İşçi hareketinin böylesine yükseliş içinde olduğu bir dönemde sol politik örgütlerin de tek tek işçilerle ve sendikalarla kurdukları bağlar işçi hareketinin politikleşmesine önemli bir ivme kazandırıyordu. Bunun en somut göstergesi, DİSK’e bağlı sendikaların tabanında yaşanan hızlı politikleşmeydi. Bu dönemde işçi sınıfının en ileri, en politikleşmiş unsurlarını bünyesinde barındıran DİSK, tabanındaki bu bilinç sıçramasından aldığı güçle ülkenin politik yaşamında giderek daha etkin bir rol oynamaya başlayacaktı.

20. yüzyılın tarihi, emperyalizm aşamasına ulaşmış kapitalizmin çeşitli paylaşım savaşlarıyla yol aldığı gerçeğini tartışma götürmez biçimde gözler önüne seriyor. 21. yüzyılın girişi de bu açıdan hiçbir şeyi değiştirmedi. Tersine, çürüyen kapitalizmin sistem krizi derinleştikçe büyük kapitalist güçler arasındaki çıkar çatışmaları yoğunlaşmakta ve bölgesel savaşlar zinciri şeklinde cereyan eden emperyalist paylaşım savaşının alanı genişlemektedir.

Kamu emekçilerinin yükselen mücadelesinin önüne geçmek ve emekçileri bölmek için kurdurulan Kamu-Sen, kuruluşundan bu yana amacından hiç sapmadan yoluna devam ediyor. Tıpkı faşist Türk Metal gibi. İşçi sınıfının mücadele tarihi görmek isteyene çok şey gösteriyor aslında. Nasıl ki kuruluş amacı metal işçilerinin mücadelesinin önüne geçmek, grev kırıcılığı yapmak, işçiler arasında milliyetçi zehri yaymak olan Türk Metal sendikası tepesindeki bürokratlar üzerinden hâlâ bu misyonunu devam ettiriyorsa, aynı şey Kamu-Sen için de geçerlidir.

Özellikle 2001 kriziyle birlikte Arjantin’de ortaya çıkan devrimci yükseliş içerisinde oynadığı rol bakımından işsiz işçiler hareketi birçok sol çevrenin abartılı değerlendirmelerine ve çarpıtmalarına temel oluşturmuştu. Bugün de krizle birlikte işsizler ordusunun kitlesel işten atılmalarla hayli kabarık sayılara ulaşması, bir kez daha böylesi bir hareketin imkânları ve sınırları hususunda bir tartışmayı alevlendirecek gibi görünmektedir. Bundan ötürü, Marksizmin işsizlere dair değerlendirmelerini ve bir işsiz işçiler hareketinin olanaklarına dair yaklaşımlarını hatırlamakta ve gerek Bolşeviklerin tarihsel deneyimine gerekse de güncel deneyimlere bu gözle bakmakta fayda var.

“Hamburger” satmak için bombardıman uçaklarını seferber etmekten çekinmeyen böylesi korkunç bir sömürü sisteminin barışçıl olmasını ummak mümkün müdür? Emperyalizm çağıyla birlikte tarihsel olarak tüm ilerici misyonunu yitirip toplumsal yaşamı çürüten kokuşmuş kapitalizmden, barış, demokrasi, özgürlük ve vicdan bekleyenler, son bir asırda milyarlarca insanın bizzat bu sistemin yarattığı felâketlere kurban edilmelerine göz yuman ikiyüzlülerdir.

25 Ocakta Bolivya’da yeni anayasa, 15 Şubatta ise Venezuela’da anayasa değişiklikleri için referandumlar yapıldı ve bu referandumlardan Evo Morales ve Chavez galip çıktı. Bolivya’da Evo Morales’in iktidara gelmesinin ardından oluşturulan Kurucu Meclis’in üç yıldan beri üzerinde çalıştığı yeni anayasanın halkın onayına sunulduğu referandumdan, anayasa lehine yüzde 61 “evet” oyu çıktı. Venezuela’da ise devlet başkanının iki dönemden fazla seçilmesini sağlayacak olan anayasa değişikliğini de kapsayan teklifler için seçmenlerin yüzde 54’ü “evet” oyu kullandı. Böylece mevcut devlet başkanı Hugo Chavez’in görev süresinin bittiği 2012 yılından sonra yeniden seçilebilmesinin önünü de açacak olan değişiklik halk tarafından da onaylanmış oldu.

16 Mart 1978’de, Beyazıt Meydanında faşist saldırılara karşı mücadele eden öğrencilerin Eczacılık Fakültesinden topluca çıkarken üzerlerine atılan bomba, yedisinin ölümüne yol açmıştı. Olaydan kısa bir süre sonra bombayı atanın kim olduğu, bu faşist saldırının nasıl gerçekleştirildiği ve polisin rolü ayrıntılarıyla ortaya çıktı.

16 Martta Galatasaray Lisesi önünde bir araya gelen demokratik kitle örgütleri, ESP’lilere yönelik gerçekleşen operasyonu basın açıklamasıyla protesto ettiler. Kurumlar adına yapılan açıklamada 6 ilde eş zamanlı yapılan baskınlarda 55 sosyalistin gözaltına alındığı, basılan yerlerde hard disk ve laptoplara el konulduğu hatırlatıldı. Gözaltına alınan sosyalistlerden 15’i tutuklandı.

