2011’de patlak veren isyan sürecinde Mısır, Tunus ve Libya başta olmak üzere o dalgaya katılan tüm ülkelerde yaşananlar ortadadır ve bunlardan alınması gereken pek çok ders vardır. Fakat örgütsüz yığınların bu dersleri kendiliklerinden çıkarmaları mümkün değildir. Bu dersler ancak devrimci önderlikler tarafından çıkarılabilir ve kitleler bu temelde devrim hedefine yönlendirilebilir.

Clara Zetkin’in 1919 Ocağında katledilen Rosa Luxemburg için kaleme aldığı bu yazı, 1 Eylül 1919’da, Komintern’in yayın organı olan The Communist International’da yayınlandı. Zetkin’in dediği gibi: “Rosa Luxemburg sosyalizme verebileceği her şeyi verdi. Yaşamını, sadece ölümde değil, uzun günler boyunca çalışmalarında, saatlerinde, haftalarında ve mücadeleye adanmış yıllarında sosyalizm sunağına sundu. O devrimin kılıcıydı, ateşiydi.”

YSK eliyle milyonların oyu ve İstanbul belediye yönetimi gasp edilmiştir. Bu gaspı meşrulaştırmaya çalışan yandaş medyanın attığı demokrasi nutukları, bu çürümüş burjuva düzende en pespaye, en alçakça yalanların nasıl da en yüce hakikat olarak sunulduğunun ifadesidir. Siyasi iktidar kitlelerde farklı bir algı yaratmaya çalışmak amacıyla her yola başvurmaktan çekinmeyecek ve bu doğrultuda medyayı tepe tepe kullanacaktır.

İşçi sınıfı hareketi tüm büyük toplumsal sorunların gerçek çözüm olanaklarını kendi bağrında taşıyan biricik gerçek adrestir. 8 Mart gibi evrensel bir günü feministlerin değil sosyalist işçi hareketinin yaratmış olması da, keza Türkiye’de tüm toplumsal sorunların mağdurlarının, olanca çeşitlilikleri içinde kendilerini ifade etmek için işçi sınıfının 1 Mayıs’ını kendilerine platform olarak görmeleri de bunu göstermektedir. Kimlik siyasetleri tek yanlılıklarını, verimsizliklerini, kısıtlılıklarını ve kimi durumlarda gerici roller oynayabildiklerini fazlasıyla göstermişlerdir.

Bir yandan geçtiğimiz bir yıl içinde milyoner sayısının 12 bin 777 kişi arttığı, diğer yandan işsizlik rakamlarında son on yılın rekorlarının kırıldığı Türkiye’de, ekonominin gidişatı buzdağına doğru giden bir gemiye benziyor. Sermayenin daha büyüklerin elinde yoğunlaştığı, gelir eşitsizliğinin her geçen gün daha da büyük bir uçuruma dönüştüğü burjuva düzenin bekası için ümüğü sıkılan işçi ve emekçiler daha derin bir sefalete sürükleniyor.

Yeni Zelanda’daki cami saldırısı, Hindistan’ın Keşmir bölgesinde polise yönelik bombalı saldırı, şimdi de Sri Lanka’da kilise saldırıları… Peş peşe gerçekleşen bu saldırılar, emperyalist güçlerin bir süredir yeni oyun sahası olan Asya-Pasifik’te önümüzdeki süreçte çok daha kanlı oyunların tezgâhlanacağının işaret fişeğidir. Burjuvazi “uluslararası terörizm” diyerek üçüncü dünya savaşını maskelemeye ve “yardım” adı altında kirli emellerine ortam oluşturmaya çalışıyor.

Siyasi iktidar, savaşa karşı barış talebini yükselten aydınları cezalandırmaya devam ediyor. “Barış olsun, çocuklar ölmesin” dediği için birkaç aylık bebeğiyle yeniden cezaevine gönderilen Ayşe öğretmenin ardından TTB yöneticisi hekimlere ve barış akademisyenlerine de yeni cezalar yağdırıldı.

Rejim baskılarını ve emekçilere yönelik saldırılarını tırmandırırken, işçi sınıfının uluslararası mücadele tarihinin önemli bir parçası olan 1 Mayıs geleneğini yaşatmanın ve işçi sınıfı içinde umudu yeşertmenin önemi büyüktür. Bunun da örgütlülüğü her alanda güçlendirmekle mümkün olacağı açıktır.

Egemenler ne yaparlarsa yapsınlar, 1 Mayıs’ın sosyalist bir dünya ümidini temsil ettiği gerçeğini ortadan kaldıramayacak ve bu mücadele geleneğini işçi sınıfının zihninden söküp atamayacaklar. Nitekim Türkiye’deki 1 Mayıs geleneği de bu hakikatin bir göstergesidir. 1 Mayıs'ın doğuşunu, gelişimini ve bugünkü anlamını ortaya koyan aşağıdaki yazıları okuyucularımızın yeniden dikkatine sunuyoruz.

Son belediye seçimlerinin de gösterdiği üzere, oy tabanındaki rahatsızlık belirgin bir şekilde artan iktidar, onun önemli bir bölümünü oluşturan işçi sınıfının tepkisinin daha da şiddetlenmesinin ve bunu çeşitli biçimlerde dışa vurmasının önüne geçmek için, bu korporatif aygıtlara çok daha fazla ihtiyaç duyacaktır. O yüzden bunların kan kaybetmesini ve muhalif sendikaların güçlenmesini engellemek, rejim için yakıcı bir önem taşımaktadır.

31 Mart seçimleri geride kaldı. Böylece işlerin planladıkları gibi gitmesi durumunda iktidarın önünde 4,5 yıl boyunca seçimlerin olmayacağı bir dönem açılmış oldu. Bu durum, iktidarın sermayenin ihtiyaçlarını karşılayabilmek için çok daha azgın bir şekilde emekçilere saldırmasını kolaylaştıracaktır. Şimdi bekletilen saldırıların hayata geçirilmesi için gün doğmuştur.

İnsan hakları, hukuk ve demokratik kitle örgütlerinden, sosyalist parti ve gruplardan, çok sayıda yöre derneğinden vb. oluşan 150 kurum, açlık grevindeki siyasi mahpusların durumuna dikkat çekmek için ortak bir deklarasyonda bulundular.

Burjuvazi, emekçilerin bu sancılı süreçten edindikleri derslerle mücadeleye her defasında daha kararlı ve dirayetli bir şekilde atılmasının önüne geçemiyor. Gerek Sudan’da gerekse Cezayir’de, “diktatör yetmez, tüm sistem gitmeli” sloganının bugün 2011-12’deki isyan dalgasında olduğundan çok daha yaygın ve kararlı bir şekilde atılması, devrim köstebeğinin harıl harıl çalışmaya devam ettiğini ve eninde sonunda kapitalizmi temellerinden sarsacağını göstermektedir.