Ben seni / uğruna ölüp ölüp dirildiğim / Ben seni / her ağacın dalında / Ben seni / her arının balında / Ben seni / dünde, bugünde ve yarında bildiğim için / Bu yerin, / hayalinle aydınlattığım / bu yerin altında / Kollarından bağlıyım sana / KAVGAM…

Son zamanlarda ABD ile Türkiye’nin arası Ortadoğu sorunları üzerinden açılmış olsa da, ABD ve AB’den Erdoğan’a yönelik eleştiriler giderek artsa da, buna karşılık Erdoğan ve AKP Batı’ya sesini yükseltse de, bu gelişmeler henüz köprülerin atılmasına yol açacak nitelikte değildir. Alt-emperyalist bir ülke olan Türkiye’nin gücü henüz bölgede bile kendi başına oyun kurmaya yeterli değildir. Bu yüzden küresel güçlerden birisinin yanında yer alarak pozisyon tutmaktan başka bir seçeneği yoktur. Türkiye bugünkü pozisyona gelmeyi de bugüne kadar ABD’nin yanında yer alarak başarabilmiştir. Türkiye güçlendikçe, ABD ile ters düşme pahasına farklı adımlar atmayı göze alabilmiş ve hatta kimi zaman maceracı girişimlerde de bulunmuştur. Dış politikada riskli adımlar atılmıştır. 15 Temmuz sonrası tasfiyelerle birlikte arka planında ABD karşıtlığı olan kadrolar önemli kademelere getirilmiştir. Ancak bu gelişmelere rağmen Türkiye’nin geleneksel olarak Batı kampının bir parçası olduğu unutulmamalıdır.

Karşımızda, “tek vatan, tek millet, tek dil, tek bayrak” şovenizmini düstur edinen, bunların yanına “tek din, tek mezhep” ve elbette “tek şef”i de ekleyen, tüm çatlak sesleri sopayla bastırmaya kalkan, “artık savunma değil saldırı çizgisi izleyeceğiz” diye ilanlarda bulunan, anti-demokratik yasaları değiştirmek bir yana, yasaların ve anayasanın ayakbağından kurtulmak için bulunmuş ideal yönetim biçimi “OHAL”i uzatmayı planlayan bir hükümet var. Yerli ve milli “demokrasi devrimi” böyle bir şey demek ki! Bu gidişle Türkiye, faşizme “demokrasi devrimi”yle ilerleyen ilk ülke olarak tarihe geçebilir!

İşçi sınıfının ve genelde emekçi kitlelerin demokratik özlemleri halen karşılanmış olmaktan uzak olduğu gibi, arada elde edilen bazı kazanımlar da bugünkü otoriterleşme sürecinin ökçesi altında unufak olmuştur. AKP hükümeti Kürt sorununun çözümü doğrultusunda adım atmak ne kelime bu taleplere savaş politikalarıyla yanıt vermektedir. Siyasi iktidarın “yeni anayasa”yla kastettiği şey tüm yetkiyi tek kişinin elinde toplayan, anti-demokratik özünü olduğu gibi koruyan bir anayasadır. Terörle mücadele yasası ağırlaştırılmış maddeleriyle olduğu yerde durmaktadır. İfade ve basın özgürlüğü katledilmiş durumdadır. İşçi sınıfının sendikalaşma, grev ve toplu sözleşme özgürlüğü gasp edilmektedir. En ufak bir hak talebi gaddarca muamelelerle yanıtlanmakta, en temel demokratik haklar için yükseltilen mücadeleler ağır cezalarla karşılaşmaktadır. Tüm bunların gösterdiği gerçek şudur ki, Türkiye’de burjuva kapsama giren demokratik hak ve özgürlükler için bile çok güçlü, kitlesel bir işçi sınıfı mücadelesi gerekmektedir.

Brezilya’da düzenlenen Rio 2016 Yaz Olimpiyatları emekçilerin geniş protestosuna sahne oldu. Bunlar, bu tür büyük uluslararası spor organizasyonlarının düzenlendiği diğer ülkelerde yaşanan protestoların bir benzeri ve devamıydı. İki ay öncesinde Fransa’da düzenlenen 2016 Dünya Kupası organizasyonunda da Fransa işçi sınıfı, grevlerle ve kitlesel eylemlerle tepkisini göstermişti. Burjuvazi, olimpiyatları ve dünya kupası gibi organizasyonları “spor, barış, dostluk ve kardeşlik” sloganıyla lanse ediyor.

Ah ne “şanlı” / burjuva parlamentolarınız / ne “şanlı”! / Mermer kaplı beton direkleri / ihtişamlı mı ihtişamlı. / Ceylan derisi koltuklara oturur / kıymetli burjuva kıçlarınız. / Birleşince pazarda çıkarlarınız, / Kurulunca “al gülüm ver gülüm” düzeni, / Çift kanatlı melek olur / daha önce lanetleyip şeytan diye taşladıklarınız. / Bir konsensüs oluşur, / “kutsal ticaretin” mabedinde. / Ve doluşur sıralarına; / tüccar, sanayici, finans kapitalin temsilcileri.

