Bu durum bize bir kez daha örgütlü gücün önemini ve bir örgütün sayısal çoğunluğunun değil –Eğitim-Sen 200 bin üyeli bir örgütlü yapı– militan sınıf bilinçli unsurlarının önemini hatırlattı. Sendikalar işçi sınıfının mücadele örgütleridir. Bizler militan sınıf bilinciyle donanmış Marksist işçiler olarak sendikalarımızı sahiplenmek ve onların mücadeleci-militan bir çizgide yol alması için çalışmak zorundayız.

Türkiye burjuvazisi uluslararası pazardan pay kapmak için hiçbir fırsatı kaçırmıyor. Dünyanın hemen her ülkesinde yatırımlar yapıyor. Ancak sadece yatırımlarla kalmıyor. Gittiği her yere burjuva ideolojisini de götürüyor. Bu sermayedarlardan biri de Cem Boyner.

İstanbul Üniversitesinin Öğrenci Kültür Merkezi bünyesindeki bir kulüpte şu sıralar “Marksizm Okumaları” adı altında bir çalışma yürütülüyor. Bu çalışma süreci içinde işçi sınıfının önderleri Marx ve Engels’in tüm eserlerinin okunması ve tartışılması hedefleniyor. Kitapların sunumu için gönüllü arkadaşlar seçiliyor ve iki kişinin yaptığı bu sunumlarla tartışmalar iç içe gidiyor.

Küçük işletmelerde işçilerin kendi aralarında samimiyet kurması daha çabuk olur. Çünkü herkes birkaç günde birbirini tanır. Patronlar içinse işçilerin işlerinin dışında ilişki kurması son derece tehlikelidir. Allah saklasın, ya bu bir araya gelmelerde işçilerin içine şeytan girer ve birlik olurlarsa! İşçilerin içine mücadele şeytanı girmesin diye bu adamların yapmayacağı oyun yoktur.

İşveren, iş güvenliği konusunda, “işçileri her an kazadan uzak tutmaya çalışırsam, o zaman üretim olanaksız hale gelir” diye düşünmektedir. İşçiler gerekli tedbirler alınmadan çalışmak zorunda kalmakta ve her an ölümle burun buruna bulunmaktadırlar. Zonguldak’taki maden işçilerinin her yıl göçük altında can vermeleri sadece bir örnektir.

Üniversiteler üzerinde baskıların arttığı, polis ve faşistlerin işbirliğiyle devrimci öğrencilerin sindirilmesi taktiğinin daha da yoğunlaştığı bir dönemden geçiyoruz. Bu baskılar ve saldırılar hep var olagelmiştir ve buna karşı kararlı ve sürekli bir mücadele verilmediği sürece de var olmaya devam edecektir. İstanbul ve Marmara Üniversitelerindeki faşist saldırıların ardından İstanbul Teknik Üniversitesinde de bir bayan öğrenci saldırı sonucu yaralanmıştır.

Merhaba, uzun bir zamandan beri Marksist Tutum’u takip ediyorum ve onun bir öğrenci okuruyum. Marksist Tutum ortaya koyduğu teorik ve politik hatla, Marksizme kara çalmanın moda olduğu günümüzde, bir fener olarak bizlere yol gösteriyor. İşçi sınıfının devrimci teorisi Marksizmi bizlere taşıyarak ve bunu oldukça anlaşılır bir dille, bilinçli bir tarzda yaptığı için Marksist Tutum’a teşekkür etmek istiyorum.

Şansı kendi payıma, siteyi ilk çıktığı günden beri takip ediyorum. Tıpkı diğer arkadaşlar gibi savunulan fikirleri mümkün olduğunca fazla insana yaymaya ve anlatmaya çalışıyorum, zira ilk günden beri o “küçük alazlar”ın burada saklı olduğundan bir an bile şüphe duymadım. Site, soğukkanlılıkla değerlendirildiğinde, kendi içinde gerek taktikleri gerekse de uzun vadeli hedefleri bakımından birçok aşamadan geçmiştir, ama benim değinmek istediğim, sitenin “okur mektupları” bölümü.

"Bir okurumuzun Milliyetçilik konusuna mizahi bir dille yaklaştığı bir mektubunu yayınlıyoruz."

Bu yılki YÖK protestosu, YÖK’ün kuruluş yıldönümünün hafta sonuna gelmesi ve esas olarak da öğrenci gruplarının yapılacak eylemin biçiminde ortaklaşamaması nedeniyle, İstanbul’da üç ayrı eylemle gerçekleştirildi. Ortaya çıkan dağınık tablo, eyleme katılımın niceliğini de, içeriğini de etkiledi.

Faşist çeteler güç kaybettikçe daha da saldırganlaşıyorlar. Köşeye sıkışmış bir kedi gibi ne yapacağını bilemez bir durumda faşist güruh. En berbat, en korkak ve en kalleşçe yöntemlerle saldırmaktan geri durmuyorlar. Ellerinde satırlar ve döner bıçaklarıyla, içlerinde bu silahlardan daha güçlü olan devrimciliğin yakıcı ateşini taşıyan öğrencileri korkutmaya, sindirmeye çalışıyorlar. Bunu dün başaramadıkları gibi bugün de, yarın da başaramayacaklar.

İstanbul Üniversitesi öğrencisi olarak çevremde gördüğüm keskin suskunluğun vermiş olduğu rahatsızlıktan olsa gerek, zaman zaman aklıma Ekim 1917'yi getirerek inancımı tazeliyor ve daha sıkı sarılıyorum davaya. İçinde bulunduğumuz kapitalist sistemin iki temel sınıfı olan burjuvazi ve işçiler yüzyıllardır bir savaşım içindedir. Bu savaşım yüzyılların yüzyıllara sanki bir vasiyetiymiş gibi devam etmektedir.

Söze Faşist Franco’nun sözüyle başlamak istiyorum. “Ben insanları 3F ile kandırdım: Futbol, Fado [Portekiz halk şarkıları], Fiesta” demiş. Tam da günümüz toplumunun üst yapısındaki şekillenişi iyi anlatmakta. Bu günlerde Medyada (üstyapının yansısı, egemen sınıfın, burjuvazinin şürekası) hep aynı başlıklar. Tribünde öldürülen genç bir insan üzerine.

Kapitalist sistemde toplumsal yaşamın her alanı birbirine görünmez iplerle bağlıdır, hiçbir sorun bağımsız ve yalıtık olarak ele alınamaz. Bu temel gerçek kavranılmayıp YÖK’e karşı mücadele, sınıf mücadelesinden bağımsızlaştırıldığı ölçüde öğrenci gençliğin de bu sorunu aşma şansı olmayacaktır. En basit çerçeveden bakıldığında bile sorunun muhatabı sadece öğrenciler değil aynı zamanda eğitim emekçileridir. O halde kalkış noktası sorunun bu iki muhatabının bir araya gelerek mücadeleyi ortaklaştırmasından geçer

Dinci öğretmenler görevlerinin dışında, siyasal faaliyetlerini başarılı bir şekilde ifa ediyorlar. Öğrencileri en dinamik, kişiliklerinin daha yeni oluştuğu ve bir arayış içinde oldukları yaşlarda kazanmaya çalışıyorlar. Yani ağaç yaşken eğilir ve onlar da bunu yapıyorlar. Bunu bilinçli, planlı ve örgütlü bir şekilde yapıyorlar; bunun hakkını vermek gerekiyor.