Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 6.bölümü.
Bir gece, Scott isimli bir sendika örgütçüsüyle Fairmont bölgesindeki bir madenci kasabasına gittim, oradaki işçiler bir toplantı yapmamı istemişlerdi. Arabadan inince, Scott’a nerede konuşacağımı sordum ve bana ahşap çerçeveli bir bina gösterdi. İçeri girdik. Bir mihrabın üzerinde yakılmış mumlar vardı. O loş ışıkta etrafıma bakındım. Bir kilisedeydik ve sıralar madencilerle doluydu. Mihrabın parmaklığının dışında bir masa vardı. Bir uçta, ellerinde sendikanın paralarıyla bir rahip oturmuştu. Yerel sendika başkanı, masanın diğer ucuna oturmuştu. Koridor boyunca yürüdüm. “Neler oluyor?” diye sordum. “Bir toplantı yapıyoruz” dedi başkan.

Kuzey Afrika’da başlayan isyan dalgasının ciddi ölçüde sarstığı ülkelerden biri olan Suriye’de, rejim karşıtı protestolar kitleselleşerek devam ederken, Esad yönetimi halk isyanını kanla bastırma politikasını terk etmiyor. Suriye’de katliamların yanı sıra, kitlesel tutuklamalarla, gözaltında kayıplarla ve işkencelerle tam bir devlet terörü uygulanıyor. Muhalif kitlelere azgınca saldıran Baas diktatörlüğü, “dış mihrakların oyununa gelen silahlı teröristler” söylemiyle Mart ayından bu yana 2200’den fazla insanı katletti, binlercesini yaraladı.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 5.bölümü.
1889’dan önce, Pensilvanya’nın kömür havzaları örgütsüzdü. Göçmenler ülkeye akın etmişlerdi ve ucuza çalışıyorlardı. Kömür şirketlerinin Avrupa’dan ayarttığı göçmen işçilerin sayısı, ücretleri karın tokluğu düzeyinde tutmaya daima yetecek kadar fazlaydı. Yeraltında çalışma süreleri son derece uzundu. Günde 12, 13, hatta 14 saat çalışma alışılmadık bir durum değildi. Madencilerin yaşamını ya da organlarını koruyan hiçbir yasa yoktu. Şirket barakalarındaki aileler, domuzlardan beter şartlarda yaşıyorlardı. Yüzlerce çocuk, ailelerinin cehaleti ve yoksulluğu nedeniyle ölüyordu. Birçok defa, madencilerin bebeklerinin toprağa verilmesine yardım etmek zorunda kaldım, anneler, yavruları öldüğünde duydukları rahatlamayı nadiren saklayabiliyorlardı.

Düzen cephesi Kürt sorununda bir kez daha savaş kartını masaya sürmüş bulunuyor. Savaş çığırtkanlığı dört bir yanı sarmış durumda. Başta başbakan olmak üzere düzen sözcülerinin ağzından kan damlıyor. Kemalisti, muhafazakârı, İslamcısı, liberaliyle burjuva medyanın neredeyse tamamı hızla savaş arabasına atlamış vaziyette. İdmanlı oldukları şovenist nefret zehrini kusma işini tüm şevkleriyle yerine getiriyorlar.

Kapitalist sistem derin bir krizin içerisinde yuvarlanırken, dünyanın dört bir yanında işçi ve emekçiler sokaklara iniyor, kitlesel gösteriler düzenliyor, genel greve gidiyorlar. Ancak Türkiye’de işçi sınıfının kendisine karşı yürütülen saldırılara gerekli cevabı verebildiğini söylemek zor. Bunun en önemli sebeplerinden birisi hiç kuşkusuz 12 Eylül faşist rejiminin işçi sınıfı hareketine ve örgütlülüğüne vurduğu ağır darbedir. Öyle ki, üzerinden 31 sene geçmiş olmasına rağmen işçi sınıfı ölü toprağını hâlâ üstünden atamamıştır.

İşçi sınıfı büyüyor. İşçi sınıfı büyüyüp geliştikçe, düne kadar görünmeyen, yok sayılan kesimleri de sınıf kardeşlerinin sesine çığlıklarını katmak istiyor. 15 Haziranda ev işçisi kadınlar bir araya geldiler ve yaşadığımız topraklarda bir ilke imza attılar. Bir basın açıklaması düzenleyerek Ev İşçileri Dayanışma Sendikasının kuruluşunu ilan ettiler.

