Yani Aram, kaderimiz ortaksa demek ki kavgamız da ortak. Görülecek bir hesabımız var onlarla. Kadınlarımızın, çocuklarımızın yüzünden akan acının, umutsuzluğun, çaresizliğin son bulması için, görülecek bir hesabımız var. Anadolu’da halkların kardeş olabilmesi, birbirinin yaralarını sarabilmesi için görülecek bir hesabımız var. Sürgünler, mahpuslar, boyun eğmeyip mücadele edenlerin yürüdüğü yoldan yürüyüp onlardan hesap soracağımız günler de gelir elbet.

Kadınların yaşanan bu olaylar karşısında sessiz kalmayıp tepki göstermesi son derece önemlidir. Susmak ve korkuya kapılıp sinmek, egemenlerin kadına yazdığı kadere razı gelmek, teslim olmak en kötüsüdür. Ancak gösterilen tepkilerin bireysel düzeyde kalması ve sorun yaşandıkça açığa çıkması yeterli değildir. Kadın sorununun çözümü için atılacak en kararlı adım kadının örgütlü mücadeleye katılmasıdır. Kadının gerçek anlamıyla özgürleşip ikinci cins olmaktan çıkmasının ve bu düzenin neden olduğu pisliklerden kurtuluşunun tek ve nihai çözümü, örgütlenip bu düzeni yıkmak için mücadele etmesinden geçmektedir.

Neydi bu IŞİD denen barbarlar ordusunun Ezidi insanlara olan nefreti? İşte bu sorunun cevabını Livaneli’nin son romanlarından birinde az da olsa öğrendiğimi düşünüyorum. “Huzursuzluk” adlı kısa ama bence çok etkileyici romanında Livaneli bizlere Ezidilerle ilgili çok renkli bir anlatım sunuyor. Tabii konu Ezidi kadınlara ve çocuklara tecavüz edilmesi etrafında yoğunlaştığı için maalesef renkli kısımlar karanlık hikayelerin içinde boğulup gidiyor.

Biliyor musun? / Sefalet devam ediyor hâlâ, / fikri sefalet... / Peki ya sen? / Hangi patikalardan geçtin? / Hangi dağ yamaçlarından?

Çin’de işçi sınıfı değil komünizmi yaşamak, kapitalizmin hüküm sürdüğü diğer ülkelerdeki sınıfdaşlarından bile daha kötü koşullar altında hayatını sürdürmektedir. Çin de dahil bütün kapitalist ülkelerde işçiler insanlık dışı çalışma ve yaşam koşullarına maruz kalmaktadır. Ve bu koşulları değiştirebilmenin tek yolu sosyalist bir dünya devrimidir.

Bu, göçemeyen yüz binlerce mülteciden suskun kalan milyonlara bir sitem türküsüdür.

Yıllardır İsrail devletinin Filistinli emekçi kardeşlerimize yaptığı zulme karşı çıkıyoruz. Filistinli işçi-emekçi kardeşlerimizin taleplerine destek veriyoruz. Ama Türkiyeli egemenlerin bu ikiyüzlülüğü insanın sabrını zorluyor.

Bizleri çok çalışarak zengin olacağımıza, en iyi düzenin o olduğuna, pasif bir şekilde hayatımıza devam etmemiz gerektiğine inandırmaya çalışır. Kapitalizm insan bilincine korkuyu, duyarsızlığı, yerleştirir. Çünkü insanları kendine itaat eden köleler haline getirmek ister. İnsanların etkileşime geçmesini, bilinçlenmesini engellemek için her şeyi yapar.

Emekçiler için zenginlik üretmek kapitalist sistemin doğasında yoktur. Kapitalizm var oldukça savaşlar, krizler, açıklar da var olacaktır. Tüm dünya işçileri için üreten, herkese ihtiyacını karşılayacak bir yaşam sunan bir sistemin adı ancak sosyalizm, komünizmdir. Dünyanın bütün zenginliklerini kullanarak tüm insanlık için üretime geçmek, artık tarihsel bir zorunluluktur.

Sorunlarımızın Suriyeli sığınmacılardan kaynaklandığını söylüyorlar, ama bu gerçek değil. Kitlelerin milliyetçi duygularını kışkırtıp birbirine düşüren bu sistemin kendisidir. Kriz zamanlarında emekçilere düşman olarak göçmen işçileri göstermek ve emekçileri böylece bölmek kapitalistlerin hep söylediği bir yalandır.

Emperyalist dönemin spesifik özelliklerinden olan milliyetçilik ve şoven fikirler işçi sınıfına çok güçlü şekilde aşılanmaktadır. Her gün milyonlarca insan yatağa aç girerken militarizme harcanan para ise milyar dolarları kat kat aşmaktadır. Atlatılamaz durumda olan krizin hesabı işçi sınıfından sorulmaktadır. İşsizlik artmakta, çalışma koşulları kötüleşmekte, çalışma saatleri uzamakta, geçmişten sınıf mücadelesiyle kazanılan bütün haklar bir bir gasp edilmekte, bu da yetmezmiş gibi emperyalist savaş iyice kızıştırılmaktadır.

Salgın gibi büyüyor / Çığ gibi coşkun / Her yerde her şeye hazır / Sancılı, acılı, mutlu, umutlu / Büyüyor, büyütülüyor her yerde / Bu bir hayal hayal et.