Gün geçmiyor ki Türkiye’de anti-demokratik, baskıcı ve keyfi uygulamalara bir yenisi eklenmesin. Devrimcilere ve öncü işçilere yapılan baskılar gözaltına almalar ve tutuklamalar alışıldık bir tablo haline geldi. Demokratik haklarını isteyen Kürt halkına yönelik baskılar ve şiddet yıllardır hiç bitmedi. Son dönemlerde, baskıların yelpazesinin daha da genişletildiğini görüyoruz. Devrimcilere, Kürt halkına yönelik baskılar, sendikalara, sendikacılara da yöneltilmiş durumda.

21 Ekim gecesi Dağlıca’da yaşanan çatışmada 12 asker ölmüş ve 8 asker PKK tarafından esir alınmıştı. Genelkurmay “askerlerle irtibatımız kesildi” diyerek sözcük oyunlarıyla gerçekleri çarpıtmaya çalışırken, askerlerin esir düşmesi çeşitli tartışmalara neden oldu.

Dev-Sağlık-İş’in 17 Kasımda Abdi İpekçi parkında düzenlemiş olduğu mitinge yaklaşık 450 kişi katıldı. Mersin’den, Antalya’dan, Adana’dan, Diyarbakır’dan, Kocaeli’den gelen işçilere, Türk Tabipler Birliği Tıp Öğrencileri kolunun da destek vermesi, mitingi daha coşkulu bir hale getirdi. Mitinge katılanların yaş ortalamasının oldukça genç olması ve bunların mitinge işten atılma tehlikesini göze alarak katılmaları da önemliydi.

Ben Fırat Üniversitesi Tunceli Meslek Yüksek Okulunda bilgisayar programcılığı okuyorum. Burada çok zor şartlar altında okuyoruz. Okuldan çıktıktan sonra öğrencilerin kaldığı yere gitmesi epeyce zor oluyor, yurt olmadığı için öğrencilerin çoğu misafirhanelerde kalıyor. Tunceli bence herkesin görmesi gereken bir şehir, neden diye soracak olursanız buranın halkı insan ayrımı yapmıyor.

Telekom yöneticilerinin karalama kampanyaları yetmezmiş gibi şimdi de işçilerin mücadelesindeki birlik ve beraberliği bozmaya çalışıyorlar. Oger Telekom genel müdürü Poul Doany, işçilere gönderdiği mektupta grevi bırakmalarını istiyor ve sendikaya çamur atmaya devam ediyor. Gönderilen bu mektupta, Haber-İş sendikasının keyfi olarak işçileri greve çıkardığından tutun da sabotajcılığa ve şiddet yanlısı olmaya kadar neler yazmıyor neler…

Yalın ayakları, buz tutmuştu / Diz boyu karlarda / Aldırmıyordu yüreğindeki ateş / Alev alev yandıkçaLenin’in önderliğinde işçiler / Şarkı söyleyip savaşıyordu / Tir tir titretiyordu burjuvaları / Çar denilen imparatorun sarayını / Başına yıktılar, yerle bir ettiler / Herkese özgürlük sağlanmıştıHava soğuk, sisli / Hava don, ayaz / Yürekler sımsıcak ateş gibi / Rusya’da 1917 ateşin sıcağıGözler buğulu ama güler / Umutla bakar yarınlara / 1917’nin Ekiminde yakıldı bu ateş / Ve bugüne de ışık tuttu / Bugüne ışıkla baktı önder LeninArkasında yılmayan, korku bilmeyen

Kapitalist toplumda medya aygıtının gerçek işlevi, 16 Ekimde başlayan Türk Telekom grevi vesilesiyle bir kez daha açığa çıktı. Yazılı ve görsel burjuva basın ya doğrudan ya da örtük bir biçimimde işçi sınıfının mücadele yöntemi olan grevi hedef tahtasına oturttu. Toplumun ilgisini grev konusuna çekerek sınıf mücadelesi gerçeğini kitlelere hatırlatabilecek bir kapasiteye sahip olduğu için Türk Telekom grevine burjuva medya öylesine kızmış bulunuyor ki, daha ilk günden başlayarak grevi karalamaya, işçileri de vatan hainliğiyle suçlamaya başladı.

AKP hükümeti, savaş tamtamlarının kulakları sağır ettiği bir dönemde meclisten yıldırım hızıyla yeni yasalar çıkartıyor. Meclisten bir taraftan savaş tezkeresi geçirilirken diğer taraftan da sessiz sedasız zam tezkereleri geçiriliyor. Birlik-beraberlik, vatan-millet nidaları eşliğinde vergiler, zamlar, baskıcı yasalar, özelleştirmeler ve kazanılmış haklara yönelik saldırılar sağanak halinde yağdırılıyor.

Telekom grevi bir ayı aştı. Ama insanlarımızın çoğu hâlâ Telekom işçilerinin neden grev yaptıklarını bilmiyor. Bunun böyle olmasını isteyen sermaye medyası ise bu grevin ilk gününden itibaren sabotaj haberlerinin dışında hiçbir haber yayınlamadı. Evrensel gazetesinin 4 Kasımda çıkan “3 milyon arıza gizleniyor” başlıklı haberinden öğreniyorum durumun bu kadar vahim olduğunu.

Bağdat'ta küçük bir çocuğum ben, / ellerim küçücük... / Yıldızları sayıyorum, bombalarıyla uçakları, / korkuyorum anne, korkuyor minik kalbim... / Ben, Bağdat'ta küçük bir çocuğum, / ellerim kardeşimin, / ellerim babamın, / ellerim annemin kanına bulanmış...Bağdat cehennem, / kolların, bacakların içinden geçiyorum; / geçiyorum onlarca medeniyetin, / binlerce yılın içinden... / Dolarlar yağıyor yukarıdan, / liralar, eourolar; / birer bomba olup Bağdat'a iniyor... / Her patlayan bombada hızlanıyor kalbim, / anne tanrı nerede, neyi bekliyor?Ben Bağdat'ta küçük bir çocuğum,

Öğrenciler, tıpkı işçiler gibi bir sendika çalışması yürütüyor. Ortak amaç ve fikirlerle yola çıkan öğrenciler DİSK’in öncülüğünde bir gençlik sendikası, yani Genç-Sen faaliyeti yürütüyor. Özellikle Ankara, İstanbul, İzmir ve Bursa’da çalışmalar yapılıyor. Tüm öğrencilerin barınma ihtiyaçlarının karşılanması, yurt koşullarının iyileştirilmesi, öğrencilerin “mediko”lardan ve tüm sağlık kurumlarından parasız yararlanması, ders kitapları ve eğitim araçlarının ücretsiz dağıtılması, toplu taşıma araçları, sinema-tiyatro gibi kültürel faaliyetlerin ücretsiz olması, lise ve üniversite öğrencilerinin staj yoluyla ücretsiz çalıştırılmaması gibi talepler etrafında örgütlenmeye başlayan Genç-Sen, bu amaçlar doğrultusunda eylemlilikler gerçekleştiriyor.