Ergenekon davası ile birlikte burjuva devletin birçok pisliği ortalığa saçıldı. İşçi mücadelesinin ve Kürt hareketinin önünü kesmek için ne tür provokasyonlara girişildiği, katliamlar tezgâhlandığı bilinmeyen şeyler değildi. Kısa bir zaman öncesinde “devlet için kurşun atan iyi çocukların” Genelkurmay’ın ve devletin en üst makamlarınca nasıl korunduğuna tüm toplum şahit oldu. Şemdinli’de Umut Kitabevini bombalayan JİTEM’ciler bölge halkı tarafından suçüstü yakalanmıştı; ancak “tanırım, iyi çocuktur” açıklamasıyla birlikte, yakalanan kişiler kısa bir süre yargılandıktan sonra salıverilmişlerdi.

Burjuva devletlerden ve onların sözcülerinden medet ummak saflık olur. Burjuvazinin temsilcilerinin ezilen ve katledilen halkları koruyormuş havalarında esip gürlemeleri tam anlamıyla bir ikiyüzlülüktür. Burjuva devletlerin derdi ezilen halkların değil, temsilcisi oldukları sermayenin çıkarlarını korumaktır ve bu nedenden ötürüdür ki, durum neyi gerektiriyorsa o yönde konuşurlar.

12 Martta 2004’te Qamişlo’da Suriye devlet güçlerinin gerçekleştirdikleri katliamda 36 Kürt hayatını kaybetmiş, bine yakını ise yaralanmıştı. Katliamın 5. yılında ölenleri anmak isteyen Kürt öğrenciler, Halep Üniversitesinde 5 dakikalık bir saygı duruşu eylemi yapmak istedi. Ancak Suriye kolluk güçleri eyleme müdahale ederek 30 öğrenciyi gözaltına aldılar.

10 Mart sabahı devletin kolluk güçleri tarafından 6 ilde eş zamanlı olarak, Atılım Gazetesi, ESP büroları, BEKSAV ve çeşitli evlere yapılan baskınlarda yaklaşık 60 sosyalist gözaltına alındı. Polis, baskın yaptığı büro ve evlerde bulduğu her türlü evraka el koydu.

Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi öğrencileri, okulda faşistlerin artan saldırılarını protesto etmek ve faşistlerin yapacakları “Osmanlı’nın Bilinmeyenleri” adlı semineri teşhir etmek için bir basın açıklaması gerçekleştirdiler. 6 Martta Fındıklı kampüsünden çıkan MSGSÜ öğrencileri Dolmabahçe’de faşistlerin saldırısına maruz kalmıştı. Öğrenciler, faşistlerin “Trabzonsporlular” olarak üniversitede stant açmaya başlamalarının ardından saldırılarını da yoğunlaştırdıklarını ifade ediyorlar.

Dünya Emekçi Kadınlar Günü, Türkiye’nin çeşitli yerlerinde geçtiğimiz yıllara göre daha yüksek bir katılımla kutlanırken, İstanbul’da, son yıllarda yaşanan tartışma ve ayrışmaların devamı olarak aynı alanda iki ayrı miting düzenlendi. 8 Mart’ın sınıfsal içeriğinden arındırılarak “kadınlar günü”ne dönüştürülmesi ve erkeklerin miting alanına alınıp alınmaması konusundaki tartışma, artık kanıksanan bir ayrışmaya yol açmış bulunuyor. Bu bölünmüşlük, işçi sınıfı hareketinin bir parçası olarak bir emekçi kadın mücadelesinin yükseltilmesi bakımından elbette önemli bir zaaf teşkil ediyor.

Bu metin ilk kez, 1918 Ekiminde, editörlüğünü Max Eastman’ın yaptığı ve ABD’de Bolşevizme destek sağlama çabalarına öncülük eden The Liberator (Kurtarıcı) adlı radikal bir aylık dergide yayınlandı. Makale, sovyetlerin ve fabrika komiteleri gibi diğer işçi demokrasisi organlarının, Ekim Devriminden önce ve sonra oynadıkları rolün canlı bir tanıklığını sunmaktadır. Ekim Devrimi hakkındaki ünlü çalışması Dünyayı Sarsan On Gün ile tanınan John Reed, ABD’ye döndükten sonra Komünist İşçi Partisi’nin kuruluşuna katılmış ve Komünist Enternasyonal’in 1920 yılında Moskova’da toplanan İkinci Kongresine delege seçilmiştir. Rusya’dayken tifüse yakalanıp ölmüş ve Moskova’da Kızıl Meydan’a gömülmüştür.

Cumartesi Anneleri 206. kez bir araya gelip yaptıkları oturma eylemiyle, gözaltında kaybedilen eşlerinin, çocuklarının ve yakınlarının akıbetini sordular. Cumartesi Anneleri, “Failleri Belli, Kayıplar Nerede” pankartı açarak eylemlerine başladılar. Ellerinde yakınlarına ait fotoğraflarla Galatasaray Lisesi önünde toplanan Cumartesi Anneleri, 1992 yılının 20 Temmuzunda evinden çıktıktan sonra bir daha kendisinden haber alınamayan 4 çocuk babası Hasan Gülünay’ın faillerinin yargılanmasını istediler.