Kimilerinin şahsına çeşitli methiyeler dizip “21. yüzyıl sosyalizmi”nin mimarı olarak gösterdiği Chavez’in, ölmeden halefi ilan ettiği Maduro, Venezuela’da ikinci kez başkanlık koltuğuna oturdu. Giderek güçlenen burjuva sağ muhalefet, seçimlerin gayri meşru olduğunu ve sonucu kabul etmediğini ilan etti.

Tepeden tırnağa insan, tepeden tırnağa kavga, hasret ve ümitten ibaret bir devrim ozanıydı Nazım Hikmet. O sınıfsız bir dünya özlemiyle kavgaya atılmış, bu uğurda ömrünün en güzel, en verimli yıllarını hapishanelerde geçirmiş bir komünist şairdi.

Manifesto yıllara meydan okuyan o denli önemli ve ufuk açıcı bir eserdi ki, Lenin bu tarihsel eserin o güne kadar yazılmış ciltler dolusu kitabın tümüne bedel olduğunu belirtmişti. Lenin’in ifadesiyle, Manifesto’nun ruhu uygar dünyanın bütün örgütlü ve mücadeleci proletaryasına ilham kaynağı olacak ve kılavuzluk edecekti ve öyle de oldu.

Toplumdaki hoşnutsuzluk artmış, nüfusun en az yarısını oluşturan muhalif kitlelerde seçim süreciyle birlikte bir siyasal hareketlenme ve moral motivasyon başlamıştır. Özetle hava değişmiştir. Toplumda bu gidişatın değiştirilebileceğine dair iyimser ve hatta coşkulu bir hava oluşum halindedir. Bu durumda tek adam rejimine karşı, seçimleri dışlamayan ama ona endekslenmeyen bir mücadele hattı izlemek en doğru yoldur. Seçime endekslenmeyen böyle bir hat, aynı zamanda bu olumlu havanın hayal kırıklığına dönüşmesini engellemek için de elzemdir.

Ortadoğu’da birbiri ardına önemli gelişmeler yaşanıyor. Trump’ın İran’la imzalanan nükleer anlaşmadan çekildiğini açıklaması, ABD’nin büyükelçiliğini Kudüs’e taşıdığı büyük provokasyon gününde İsrail’in Gazze’de vahşi bir katliam gerçekleştirmesi ve Suriye’ye ve Lübnan’a yönelik tacizlerini arttırması bunların en öne çıkanları arasında yer alıyor.

2000’li yılların başından bu yana silsile halinde yaşanan Afganistan ve Irak işgalleri, Libya operasyonları gibi akla ilk gelen savaşlar bir yana, Ortadoğu’da doludizgin ilerleyen Suriye savaşının ulaştığı boyutlar ortadayken, kimi çevreler hâlâ “3. dünya savaşı mı başlıyor” sorusu etrafında tartışmalar yürütüyorlar. Bu tartışmalar içinde yapılan açıklamalar ve yorumlar, olup bitenlerin gerçek boyutlarıyla görülmediğini de açık biçimde ortaya koyuyor.

Manifestodaki vaatlere bakıldığında, ülkeyi 16 yıldır tek başına yönettiğini bir tarafa bıraktık, son iki yıldır elinin altındaki OHAL sopasıyla ve yasama, yürütme ve yargı üzerindeki mutlak hâkimiyetiyle başkanlık sistemini fiilen hayata geçiren iktidarın elini tutan ne vardı diye sormamak mümkün değildir. Bugün seçim gerekçesi yapılan sorunların müsebbibi, izlediği iç ve dış siyasetle ve ekonomi politikalarıyla bizzat AKP iktidarı değil midir?

30 Martta başlattıkları ve 15 Mayısa kadar süreceğini açıkladıkları “Büyük Geri Dönüş Yürüyüşü”yle İsrail devletini protesto eden Filistinliler, 14 Mayısta kanlı bir katliama daha uğradılar. Bir buçuk aydır devam eden gösteriler esnasında İsrail polisinin açtığı ateş sonucunda 50’ye yakın Filistinli katledilmiş ve binlercesi yaralanmışken, 70. kuruluş yıldönümü olan 14 Mayısta katil İsrail devleti çok daha büyük bir saldırı gerçekleştirdi.

HDP’nin ve cumhurbaşkanı adayı Selahattin Demirtaş’ın seçim bildirgeleri 14 Mayısta, Ankara’da, geniş katılımlı bir organizasyonla açıklandı. Parti eş genel başkanları Pervin Buldan ve Sezai Temelli’nin konuşmalarının ardından, Demirtaş’ın seçim bildirgesi sinevizyon görüntüleri eşliğinde okundu.

Seçmen gönüllü rıza sonucu mu oyunu kullanıyor? Yoksa muazzam bir medya manipülasyonu ve algı operasyonu sonucunda mı hangi partiye destek vereceğine karar veriyor? İşte basında Cambridge Analytica skandalı olarak yer alan Facebook’un on milyonlarca kullanıcısının verilerini “paylaşması” bize bu soruların ilkinin cevabının koca bir hayır, ikincisinin ise bariz bir evet olduğunu gösteriyor.