Devrimci öğrenciler YTÜ’ye giderek, faşistlerin eylem yapmalarına izin vermediler. Devrimcilerden kaçan faşistler, aynı gün Boğaziçi Üniversitesi’nde devrimci öğrencilere saldırdılar. Akşam saatlerindeyse Beşiktaş’ta bulunan Öğrenci Evi’ni taşlayarak camlarını kırdılar.

Bir tanıma göre herhalde hepimiz cinnet uçurumunun kenarında yürüyoruz! Kapitalizmin dayattığı bu çalışma ve yaşam koşullarında insanların cinnet geçirmemesi hiç de kolay değil. İşten atılanların, kredi kartı mağdurlarının, deprem mağdurlarının ve bilumum mağdurun (siz bunları kapitalizm mağduru diye okuyun) ve ailelerinin yaşadığı sorunlar, insanı mutsuz da yapar, karamsar da yapar, uykusuz da bırakır, ölümden ve öldürmekten de bahsettirir!

20. yüzyılla birlikte en yüksek aşamasına giren kapitalizm; yükselen işçi mücadelesini ezmek için burjuvazinin olağanüstü rejim biçimi olan faşizme başvurdu. Faşizmle birlikte kapitalizmin demokrasi kisvesi kalkıyor ve kapitalizmin çıplak diktatörlüğü ayan beyan ortaya çıkıyor. Ancak bugün burjuvazi, faşizmin gerçekte ne anlam ifade ettiğini kitlelere unutturabilmek için; komünizmi de faşizm gibi insanlık suçu ilan etmek istiyor.

Bir fidandır çocuk, dikilir anne babanın bahçesine, baharı müjdeler ve artık her mevsim bahar olmuştur. Bu duyguları yaşamak için anne-baba olmak gerekmiyor. Verilen mücadele çocuklarımızın daha güzel bir dünyada yaşaması içindir. Verilen mücadele sınıfsız bir dünya kurmak içindir!

Kış aylarının gelmesiyle birlikte soğuklar kendini iyice hissettirmeye başlayınca, en büyük sorunlarımızdan biri olan ısınma sorunu yine karşımıza geldi. Aldığımız asgari ücretle zar zor geçinirken odun kömür telaşına da düştük. Soğukların başlamasıyla birlikte bir de gecekondu mahallelerinden ve işçi evlerinden soba zehirlenmelerinden dolayı ölüm haberleriyle sıkça karşılaşmaya başladık.

Ağır çalışma koşulları, düşük ücret, sendika düşmanlığıyla bütün burjuvalara örnek olan McDonald’s bu yeni uygulamayla da örnek olacağa benziyor. Aslında haberin başlığı her şeyi ortaya koyuyor, “HASTA MISIN? O ZAMAN ABİN GELSİN”.

Bayraklarınız kadar alçaksınız! Sermayeniz kadar zalimsiniz! Kimlikleriniz kadar sahtekârsınız! Sınırlarınız kadar saçmasınız! Ve dünya proletaryasının kıçınıza indireceği bir tek tekme ile bir gün yok olacak kadar zavallı ve zayıfsınız!

Toplam katılımın 450–500 civarında olduğu eylem gerek sloganlara eşlik edilmesi ve gerekse de duyulan ilgi ve heyecan bakımından beklenenden daha sönüktü. “16 Martı unutma unutturma”, “devrim şehitleri ölümsüzdür”, “Katil devlet hesap verecek”, “yaşasın halkların kardeşliği” gibi sloganlarla birlikte Halepçe Katliamını lanetleyen “Em Halepçe Jibırnakım” gibi Kürtçe sloganlar da atıldı.

Lise mezunu olanların büyük bir kısmı üniversite sınavını kazanamıyorlar. Ancak kapitalizmde çareler tükenmez! Burjuvazi bundan da kendine kâr çıkartmayı bilmiştir ve öğrencilerin gözünde üniversiteler bir yaşam kaynağı halini aldıktan sonra karşımıza sınavı kazandırmaya yönelik eğitim veren dershaneler, yani burjuvazinin yeni kâr kurumları ortaya çıkıvermiştir. Yani öğrenciler burjuvazinin yeni bir kâr aracına kafalarını toslamışlardır.

Doğalgazın evlere dağıtımını İstanbul’da İGDAŞ yapıyor. Fakat ev ve iş yerlerine doğalgaz tesisatının döşenmesini İGDAŞ’dan yetki almış olan firmalar yapmaktalar. Doğalgazın yeni girdiği bir bölgeyi inceleyecek olursanız her sokakta en az bir tane doğalgaz firması görürsünüz. Bu firmalar küçük işletmeler halinde mantar gibi çoğalmaktalar.

İşe alındığım söylendi. İki ay sigortasız yevmiye hesabı çalışacaktım. Beni sekiz aylık bir süre için işe alsalardı bu sorular ikiye katlanacaktı. Çünkü insan kaynaklarında çalışan bu kişiler fabrikanın can damarını oluşturuyorlar diyebiliriz. İşçilerin içinden sorgulama duygusunu yitirmiş, asosyal, benmerkezci işçiyi seçmek onların işleri. Aslında işleri çok kolay çünkü toplumumuzda işçilerin çoğunluğunu böyle insanlar oluşturuyor.

Mücadeleyle tanışmadan önce her zaman daha iyi bir işyeri var sanırdım. Bir işyerini beğenmezsem çıkardım. Anladım ki, nereye gitsem aynı iş koşullarıyla karşılaşıyorum. Biz işçileri bir insan olarak görmediklerini ve bir makine olarak gördüklerini anladım.

Giyim sektöründe 400 kişilik bir şirkette çalışıyorum. Çalıştığımız yer büyük bir işyeri, sözde büyük olduğu için de yasalara uygun çalıştırıyorlar işçileri. “Ben iş yasasına uygun çalıştırıyorum”u göstermek için iş yasasını panolara asmış. Asmış ama kitapçığı zincirle tutturmayı da ihmal etmemiş. Oku ama ben senin okuyup okumadığını göreyim, diyor yani. Gerçi okuyan da yok.

Yakın akrabalarım içerisinde bir kız isteme olayına tanık oldum. Akrabam olan kız yakınlıktan dolayı benim de orada bulunmamı istemişti ve ben de bulundum. İlk gelişlerinde tanışılacağı ve daha sonraki gelişlerinde ise kızın verileceği önceden konuşulmuştu ve bu durum her iki aile tarafından da bilinmekteydi. Ama ortada bir sorun vardı. Bu sorun olmayan sorun mezhep ayrılığı idi.

Ben bir tekstil işçisiyim. Avrupa yakasında Me-ka işçilerinin greve çıktığını duydum ve onları ziyarete gittim. Me-ka işçileri bir sene gibi bir örgütlenmeden sonra sendikalı olup toplu iş sözleşmesinde anlaşamayınca 43 işçi greve çıktı. Çadırlarını ziyarete gittiğimizde sadece üç gözcü vardı. Bizleri çok sıcak karşıladılar, “yol yorgunusunuz” deyip hemen bize çay ikram ettiler. Bu sıcak karşılamaları ziyaretçiye ne kadar hasret olduklarını gösteriyordu.