Arap coğrafyasında esen değişim rüzgârları, kaçınılmaz olarak Filistin halkının mücadelesinde de etkilerini göstermeye başladı. Bu süreç Filistin’deki bölünmüşlüğün aşılması doğrultusunda bir itilim yarattı. Böylece Gazze’de idareyi elinde bulunduran Hamas ve Batı Şeria’ya hâkim El-Fetih yönetimi birlik hükümeti kurmak için müzakerelere başladı.

İstanbul Kent Konseyleri tarafından İstanbul’da organize edilen 1 Eylül Dünya Barış Günü mitingine polisin gerçekleştirdiği saldırılar damgasını vurdu. Polisin saldırısını protesto eden miting tertip komitesi, mitingi yarıda kesti. Kitlenin dile getirdiği “siyasi ve askeri operasyonlar durdurulsun” talebi polisin vahşice saldırılarıyla bir kez daha susturulmak istendi.

Jones Ana'nın özyaşamöyküsünün 4.bölümü.
1893’te, J. A. Wayland, başka bazı kişilerle birlikte, işçilere, işbirliği yapmanın rekabet etmekten daha üstün olduğunu ispat etmeye karar verdi. Bir grup insan Tennessee’de toprak satın aldı ve Ruskin Kolonisini kurdu. Beni de kendilerine katılmaya çağırdılar. “Hayır” dedim, “koloniniz başarılı olamayacak. Başarılı bir koloni yaratmak için ülkü gerekir ve işçi sınıfı henüz kendisine ait bir ülküye sahip değil.”

Bakırköy İncirli’de Barış Anneleri “Savaşa Karşı Barış” eylemi gerçekleştirdi. Hava-İş Sendikası önünde toplanan barış kadınları, Bakırköy Cumhuriyet Meydanına yürüyerek burada bir basın açıklaması gerçekleştirmek istediler. Ancak polis yürüyüşe izin vermedi.

Ortadoğu’daki emekçi halk seferberliği, Tunus’tan başlayarak giderek militanlaşıp bölgenin belli başlı tüm ülkelerine yayılmaya başladığında, burjuva medya bu olguyu domino etkisi olarak adlandırdı. Bir ülkede başlayan bir devrimci seferberliğin onunla doğrudan ilişkili ülkelere yayılması anlamında betimleyici bir işlevi olan bu “domino etkisi” kavramının olayları anlamamız bakımından bir yararı vardır kuşkusuz. Gerçekten de devrimci kabarış dalga dalga yayılarak bir ülkeden diğerine sıçrıyordu. Ama devrimci kabarışların kaçınılmaz uluslararası etkileri olduğunu bilen biz devrimci Marksistler için bu kavram hiç de yeni bir keşif anlamına gelmiyor.

Radikal gazetesinde çıkan “eğitimde değil ama parada fark attık” başlıklı haberde Türkiye’de özel üniversitelere ilişkin ilginç bir tablo ortaya konmuş. Dünyada en fazla özel üniversiteye sahip ülkelerden birinin Türkiye olduğunun, ancak buralarda verilen eğitimin kalitesinin yani yetiştirilen öğrencilerin başarı düzeyinin trajik denecek kadar düşük olduğunun altı çizilmiş. Akademik kriterlerle yapılan sıralamada, ilk 1000 üniversitenin içinde Türkiye’deki hiçbir özel üniversitenin yer almadığı tespit edilmiş.

TSK’nın Kürt ulusal hareketine karşı başlattığı hava ve kara bombardımanı 7. gününe girdi. Siyasetçisinden medyasına kadar düzen güçleri, tüm kurumlarıyla savaş düzenine geçmiş durumdalar. Savaş karşıtı sesleri tamamen kısmaya kararlı olan devlet, kentlerde de terörü tırmandırıyor.

Virginia’ya gittiğimde sene 1891’di.[2] Dietz madenlerinde grev vardı

1880’den itibaren tümüyle işçi sınıfı hareketi içine dalmış durumdaydım. Bütün büyük sanayi merkezlerinde, işçi sınıfı isyan halindeydi.

1830’da, İrlanda’da, Cork şehrinde doğdum.

Amerikan işçi sınıfı tarihinde önemli bir yeri olan Jones Ana, Amerikan sermayesinin paralı uşakları tarafından “Amerika’nın en tehlikeli kadını” diye nitelendirilmişti.