı düşünülemez. Tabii bir de kendi başına dev bir sektör haline gelen fast-food var.

22 Ocakta İşçi Öz-Eğitim Grupları “DÖVÜŞENLER ÖLENLERİN TUTMAZ YASINI” başlığı altında bir etkinlik düzenledi. Sınıf mücadelesinin önderlerinin anıldığı etkinliğe yaklaşık 60 kişi katıldı. Hayatlarını işçi sınıfının mücadelesi uğruna adayan Lenin, Rosa Luxemburg, Karl Liebnecht ve Mustafa Suphi’nin yaşamları ve o dönemleri anlatan bir sunum yapıldı.

Enflasyon fiyatların artış hızıymış, yani enflasyonun düşmesiyle fiyatlar eskisi gibi hızlı artmayacakmış. Bununla hayat pahalılığının doğrudan bir ilgisi yokmuş. Fakat dolaylı olarak enflasyonun düşmesiyle piyasalara istikrar geleceği için uzun vadede emekçilere olumlu getirileri olacakmış. Yani bizim anlayacağımız deyimle: “biraz daha dayanın, güzel günler kapımızda” masalına devam.

ABD’nin hedef tahtasında İran’ın bulunduğu uzun zamandır bir sır değil. Son haftalarda resmi açıklamaların harareti giderek arttı ve bunlara hemen her gün yenileri ekleniyor. Açık veya gizli sürdürülen diplomatik görüşmeler ve esasen manipülasyon amacıyla “basına sızdırılan” istihbari bilgiler de sürecin hız kazandığını gösteriyor.

Yılbaşı geçti, bayram geçti, şimdi sıra 14 Şubat’ta. “Haydi işçiler alışverişe” diye bağırıyor burjuvazi radyolarda, gazetelerde, televizyonda. Nereye baksak 14 Şubat Sevgililer Günü ile ilgili bir şeylerin yazılıp çizildiğini görüyoruz. “Hediye alın yoksa sevgiliniz küser ya da sizin onu sevmediğinizi düşünür ha ona göre!”

Dostluklar da, sevgiler de kapitalistlerin arzuladığı üzere pazar konusu durumuna dönüşmüş durumda. Gerçek dostluklar, sevgiler alınıp satılan metalar olamazlar. Kalıcı sevginin yolu güven temelinde oluşur. Güven kendiliğinden oluşan bir şey değildir. Güven ancak ortak amaç için bir araya gelen ve bu amaç için mücadele eden insanlar arasında olur. Ve bu güveni sağlamadan sevgi kalıcı bir sevgiye dönüşemez.

21 Ocakta Petrol-İş Sendikası binasında İstanbul Tabip, Eczacı, Diş Hekimleri ve Veteriner Odaları, KESK İstanbul Şubeler Platformu, TMMOB İstanbul İl Koordinasyon Kurulu, Türk-İş İstanbul Şubeleri ve DİSK İstanbul Şubelerinin katılımıyla dört saat süren bir toplantı yapıldı. Toplantıya Serna-Seral grevci işçileri de katıldılar. Yaklaşık olarak 400 kişinin katıldığı toplantıda, mücadele etmediğimiz takdirde çocuklarımıza, sağlık ve sosyal güvenlik açısından nasıl bir yarın bırakacağımızın tablosu çizildi. 1980’lerden bu yana işçi sınıfına yönelik saldırıların katlanarak arttığı, sınıfın var olan haklarının teker teker elinden alındığı ve durumun giderek daha da kötüleştiği anlatıldı.

Tuzla Organize Deri Sanayii bölgesinde bulunan Cevahir Deri fabrikasında işçiler sendikaya üye oldukları için 24 Kasım tarihinde işten atıldılar. Ve atılan 28 işçi direniş başlattı. Deri patronu o günden bu yana 40-50 kişilik çetesiyle, demir sopalar ve kazma saplarıyla işçilere saldırıyorken jandarmalar da “mazlum” işverenin korumalığını yapıyor. 20 Ocakta Tuzla Deri-İş başkanı Hasan Sonkaya kendisini polis olarak tanıtan şahıslar tarafından kaçırılmak istenmiş ancak etraftaki esnafın müdahale etmesiyle, kendisini kaçırmak isteyenlerin elinden kurtulmuştu.

Merhaba Marksist Tutum okurları, ben grevci bir işçiyim ve bu mücadeleye girdiğim günden beri de başka yerlerdeki grev ve direnişleri ziyaret ediyorum. Bunlardan biri de çok yakınımızda olan Tuzla Organize Deri Sanayiinde bulunan Cevahir Deri idi. Oraya da gittim. Orada gördüklerim, yaşadıklarım beni oldukça etkiledi ve hissettiklerimi sizlerle paylaşmak, aktarmak istiyorum.

“Kızımın sigortalı olması için yangında ölmesi mi gerekiyor?” Mesaiye kaldıkları fabrikada çıkan yangında ölen beş genç kızdan sigortası bulunmayan iki candan birinin babası böyle haykırıyordu geçtiğimiz ay.