Batasuna'nın yasaklanması, demokratik hakların ve temel özgürlüklerin kısıtlanmasında niteliksel bir adım anlamına gelmiştir. 15 Eylül cumartesi günü Bilbao sokaklarında görüldüğü gibi, işçi sınıfı ve gençliğin kazanımları olan, ifade, gösteri, örgütlenme özgürlüğü ve grev hakkı ciddi bir saldırı altındadır.

Aşağıdaki metin kapitalizmin küresel krizini, gelişmiş kapitalist ülkelerde sınıf savaşımının ulaştığı seviyeyi ve ekonomik gidişatı, eski sömürge ülkelerdeki devrimci gelişmeleri, dünya çapındaki emperyalizm karşıtı mücadeleyi, Marksistlerin savaş karşısındaki tutumlarını, kitle partilerinin ve işçi sendikalarının içinde yaşananları ve devrimci eğilimin görevlerini incelemektedir.

İnsanın, hiç değilse gıda ürünleri üretimi bakımından, doğa üzerindeki egemenliği öyle bir aşamaya geldi ki, hava koşulları ne kadar olumsuz olursa olsun yaklaşık 6 milyar 300 milyonluk insan nüfusunun gıda ihtiyacının kat be kat fazlasını üretebilme potansiyeline sahibiz. Bugün dünyadaki gıda üretiminin, 10,5 milyar insanın sağlıklı beslenmesine yetebileceği hesaplanmaktadır.

Emperyalizm çağında, farklı gelişme düzeyindeki ülkeler arasında işleyen eşitsiz fakat karşılıklı ilişkiler hesaba katılmadan, ne doğru bir emperyalizm çözümlemesi yapılabilir ne de doğru bir anti-emperyalizm anlayışı geliştirilebilir. Oysa, İkinci Dünya Savaşı sonrasında ve özellikle 1960’larda üçüncü dünyacılık eğilimine kapılan Marksistler, emperyalist sistemin iç işleyiş yasaları konusunda zihinleri bulandırdılar.

26 Ağustos pazartesi günü İspanya Parlamentosu Batasuna’yı yasaklamak amacıyla olağanüstü toplandı. Yasaklama kararı, Halk Partisi, Sosyalist Parti, Kanarya Koalisyonu ve Andalucista Partisinin lehteki 295 oyuyla alındı. Aleyhteki 10 oy ise Bask Milliyetçi Partisi, Katalan Cumhuriyetçi Solu [ERC], Eusko Alkartasuna [EA] ve Iniciativa per Catalunya’dan geldi. Birleşik Sol [IU], Galiçya Milliyetçi Bloku [BNG], Katalan burjuva milliyetçisi CIU ve Chunta Aragonesista’nın 29 milletvekili ise çekimser kalarak oylamaya katılmadı.

KESK Danışma Kurulu üyeleri, kamu çalışanları için bir ilk olan 15 Ağustos tarihli toplu görüşmenin iki gün öncesinde, yani 13 Ağustosta, konfederasyon merkezinin bulunduğu İstanbul’dan Ankara’ya doğru yola çıktı. Sloganı “İnsanca Yaşam” olarak belirlenen yürüyüş, iki yıldır işçi sınıfının çok can alıcı bir şekilde yaşadığı ekonomik krizin, Irak’ta önümüzdeki aylarda yaşanması muhtemel savaşın ve 3 Kasım erken genel seçim pazarlıklarının çok yoğun olarak yaşandığı günlerde başladı ve 17 Ağustosta, Ankara’da, yaklaşık 10 bin kamu işçisinin katıldığı bir mitingle son buldu.

Seattle ve Washington ile başlayıp, sonrasında Davos, Melbourne, Prag ve Nice’te varlığını iyiden iyiye hissettiren eylemler aslında gerçek bir anti-kapitalist siyasal-toplumsal programdan ve örgütlenme tarzından yoksundu.

20. yüzyılın ikinci yarısında ise savaş, en azından ayrıcalıklı Batı'da yaşayanlar için, doğal olmaktan ziyade istisnai bir şey olarak görünüyordu. İnsanlığın üçüncü dünyanın rezil koşullarında yaşayan çoğunluğu içinse, bu yıllar boyunca, barış içinde bir gün geçirmek istisnaydı...

Marx ve Engels'in Hindistan'a yaklaşımlarını kendi tarihselliği içinde kavramak, Marksist teorinin diğer somut sorunlarda olduğu gibi bu konudaki açılımlarını da bilimsel açıdan inceleyebilmek için söz konusu değerlendirmelerin nesnesinin kendi iç hareketi içinde ele alınarak, onun çeşitli öğelerinin nasıl bir süreçten geçerek belirginleştiğini, geçmişte ve bugün ne olduğunu ortaya koymak kaçınılmaz yöntemsel bir zorunluluktur...

