1 Mayıs’ta yakılan ateş, Komünist Manifesto’da yakılan ve kapitalizmden kurtuluşun yolunu gösteren ateşin devamıdır. Ve bu ateş hiçbir zaman söndürülemedi, söndürülemeyecek. Bu yıl da 1 Mayıs’ta dünyanın her yerinde yüz milyonlarca emekçi kapitalist sömürüye, hak gasplarına ve emperyalist savaşa karşı 1 Mayıs’ın sönmeyen ateşini meşale yaparak ve enternasyonalizm bayrağını dalgalandırarak meydanlara çıkacak.

Yeterli devlet okulu bulamadığı için ilkel koşullarda okuyan çocuklarımız, atanamayan öğretmenler, kalacak yeterli yurt bulamadıkları, fahiş kiraları ödeyemedikleri için parkta yatan üniversiteliler, aylarca muayene olabilmek için bekleyen ve numara alamayan hastalar, biraz daha ucuzunu bulmak için ekmek kuyruklarında kalan, kısacık ömürlerini insanca yaşamadan tüketen emekliler… Böyle uzayıp giden listedekilere neden kaynak bulunamadığı ortadadır. Yıllardır bu dipsiz soygunla semirenlerden ve emekçileri pespaye bir dille aşağılayanlardan bunların hesabı teker teker sorulmalıdır.

Ukrayna savaşı günümüz dünyasının bir savaş dünyası olduğunu çok daha belirgin biçimde gösteriyor. Her ne kadar Batılı hükümetlere ve halklara Ukrayna’ya çok daha yüksek düzeyde yardım etmeleri için basınç oluşturma maksadıyla sarf edilmiş olsa da, Zelenskiy’in resmi sözcüsü Podolyak’ın sözleri aslında bu önemli gerçeğe işaret ediyordu. Üçüncü Dünya Savaşının çoktan başladığını söyleyen Podolyak “Brüksel’de Amsterdam’da kafelerde oturup Netflix izliyor, savaşın size dokunmayacağını sanıyorsunuz” diyordu.

Uzunca bir süredir “işlevini yitirdiği” söylenen NATO, 73 yaşına girdiği bugünlerde Ukrayna savaşıyla kan tazelemiş görünüyor. Öte yandan bu savaştaki rolü, onun işçi sınıfına yönelik yıkıcı tehdidinin ortadan kalkmak bir yana daha da artacağına işaret ediyor ve haklı olarak tepkilerin yükselmesine yol açıyor. Türkiye’de de bu emperyalist savaş aygıtına yönelik tepkiler güçleniyor.

Emperyalist çıkar savaşlarında kendi saldırganlıklarını meşrulaştırmak ve savaşı istedikleri yöne doğru ilerletebilmek için egemenlerin söylemeyeceği yalan, başvurmayacağı yol olmadığını biliyoruz. Birinci ve İkinci Dünya Savaşlarında böyle olmuştu. Çeşitli biçimler altında sürdürülen Üçüncü Dünya Savaşının Afganistan, Irak, Suriye ve Libya cephelerinde de böyle oldu.

Her sabah beş on beşte uyanır sınıf kardeşim Süleyman / Uyanır uyanmaz / Ok gibi saplanır yüreğine / Tabanlarının dinmek bilmez ağrısı / Ne geçim derdi düşer o an aklına / Ne ev bark / Ne çoluk çocuk kaygısı / İlle de tabanlarının ağrısı / İlle de tabanlarının ağrısı

Varlık sebebi kapitalizmi yıkarak işçi sınıfını iktidara taşımak olan Bolşevik önderliklerin eksikliği, 1930’larda, 40’larda ve sonrasında nasıl proleter devrimlerin ezilmesine ve faşizm gibi felâketle yüz yüze kalınmasına yol açtıysa, ne yazık ki bugün de milyarlarca işçi ve emekçinin, devrimci dinamizminden hiçbir şey yitirmemesine rağmen kapitalizm altında inim inim inlemesine yol açmaya devam etmektedir.

