AKP’nin statükocu burjuvazinin temsilcilerine karşı yürüttüğü kavga neticesinde iktidara iyice yerleşmesiyle birlikte, “demokratlığının” barutunun kısa sürede tükendiğine de herkes şahit oldu. Bu durum da kendini en açık biçimiyle Kürt sorunu üzerinden ortaya koydu. Has bir burjuva partisi olan AKP’nin, askeri vesayetle kavgası üzerinden geniş kitleler nezdinde yarattığı olumlu etkilerin artık sonuna gelinmiştir. Liberaller ve onların etkisi altındaki kesimler gündüz düşlerinden henüz uyanmamış olsalar da açık gerçek budur.

Halkların Demokratik Kongresi her Cumartesi saat 13’te yaptığı basın açıklamasını bu hafta kadınlara ayırdı. HDK Ankara Kadın Meclisi’nin 11 Şubat Cumartesi günü gerçekleştirdiği basın açıklaması Sakarya Caddesi’nde yapıldı.

ABD’nin Irak işgalini “resmi olarak” sona erdirmesinin ardından yükselen tansiyon ve Obama’nın “ABD’nin Sürdürülebilir Küresel Liderliği: 21. Yüzyılın Savunmasında Öncelikler” adlı belgeye dayanarak açıkladığı “yeni” askeri strateji, emperyalist savaş sürecinde yeni gelişmeler olduğunu ve olacağını ortaya koyuyor. Veriler, önümüzdeki dönemde çatışmalı süreçlerin artacağı ve emperyalist güçler arasındaki kavganın kızışacağı yönündeki öngörülerimizi doğrular niteliktedir.

AKP hükümeti artan bir ivmeyle hayata geçirdiği saldırgan politikalarla, içeride ve dışarıda giderek bir savaş hükümetine dönüşüyor. ABD’nin başını çektiği emperyalist koalisyonun bir parçası olarak Libya’da gecikerek üstlendiği rolü Suriye’ye yönelik tehditlerle devam ettiren, Irak’ta mevcut hükümetin altını oymaya çalıştığı için son günlerde başbakan Maliki tarafından açıkça uyarılan ve Irak’taki Şii ağırlıklı iktidar üzerinden aslında İran’a da mesaj veren AKP hükümeti, Kürt sorununda izlediği savaşçı politikayı da pekiştiriyor.

Lefter, 87 yıllık yaşamında hiçbir zaman yüksek sesle “ben Türkiyeli bir Rumum” dememiş, diyememişti. Çünkü egemenler ona “sen iyisin ama ailenin, sülalenin köküne kibrit suyu” diyerek binlerce Rumu yerlerinden, yurtlarından kopartıp atmışlardı ve aksi halde aynı şey onun da başına gelebilirdi. Lefter, bir Rum olarak değil, bir Fenerbahçeli, bir futbolcu olarak sevildi. Diğer Rumların malına, mülküne el koyulurken, onlar yerlerinden, yurtlarından sökülüp atılırken, o hep susmak zorunda kalmıştı. Rumlara yapılanlar her hatırlatıldığında, “her toplumda olur böyle şeyler” diyerek geçiştirmeye mecbur bırakılmıştı.

Türkiye Barış Meclisi’nin 4 Şubatta düzenlediği “Uludere’yi Konuşuyoruz” başlıklı panelde, katliamla ilgili gerçekler anlatıldı. “Tanıklıklar” ve “izlenimler” olmak üzere iki oturumdan oluşan panel Taksim Hill Otel’de gerçekleştirildi.

Egemenlerin başta Kürt halkı olmak üzere, devrimcilere, hak isteyen işçilere, demokratik tepkisini gösteren öğrencilere karşı saldırıları hız kesmeden devam ediyor. Aylarca, hatta yıllarca tutuklu kalan devrimciler, Kürtler, sosyalist öğrenciler akla ziyan iddialarla yargılanıyorlar. Uzun yıllar hapis cezası alıyorlar. Bu haksızlıklara bir yenisi daha eklendi.

Hrant Dink, 19 Ocak 2007’de, Agos gazetesi önünde arkadan sıkılan kurşunlarla alçakça katledilmişti. Dink, hayatını zalim ve kıyıcı burjuva devletin baskıcı politikalarıyla mücadeleye adamış sosyalist bir Ermeni aydınıydı. Faşist devlet güçleri, baskı ve tehditlere boyun eğmeyen Dink’i organize bir cinayetle yok etmeye karar verdiler ve bu planı hayata geçirdiler.