Amerikan bombardımanın dumanları Pakistan'ın batı sınırındaki Beyaz Sıradağlarının (Koh-e-Safaid) karlı tepelerinin ardından yükselmeye devam ediyor. Daha Afganistan'daki savaş bitmeden, Pakistan'ın Hindistan doğu sınırı yeni bir savaş histerisinin pençesinde. Askeri birliklerin sınıra yığılması, sınır bölgesindeki karşılıklı taciz ateşi ve sınır köylerinde yaşayanların köylerini terk etmesi, iki ülke arasında yeni bir savaş tehdidi olduğunu gösteriyor.

Pakistan, sadece kamu sektöründe yaklaşık 3,7 milyon insanın çalıştığı 140 milyon nüfuslu bir ülkedir. Kamu sektöründe ve özel sektörde 8300’den fazla sendika kayıtlıdır. Bununla birlikte, bu sendikalar toplam işgücünün sadece %2,5’ini temsil etmektedir. 1990’larda bu oran %6 idi. Sendika üyeliğindeki bu düşüşün nedeni, kitlesel özelleştirme ve küçülmeler, art arda gelen rejimlerin sendika karşıtı kampanyaları ve sendika karşıtı kanunlar, eski Stalinist sendikaların ve önderliğin çöküşü, IMF ve Dünya Bankasının politikaları, özellikle  sözde yapısal uyumlar, liberalleşme ve son olarak da sendika önderlerinin bir dizi teslimiyetidir.

Sovyetler Birliği'nin çöküşü, insanlık tarihinin en dalgalı ve en karışık dönemlerinden biriyle sonuçlanmıştır. "Tarihin sonu" nun habercisi olmak yerine, kapitalizm şimdiye kadar hiç görülmemiş bir krizin ağına düşmüştür.

Emperyalist savaşlar içinde bulunduğumuz çağın kaçınılmaz olgularıdır. Bu savaşlar, emperyalizmin barbar doğasının ve yıkıcı özelliklerinin açığa çıkmasını sağlarlar ve varolan çelişkilerini daha da keskinleştirirler...

Şişecam patronunun açıkladığı kapatma kararına karşı, Paşabahçe Cam işçileri fabrikayı 16 gündür işgal altında tutuyorlar. Kapatma kararına karşın direnişi sürdürmekte olan işçilerin aileleri de fabrika önünde bekleyişlerini sürdürüyorlar. Kristal-İş sendikasına üye olan 875 işçinin işgal ettiği fabrika tamamen polis ablukası altına alınmış olduğundan, sendikaların, siyasi partilerin ve sivil toplum örgütlerinin ziyaretleri de sürekli olarak engelleniyor. Bir devlet yetkilisinin de itiraf ettiği gibi, sermayenin korkusu direnişin “toplumsal patlamaya” yol açmasıdır.

Küreselleşme kavramı, içinde hem bir gerçekliği, hem de ortaya atanların (burjuva ideologların) ona yükledikleri anlam itibariyle bir ideolojiyi barındırıyor. Yaşadığımız gerçekliği kavramaksızın, sermayenin pompaladığı ideolojiye doğru bir temelde karşı koymamız ve mücadele etmemiz olanaksızdır. Bu nedenle önce bir olgu olarak “küreselleşme”yi ele alalım.

Sömürge sözcüğü, Avrupa dillerindeki karşılığıyla koloni, metropol ülkeye bağlamak üzere bir başka memlekette yerleşilen yer demektir. Kolonyalizm ise, yeni topraklar ele geçirme, sömürgeci yayılmacılık anlamına gelir. Kapitalizm altında sömürgecilik, 16. yüzyıldan 18. yüzyıla uzanan ticari kapitalizm (merkantilizm) döneminde, özellikle coğrafi keşiflerde ve denizaşırı toprakların fethinde somutlandı.

Sorulacak soru şudur: bu kanlı iç savaşın, bütün bu ölümlerin, açlığın, etnik temizliğin ve katıksız barbarlığın sorumlusu kimdir? Cevap çok basittir. Afganistan'ı Karanlık Çağlar seviyesine düşüren, oradaki uygarlığı bütünüyle imha eden Amerikan emperyalizmidir.

Alman işçi sınıfının yiğit önderi Karl Liebknecht, I. Dünya Savaşı sırasında bizzat kendi hükümetinin emperyalist politikasına karşı devrimci mücadele bayrağını elden bırakmayan birkaç işçi önderinden biriydi. Yayınladığımız bu bildiri onun tarafından kaleme alındı ve illegal olarak basılıp dağıtıldı. O günden beri de "Baş Düşman İçerde!" sloganı, devrimci Marksistlerin emperyalist savaş karşısındaki tutumunu en iyi özetleyen sloganlardan biri olarak devrimci işçi hareketi içinde yankı bulmaya devam etti. Kapıda yeni bir emperyalist savaşın bulunduğu bir dönemde, bu savaşın taraflarından biri olan Türkiye'de komünistlerin izlemesi gereken yolu Liebknecht 88 yıl öncesinden haykırıyor.