Siyasi iktidar, açıkça söylemese de, özel olarak ABD’yi 15 Temmuz’dan sorumlu gösterirken, karşı taraftan bu iddiayı yalanlayan açıklamalar geldi. Kuşkusuz bunda darbenin bir girişim olmaktan öteye geçememesinin önemli bir etkisi var. Zira bu yöndeki ipuçlarını ve spekülasyonları bir kenara bırakarak dahi konuşsak, biliyoruz ki emperyalizmin en güçlü temsilcisi ABD’nin bu konudaki sicili bir hayli kabarık.

Atalarımız “keser döner sap döner, gün gelir hesap döner” demişler. Cezaevi operasyonunda Veli Saçılık’ın kolunu koparan askerler, Roboski katliamının, Kürtlere karşı kanlı operasyonların emrini veren generaller, biri 80 yaşında ve ölmek üzere olan 400 hasta tutsağa “cezaevinde kalabilir” raporu veren Adli Tıp doktorları, KCK operasyonları adı altında Kürtlerin siyasi temsilcilerini hapse tıkan savcı ve hâkimler, Hrant Dink’in öldürülmesinde bir örgüt izine rastlayamayan hukukçular, işkenceci polisler, İstanbul’daki eylem alanlarını gaza boğduran valiler, emniyet müdürleri, tetikçi gazeteciler, sendika ve düzenli ücret istedi diye işçiyi ekmeğinden eden patronlar ve daha niceleri bugün “FETÖ soruşturmasından” tutuklu bulunuyorlar. Onların dünkü zalimliklerini ne kadar hatırladıkları bilinmez. Ama darbe bahanesiyle gözaltı süresini 30 güne çıkaran, işkenceci polisleri, cezaevi müdürlerini ve infaz koruma memurlarını tutuklu ve hükümlülerin üzerine salan, intikam duygusuyla hukuku ve uluslararası anlaşmaları hiçe sayan, iktidarlarını ve nimetlerini korumak için akıl almaz bir zulüm düzeni kuran bugünün egemenleri de gün gelip hesap vermekten kaçamayacaklar. Yine atalarımızın dediği gibi: Zulüm ile abat olanın akıbeti berbat olur!

Yeni bir dünya savaşının yaşandığı, AKP hükümetinin gerek içeride gerekse dışarıda savaş politikalarına hız verdiği, ülke içinde ise ağır bir OHAL rejiminin hüküm sürdüğü bir süreçte, 1 Eylül Dünya Barış Günü, bu yıl çok daha yakıcı hale gelen barış taleplerinin haykırıldığı bir gün olarak her zamankinden fazla öne çıkıyordu. Bu nedenle, emek ve demokrasi güçlerinin oluşturduğu “Emek ve Demokrasi İçin Güç Birliği”nin çağrısıyla bu yıl Türkiye’nin pek çok kentinde mitingler, basın açıklamaları vb. eylemlilikler için hazırlıklar yapıldı. Ne var ki siyasi iktidar, OHAL’i işçi ve emekçilerin barış taleplerini yüksek sesle dile getirmesini engellemenin aracı olarak kullandı.

İşçi sınıfının mücadele tarihi gericilik dönemlerinde devrimci mücadeleyi sürdürmenin ne denli zor olduğunu elbet ortaya koyuyor. Fakat bu tarih aynı zamanda, mücadelenin ergeç yeniden yükseleceğini ve bir gün mutlaka karanlıkların yırtılacağını da kanıtlıyor. Sınıf devrimcisi, asıl gericilik dönemlerinde, Bonapartist, faşist burjuva rejimlerin olağanüstü baskı dönemlerinde yüreğini karartmayıp devrimci inanç ve bilinçle donanandır.

Türk ordusu, uzun bir süredir eğitip donattığı ve ÖSO adı altında biraraya getirdiği Türkmen ve Arap birlikleri eşliğinde 24 Ağustos sabahı Cerablus’a girdi. Gerekçesi “IŞİD’e karşı mücadelede koalisyon güçlerine destek vermek ve sınır güvenliğini sağlamak” olarak açıklanan bu askeri harekâta “Fırat Kalkanı” adı verildi. Bu adın, harekâtın gerçekte kime karşı yapıldığına işaret eden bir mesaj taşıdığı aşikârdır. Nitekim 14 saat içinde düştüğü açıklanan Cerablus’ta IŞİD hiçbir direniş göstermeden kenti terk ederken, TSK ve yanındaki güçler esasen YPG’yi bölgeden atmaya odaklanmışlardır. Erdoğan’dan başbakana devlet ricalinin tüm açıklamalarındaki temel vurgu da, bölgeden temizlenmek istenen ve düşman olarak görülen esas gücün PYD-YPG olduğudur.

Gün geçtikçe daha fazla sayıda insanın yaşamını altüst edecek biçimde derinleşen bir emperyalist paylaşım savaşının içindeyiz. Bu gerçek, tüm dünyada barış sorununu acil bir gündem olarak toplumların önüne koyuyor. Türkiye’de ise, devletin Kürt halkına yönelik olarak yükselttiği saldırılar emperyalist paylaşım savaşı süreci ile birleşerek barış sorununu daha yakıcı bir biçimde öne çıkarıyor. Cerablus operasyonu ile birlikte hem emperyalist paylaşım savaşı hem de Kürt halkına karşı savaş bağlamında kritik bir adım atan Türkiye egemen sınıfının, bugüne kadar yaşananları misliyle katlayacak bir yıkımı Türkiyeli emekçilere ve Kürt halkına dayatması bu yakıcılığı açık biçimde gösteriyor.