NATO zirvesinin de gösterdiği gibi, paylaşım kavgası kızıştıkça gerilimler artmakta ve her yeni paylaşım alanı yeni çatışmalara sebep olmaktadır. Emperyalistlerin dünyayı kendi kanlı emellerine göre şekillendirme çabaları, "demokrasi" ve "özgürlük" getireceklerini söyledikleri bu bölgelere gerçekte daha fazla acı ve sefaletin yerleşmesi demektir. Emperyalistlerin ve onların yardakçılarının yaptıkları yeni ve daha büyük sorunların ortaya çıkmasından başka bir işe yaramamıştır ve yaramayacaktır.

Türkiye'nin her köşesi örgütsüz işyeri ve işçilerle doludur. Sendikalara düşen görev sendikasız işyerlerini örgütleyerek sermaye sınıfına karşı mücadeleyi yükseltmektir. Fakat bugünkü zihniyet değişime uğratılmadığı sürece bunu yapabilmek imkânsızdır. Çok daha fazla sayıda işçi mücadeleye atılmalı ve işyerlerinden yükselen militan tutumla mücadeleci sendikacılık hayata geçirilmelidir.

Resmi tarihin iddiaları, bir başka deyişle burjuva söylemi, düşüncesi ve ideolojisi, Kürt sorunu konusunda yıllar yılı egemenliğini devam ettirdi. Dönemin Komintern'i ve TKP tavrını Kemalist diktatörlükten yana belirlemişti. '68 kuşağı önderlerinin çoğu Kemalizmin etkisindeydi. 2000'li yıllarda dahi, Kürt sorunu konusunda, kendisini "komünist", "Marksist" vb. sıfatlarla adlandıran parti ve grupların çoğu Kemalist ideolojiden etkilenmekten kurtulamadı ve kurtulamıyorlar.

Troçki'nin dünya ekonomi ve kapitalist krizlere dair çeşitli tarihlerde kaleme aldığı makale ve tezlerden bir derleme.
Kapitalizmin durumunu güzel göstermekten ideolojik bir çıkarı olan burjuva ve reformist ekonomistler şöyle derler: Yaşanmakta olan kriz kendi başına hiçbir şeye kanıt olamaz; tam tersine normal bir olgudur. Savaş sonrasında sınai bir boom’a tanık olduk, şimdiyse bir kriz var; görülüyor ki kapitalizm yaşamakta ve iyiye gitmektedir. ...

Solun büyük bölümüne hakim olan küçük-burjuva anti-emperyalizm anlayışının temel nedeni tüm siyasetin, mücadelenin ve devrimin genel olarak ulusal bir darkafalılık içinde kavranışıdır. Bunlar emperyalizmden, kapitalizmden kurtuluş sorununu ulusal bir sorun olarak görürler. Doğal olarak bunlar için sosyalizm de ulusal ölçekte kurulabilecek bir toplum biçimidir. Böyle olunca Marksizmin vazgeçilmez nitelikteki temel kavramları ulusal bir çarpılmaya uğramakta, gerçek anlam ve kapsamlarından uzaklaşmaktadır. Ulusal hareketlere anti-emperyalizm payesinin bol keseden verilmesi, emperyalizmin, kapitalizmin gerçek niteliğinin anlaşılmasını engellemekte ve emperyalizmin yok edilmesi mücadelesinin proleter devrimci özünün karartılmasına yol açmaktadır. Bu şekilde ulusal mücadelelerle de bu işin olabileceği hayali yayılmakta ve genellikle de işçi sınıfının özü gereği enternasyonalist olan devrimci sosyalist mücadelesi başka bahara kalmaktadır.

Sloan ve Ford Nazilerle işbirliklerini on iki yıllık faşist boyunduruğun sekiz yılı boyunca hiç gocunmadan sürdürdüler (1933-1941). En sefil ve aşağılık insanda dahi birazcık olsun bulunan ahlaki değerlerden tamamıyla yoksun olan patronlar ve onların maaşlı memurlarının soyu hâlâ kurumuş değil. Baba-oğul Bush'lar türlerinin günümüzdeki en güzide temsilcileridir. Hitler'in Amerikan egemen sınıfının geniş bir kesiminde uyandırdığı coşku, bugün hâlâ insanlığın iplerini elinde tutan sınıfın beraberinde sürüklediklerine, onların geleceklerine ve değerlerine bakışının ne kadar korkunç olduğunun açık bir ifadesidir.

Dünya işçi sınıfı yaşadığımız topraklarla karşılaştırıldığında epey yoğun birkaç ayı daha geride bıraktı. Sermayenin uluslararası planda işçi sınıfına ve onun örgütlülüklerine olan saldırılarının devam ettiği bir konumda, işçi sınıfı da boş durmadı. Uzunca bir dönemdir kaynamakta olan Latin Amerika'nın yanı sıra sorunsuz denilen Avrupa ülkeleri ve kapitalizmin iğrenç yüzünün en acımasızca hissedildiği Asya ve Afrika ülkeleri işçi sınıfı da militanlığı ve mücadele azmiyle dünyayı değiştirebilecek yegâne güç olduğunu bir kez daha gösterdi.

İspanya, gerek faşizmin varlığını en uzun süre devam ettirdiği gerekse proletaryanın iktidarı almanın eşiğine geldiği bir ülke olarak tarihte önemli bir yere sahiptir. İspanya'da 1931-1939 aralığında yaşananlar, doğru bir program temelinde uygun strateji ve taktikleri hayata geçirecek devrimci Marksist bir önderliğin bulunmadığı durumda proletaryayı bekleyen felâketlerin çarpıcı ve bir o kadar da acı bir örneğini göstermektedir.

İnsana değer vermeyen bir sistem doğaya asla değer vermez. Kapitalist sistemin zenginliğinin tek kaynağı, bu açıdan özel bir anlamı olmayan doğayı bir kenara bırakacak olursak işçi sınıfının sömürüsüdür. Ve işçi sınıfının kapitalist sisteme karşı verdiği mücadele, doğayla birlikte tüm insanlığın kurtuluşu için biricik çözüm yoludur. İnsanının özgürleşmesi yolunda ilk büyük adımı doğanın bilincine varmasıysa, ikinci büyük adımı sınıf bilincine varmasıdır. Sınıfsal bölünmüşlük ortadan kardırıldığında ilk defa zorunluluk aleminden özgürlük alemine doğru bir adım atılmış olunacak.