Geçtiğimiz Aralık ayında, Hamas lideri Halid Meşal’in Filistin Kurtuluş Örgütü (FKÖ) liderlik seçimlerini organize edecek komiteye katıldığı açıklandı. Bu gelişme, Hamas’ın FKÖ’ye katılma yolunda önemli bir adım atması olarak yorumlanıyor.

Sorunları gören, yaşayan bir insanın bu sorunlara karşı ne yapılması gerektiğine dair bir fikri yoksa, sorunlar karşısında gözlerini kapamak, kulaklarını tıkamak, duyarsızlaşmak, dolayısıyla insan olmaktan çıkmaktan başka seçeneği yoktur. Yaşam içinde önümüze çıkan sorunlar karşısında yalnızca iki seçeneğimiz vardır: Ya o soruna tepkisiz kalıp sağlıksız yaşamaya devam etmek, ya da o sorunların ortadan kalkması için çalışmak ve insan olmak! Örgütlü insan sorunları mücadeleyle aşabileceğine inanır. Bunun için inatla, sabırla çalışır. Kapitalizm insanlığı ve doğayı tam anlamıyla yok etmeden örgütlenelim ve biz onu yok edelim.

Şimdilerde Taraf gazetesi sütunlarında bir sosyalizm tartışması patlak vermiş bulunuyor. Geçmişin hızlı Maocu “sosyalistlerinden” Halil Berktay, Sovyetler Birliği’nin çöküşüyle komünizmin tarihsel olarak bittiğini, çökenin sosyalizmin karikatürü değil ta kendisi olduğunu, bir daha başka sosyalizm olmayacağını, insanlığın özgürlük ve sosyal adalet gibi ideallerinin bu kadar komple ve katastrofik bir çöküşten sonra artık bu ad ve kavramlarla ete kemiğe büründürülemeyeceğini ileri sürdü.

Geçtiğimiz günlerde Rize Üniversitesi Senatosu, yönetimini üstlendiği kurumun adının “Recep Tayyip Erdoğan Üniversitesi” olarak değiştirilmesi yönünde bir karar aldı ve bu karar YÖK tarafından onaylandı. Rektör Arif Yılmaz kararın oybirliğiyle alındığını açıklarken, öncesinde başbakandan izin aldıklarını da duyurdu. Rize Üniversitesi, AKP hükümetinin 2006 Martında, bir gün içinde kurdurduğu 15 devlet üniversitesinden biriydi. Kuruluşundan beş yıl sonra alınan bu karar Erdoğan’ın harisliğinin ürünü müdür, senato üyelerinin dalkavuklukta sınır tanımamasının eseri midir bilinmez ama, böylece şimdiye dek ilk kez bir senato, kendi üniversitesinin adını değiştirip mevcut başbakanın adını koyma kararı almış oldu.

Burjuva medyada yine milliyetçi fırtınalar kopuyor. Siyasetçisinden köşe yazarına herkes Fransa’ya ve Sarkozy’ye küfretmek ve bir Ermeni soykırımı yaşanmadığını kanıtlamak için birbiriyle yarışıyor. Fransa’ya sıkılan kallavi tehditlerle, Fransız şirketlerini ve markalarını boykot etme çağrıları gırla gidiyor. Popülist ve lümpen bir dille icra edilen şovenist histeri edebiyatı ağızdan salyalarını saça saça haykırıyor: “Kalleş Fransa, asıl sen Cezayir’de yaptıklarının hesabını ver!” Gerçekten de sömürgeci Fransa’nın Cezayir’de yaptıkları unutulmamalı. Elbette Türk devletinin ve bugün “Kalleş Fransa” diye şovenist histeriyle höyküren beylerin o dönemde ulusal kurtuluş savaşı veren Cezayir’den yana tutum almadığı da unutulmamalı.

Dink cinayetinin sorumluluğu tetikçilerle veya “Ergenekoncu”larla sınırlı değildir. Tarihsel arka planıyla beraber ele alındığında görülüyor ki Dink cinayetinden zalim burjuva devlet bir bütün olarak sorumludur. Devlet, işlediği tüm suçların hesabını vermelidir. İsimsiz, mezarsız kurbanların anneleri bekliyor. Bu kanlı düzen, yakılarak, asılarak, vurularak, bombalanarak katledilen insanlarımızın hesabını elbet bir gün verecek!

Katledilişinin beşinci yıldönümünde, Hrant Dink, Mersin Emek ve Demokrasi Platformunun “Hrant İçin, Adalet İçin” sloganıyla gerçekleştirdiği basın açıklamasıyla anıldı ve ölüm yıldönümünden iki gün önce verilen mahkeme kararı protesto edildi.