Rakamlar ve gerçekler ortada. Fakat işçi sınıfının örgütsüzlüğü nedeniyle egemenlerin demagojik söylemleri şimdilik prim toplayabiliyor. Ama gerçekler direngendir! Günü geldiğinde belirgin bir şekilde su yüzüne çıkar. Gerçekliğin bu direngenliği, sınıf devrimcilerinin azmi ve direngenliğiyle birleştiğinde dünyadaki esirlik son bulacak! Ama önce bilincindeki esaret zincirlerinden kurtulacak olan işçi sınıfı, egemenlerin demagojilerine asla prim vermeyecek!

Emek ve Demokrasi İçin Güç Birliği, 11 Şubatta Taksim Hill Otelde yaptığı basın açıklamasıyla, “Hayır de! Herkes kazansın” başlıklı referandum deklarasyonunu açıkladı. Toplantıya, DİSK, KESK ve TTB’nin yanı sıra, aralarında HDP, EMEP, ESP, Halkevleri, İHD ve PSAKD’nin de olduğu çok sayıda bileşenin temsilcileri katıldı.

Bugün de eğitim müfredatındaki köklü değişiklik girişiminin asıl amacı AKP’nin yeni itaatkâr kadrolarını çekirdekten yetiştirme arzusudur. Hatırlarsak bugüne kadar Kemalizmi toplum mühendisliği ile suçlayan, eğitim müfredatını ideolojik ve tek tipçi olmakla eleştiren AKP’nin kendisiydi. Şimdi nedense kendi uyguladığı ideolojik bombardımanı toplum mühendisliğiyle ilişkilendirmiyor. Ama görünen o ki iktidar mühendislik harikası bir toplum yetiştirme peşinde. Kendisine ait torna tezgâhlarında, çocukların zihinlerini mümkün olduğunca düzleştiriyor, onları kendilerinin yaratacağı hayata hazırlıyor, hükümete, lidere, sermayeye hayırlı birer evlat olarak yetiştirmeyi amaçlıyor. Daha şimdiden idam naralarını küçücük çocukların diline düşürmeyi başardı bile.

Demokrasi İçin Birlik (DİB), 9 Şubatta düzenlediği bir basın açıklamasıyla, “hayır” kampanyasının duyurusunu yaptı. Referandumda oylanacak Anayasa değişikliği ile, yasama, yürütme ve yargının tek elde toplanacağı, hukuk devletinin ortadan kalkacağı, Meclis’in devre dışı bırakılacağı, halkın iradesinin tek kişiye teslim edileceği totaliter bir rejimin hedeflendiğinin belirtildiği manifestoda, bu rejime en güçlü şekilde “hayır” deneceği ifade edildi.

Mesele dönüp dolaşıp, kitlelerin haklı tepkilerini doğru bir bakış açısıyla gerçek soruna, kapitalizme yöneltecek bir devrimci önderlik sorununda düğümlenmektedir. Son protesto örneklerinde de görüldüğü üzere, düzen güçleri, medyadan akademiye, siyasi partilere, ellerindeki tüm olanakları seferber ederek, kitlelerin tepkisini yanlış yerlere kanalize ederek sönümlendirmeye çalışıyorlar. Bunlar, Trump’ın yerine Clinton’un ya da bir başka düzen aktörünün geçmesiyle sorunun halledileceği yanılsamasını yayıyorlar. Oysa mesele kişiler ya da onların izlediği politikalar değil başlı başına bir sistem sorunudur. Kapitalist sistem, bir burjuva liderin yerine daha “demokrat” bir başkasının getirilmesiyle, kısmi dokunuşlarla, reformlarla, vergi düzenlemeleriyle vb. iyileştirilemez. O köklü bir devrimle temellerinden yıkılmak zorundadır. İşçi ve emekçi kitleler bunu bizzat yaşayarak göreceklerdir; ayağa kalkarak, düşerek, yenilerek, ama sonrasında tazelenmiş bir güçle ve gözü açılmış bir şekilde yeniden kavgaya atılarak... Ve yarım bıraktıkları işi devrimci önderliklerinin yol göstericiliğinde nihayetinde tamamlayacaklardır.

Tek adam rejiminin anayasal güvence altına alınması için Mecliste yapılan görüşmeler hararetli tartışmalara ve kavgalara sahne oldu. İlk turda tasarıya dair, HDP’li GaroPaylan’ın kürsüden yaptığı konuşmaya verilen tepkiler geçmişin kanıtı, geleceğin ise habercisiydi.

19 Ocak Perşembe günü binlerce Hrant dostu, onun öldürüldüğü yerde ve öldürüldüğü saatte adalet talebini bir kez daha dile getirdi. Ermenice, Türkçe ve Kürtçe “Hepimiz Hrant’ız, Hepimiz Ermeniyiz” yazılı dövizler taşıyan kitle, saat 14:30’da Agos gazetesi önünde toplandı. Pek çok sanatçı, akademisyen, sendikacı ve HDP milletvekili de bu anmada yer aldı. “Hrant’ın Arkadaşları” imzalı “10 yıldır Özlüyoruz Ahparig (kardeşim)” yazılı pankartın asıldığı gazete binasının önünde, Hrant’ın katledildiği yerde, bu toprakların farklı dillerinden sloganlar haykırıldı.

2016 Haziranında Britanya’da Avrupa Birliği’nden ayrılma referandumu yapıldı. O dönemin Muhafazakâr Parti lideri David Cameron referandumu seçim vaadi olarak gündeme getirmişti. Ama esas niyet AB’den ayrılmak değildi. Britanya burjuvazisi, referandumu, AB yönetimiyle pazarlıkta bir şantaj unsuru olarak kullanmak ve Britanya lehine AB’den tavizler koparmak için istiyordu. Ancak beklenenin tersine oyların %52’si Brexit’ten yani ayrılmaktan yana kullanıldı. Bu sonuç tüm dünyada, hatta Britanya’da bile “şaşkınlığa” neden oldu. Britanya burjuvazisi attığı bu adımın ardından kara kara düşünmeye başladı. Bunun üzerine Brexit’in aslında Britanya halkının yararına olmadığı, sosyal medya üzerinden yayılan AB karşıtı propagandaların yalanlarla, mesnetsiz iddialarla dolu olduğu, toplumun AB’den ayrılma yönündeki propagandalardan etkilenerek tepkiyle hareket ettiği konuşulur oldu. İşte bu olay 25 sene evvel ortaya atılmış bir kavramın yeniden gündeme gelmesine, yepyeni bir içerik kazanmasına, medya konusundaki tartışmaların odağına oturmasına neden oldu: Post-truth yani post-gerçeklik ya da gerçeklik-ötesi.

Kapitalizm, yeni milenyumun başında esas olarak Arjantin, Rusya, Türkiye gibi ülkeleri sarsan, 2008’de bu kez ABD merkez üslü küresel bir spazmla kendini gösteren ve şimdilerde çok daha şiddetli bir spazma doğru ilerleyen tarihsel bir kriz sarmalı içinde debeleniyor. Olgular, Elif Çağlı’nın, tıkanmışlık ve çıkışsızlıkla bütünleşmiş olan bu krizin kapitalizmin olağan periyodik krizlerinden farklı olarak tarihsel bir sistem krizi olduğu yönündeki tespitini kanıtlamaya devam ediyor.