Her yıl 21 Martta Ortadoğu ve Kafkasya halklarının baharı “yeni bir günün” müjdeleyicisi olarak selamladıkları Newroz, Kürt halkı için bundan çok daha fazlasını ifade eden bir gün olmaya devam ediyor. Yüz yıllardır esaret altında tutulan bu acılı halk, o gün göğe yükselttiği ateşlerle, hasretini çektiği özgürlük ve eşitlik için kararlılıkla mücadeleye devam edeceği mesajını veriyor dosta düşmana.

Emperyalistlerin tüm çabalarına karşın göçmen düşmanlığına karşı Avrupa şehirlerinden emekçilerin sesleri yükseliyor. Batılı egemenler tüm riyakârlıklarıyla Rus düşmanlığı yaratmaya çalışırken en büyük savaş karşıtı eylemler Rus emekçiler tarafından yapılıyor.

18 Mart 1871’de ayağa kalkan Parisli işçiler bir kent ölçeğinde de olsa siyasal iktidarı ele geçirdiler. On gün sonra Komünü ilan eden Paris işçi sınıfı şöyle haykırıyordu: Yaşasın toplumsal devrim! Bu devrimci işçi iktidarı ne yazık ki sadece 72 gün yaşayabildi. Ama o, proletaryanın hem iç hem de dış düşmana karşı verdiği destansı bir direnişin adı olurken, ilk işçi iktidarı deneyimi olarak işçi sınıfının devrimci mücadele tarihine silinmeyecek bir iz olarak kazındı. İlk kez Komün’ün 150. Yıldönümünde koyduğumuz sunumu izlemek için tıklayınız.

Bazı şarkılar savaşlara “küçük bir mola” verdirtir, tıpkı Lili Marleen şarkısı gibi... Bazı şarkılar egemenlerin korkularını açığa çıkarırken, işçi sınıfına tüm zorlu koşullara rağmen moral verir. Son zamanlarda ülkemizde de iktidarın, karşısında boyun eğmeyen sanatçılara, şarkıcılara, şarkılara tahammülsüzlüğünün nedeni, altındaki koltuğun sallanmasındandır!

Kimi insanlar vardır; topluma bıraktıkları anlamlı eserleriyle, mücadeleleriyle adlarını hafızalarımıza kazırlar; öyle ki eserlerinin ünleri adlarından önce gelir. Mesela Küçük Kara Balık masalının, eserin yaratıcısı Samed Behrengi’den önce gelmesi gibi. Ancak Küçük Kara Balık masalı ile yazarın hayat hikâyesi o kadar özdeştir ki, masalı ve yazarı birbirinden ayırmak mümkün değildir.

Batı bloku tüm dünyada Rusya’ya karşı bir nefret dalgası yaratmak için devasa propaganda makinesini harekete geçirmiştir. Rusya nefretini, milliyetçiliği, ırkçılığı “savaş karşıtlığı”, “barışseverlik” olarak makyajlayıp piyasaya sürmekte, kitleleri daha büyük savaşlara hazırlamak üzere tehlikeli bir kampanya yürütmektedir.

Hiç mi umudun yok? / Şu kadarcık da mı yani? / Hani / Çiçeğini döküp de meyveye durur ya erik, / Boncuk boncuk taneleri olur ya minik minik, / O kadarcık da mı yani? / Yazık ya sana! / Yazık! / Seninki de ne katlanılmaz bir fukaralık.

Sofralarımızın vazgeçilmezi zeytin... Akıl ve zaferin, saflık ve sadeliğin sembolü... Bolluğun, bereketin ve barışın simgesi... Pek çok dinde kutsal olarak görülen, efsanelere, şiirlere konu olan kıymetli bir meyve. Zeytin ağacı mitolojide ölümsüz ağaç olarak anılıyor. On binlerce yıllık geçmişi ile insanlık tarihinin en kıymetli hazinelerinden biri sayılıyor.