Bilime, bilimle uğraşan insanlara düşman siyaset erbabı için tam bir altın çağ yaşanıyor. Biat etmeyeni yok etmek şart görülüyor. Muktedirlerin en muteber gördüğü kişiler, özellikle çeşitli türden akademik unvan ve sıfatlarını Saray rejiminin hizmetine koşan bilim insanı kılıklı kadın ve erkeklerdir. Bunların sayısı da her geçen gün artıyor.

Doların lira karşısında her gün değer kazandığı günlerde, vatanseverlikten söz edenler, yastık altında döviz tutmayın çağrısı yapanlar, bu projelerin sözleşmelerini dövize endekslemekten, ülke kaynaklarını har vurup harman savurmaktan geri durmadılar, durmuyorlar. Yerli ve yabancı sermayenin cebini şişirmeye devam ediyorlar.

Bugün yaşadığımız dünya birçoğumuza bir zindanı anımsatır. Tarihsel kriz içindeki kapitalizm, yaşamın her köşesini cehenneme çevirmiş durumda. Türkiye özelinde de durum farklı değil! Totaliter rejim, her geçen gün artan baskılarıyla, korkunun egemen kılınmasına yönelik politikalarıyla insanları çıkışsızlık duygusunu zerk ediyor.

Biz Türkiyeli işçilerin tarihinde artık çok az insanın hatırladığı İş Mükellefiyeti Yasası, yani zorunlu çalıştırma yasası, Osmanlı ve Cumhuriyet dönemi olmak üzere iki kez çıkarılmıştır. Bu yasa madenlere yakın bölgelerdeki kır yoksullarından dönemin idari sistemi içindeki başka illere kadar pek çok emekçiyi etkilemiştir.

Gerçek hayatta emekçi kadınların eşlerinden, sevgililerinden, abilerinden, babalarından şiddet görmesini engellemek üzere hiçbir şey yapılmıyor. Tam tersine egemenler, toplumda erkek egemenliğini kışkırtacak politikalar güdüyorlar. Şiddeti emekçi kadının bireysel sorunu olarak gösteriyorlar.

“The True Cost” filmini izledikten sonra Hindistan’da 16 yılda intihar eden çiftçilerin sayısı aklımdan bir türlü çıkmadı. 16 yılda 250 binden fazla çiftçi! Bu rakam yaşamak yerine ölmeyi tercih eden insan sayısı!

Sermaye sınıfı ve onların hükümeti lüks, şatafat içinde tıksırıncaya, patlayıp çatlayana kadar yiyedursunlar. Ama işçi emekçi milyonlarca insan krizde bir kat daha yoksullaştı. Örgütlü işçilerin hafızası unutmaz. Bilen bilmeyene aktarır. Zamanı gelince sömürünün ve bugünlerin hesabını sorarlar.

Dünya işçi sınıfı huzursuz, öfkeli ve bütün bu gidişattan rahatsız! Sorun kurtuluşa giden yolun nerede olduğunun ve nasıl o yola girileceğinin kavranması sorunudur. Bırakalım egemenler çıkarlarında ve korkularında ortaklaşsınlar. Dünya işçi sınıfı yeni bir dünya kurma mücadelesinde ortaklaşacak!

Ekonomik krizin faturası Türkiye’de olduğu gibi Arjantin’de de işçi sınıfına, yoksullara kesilmeye çalışılıyor. Bugünlerde Arjantin’de aşevlerinin önünde kuyruğa girmiş pek çok insan var. En çok da kadınlar ve çocuklar. Zorluklar artmasına rağmen öyle kolayından boyun eğmiyor Arjantin işçi sınıfı.

Yıllarca ailelerimiz ve bizler, doktorların görece daha iyi bir hayat yaşadığına inanarak bu bölümü seçtik. Ama hepinizin de takip ettiği üzere Türkiye’de “garanti” görünen tek meslek de artık “garanti” değil. Her geçen gün toplumun üzerindeki baskıyı arttıran iktidar, bugünlerde KHK ile ihraç edilen ve yeni mezun muhalif hekimlerin çalışma haklarını ellerinden almak istiyor.

Türkiye tabii cennet o zamanlar. Açlık yok! İşsizlik yok! Uzayan iş saatleri yok! İş cinayetleri yok! Taşeronluk yok! Yok da yok! Kıskanılan ülkeyiz! Ta ki onlar gelene kadar… Onlar geldi, evimiz gitti, aşımız gitti, işimiz gitti... Onlar Suriyeliler… Geldiler cennetimizi cehenneme çevirdiler…Kardeşler, elbette bunların gerçek olmadığını biliyoruz.