Hiçbir partiyle alâkası olmadığını söyleyen “Sivil Dayanışma Platformu”, 20 Eylülde, Yenikapı’da, “Teröre Karşı Tek Ses” sloganıyla büyük bir miting düzenledi. Miting o kadar partiler üstüydü ki, kendini tüm partilerin ve hatta toplumun üstünde gören reis-i cumhur Erdoğan ile onun partiler üstü partisi AKP ve genel başkanı Davutoğlu’dan başka mitinge katılan partiler üstü bir yüksek şahsiyet yoktu.

Syriza’nın bu yıl başında iktidara gelişinin ardından köpürtülen yanılsamalar, seçim sonuçlarından da görüldüğü üzere kısa sürede yerini büyük bir hayal kırıklığına ve umutsuzluğa bırakmıştır. O günlerde reformistler tüm dünyada sevinç çığlıkları atarlarken, biz gerçekleri dile getirerek işçi sınıfını uyarıyor ve asıl eksikliğe dikkat çekiyorduk. Bu hususlar bugün de aynı yakıcılıkla geçerliliğini koruyor.

Tırmandırılan kirli savaş yüzünden her gün ölüm haberleri geliyor. Siviller, askerler, gerillalar; genç, yaşlı, çocuk, kadın, erkek… Hayatlarının baharında askere alınmış erler, sevdiklerine kavuşmak için gün sayarken ölüm kapılarını çalıyor. Özgürlük mücadelesi veren Kürt gençleri, katliama dönüşen operasyonlarda hayata gözlerini yumuyorlar. Tek günahı Kürt olmak olan bebekler, “Türkün gücünü anlayamadan” ölüyor. Keskin nişancılar, en tepeden aldıkları vur emriyle, 90’ların “en iyi Kürt ölü Kürttür” söylemine yeniden can veriyorlar.

Tüm göstergeler, dünya kapitalizminin tarihsel krizinin sürdüğü anlamına geliyor. Dev şirketler, yeni işten çıkarmaların kapıda olduğunu açıklıyorlar. Avrupa’da, özellikle Akdeniz havzasındaki birçok ülke ya iflas etmiş durumda ya da iflasın eşiğinde. Kapitalist kriz, başta Ortadoğu olmak üzere dünyanın birçok coğrafyasında emperyalist paylaşım savaşlarını harladıkça harlıyor. İşçi sınıfı kriz içinde debelenen kapitalizme ölümcül darbeyi indirmedikçe, kapitalizm insanlığa daha da büyük acılar yaşatmaya devam edecektir.

18 Eylül Cuma akşamı, İstanbul Şişli Kent Kültür Merkezi’nde gerçekleştirilen dayanışma konserine yüzlerce kişi katıldı. Geceye katılan destekçiler bu topraklarda konuşulan pek çok farklı dilde selamlandı. Kamp Armen’de büyümüş insanlar, milletvekilleri ve yazarlar, yaptıkları konuşmalarda, Kamp Armen’in gasp edilmesinin büyük bir haksızlık olduğunu, devletin 100 yıl önce olduğu gibi bugün de ezilen halklara ve inançlara yönelik ayrımcı ve savaş politikalarını devam ettirdiğini, bu topraklarda yaşayan halkların tüm bu saldırılara ortak cevap vermesi gerektiğini vurguladılar.

Kapitalist sistem var oldukça, sermaye var oldukça, emperyalist ve haksız savaşlar var olmaya; savaşlar var oldukça ölümler, sakatlanmalar, göçler var olmaya devam edecek. Savaşların olmadığı, çocukların yarınsız bırakılmadığı bir dünya, işçi sınıfının sermaye sınıfına karşı yürüteceği örgütlü bir mücadele ile mümkün. Gelecek güzel günler için örgütlenmeli, örgütlü mücadele etmeliyiz. Kendimiz için olmasa bile çocuklarımız için.

Tuzla’da yoksul Ermeni yetimler için inşa edilmiş olan “Kamp Armen”, Ermeni soykırımının yüzüncü yılında yıkılmak istenmişti. Ancak Ermeni halkı ve onlarla dayanışma içerisinde olan sosyalistler, demokratlar, emekçiler Kamp Armen’de nöbet tutmaya başladılar ve Hırant Dink gibi yetim çocukların emekleriyle inşa edilen kampın yıkılmasına izin vermediler. Kamp Armen’in yıktırılmasına karşı yaklaşık beş aydır direniş devam ediyor ve nöbet tutuluyor.

Erdoğan’ın, Davutoğlu’nun ve Bahçeli’nin ağzından, burjuva devlet, asla silah bırakmayacağını, silahların susmayacağını ve bu anlamda barışın önündeki asıl engelin kendisi olduğunu itiraf etmiş oldu. Peki, devlet neden silah bırakmaz ve o silahlarla ne yapar?

Metal, otomotiv, kimya, tekstil gibi hemen her sektörden fabrikanın faaliyet gösterdiği ve on binlerce işçinin çalıştığı organize sanayi bölgeleriyle çevrili Kocaeli’de kanser vakaları normalin üstünde bir sıklıkla görülüyor.

İran ve büyük emperyalist nükleer güçler arasında yıllardır bir yılan hikâyesi kıvamına ulaşmış olan müzakereler geçtiğimiz haftalarda nihayet sonuçlandı. Son birkaç yılda, bir anlaşmaya varılacağı yönünde birçok belirti ve haber dünya medyasında yer almış olmakla birlikte, “varıldı, varılacak” denilen anlaşma her seferinde tarafların karşılıklı suçlayıcı açıklamalarıyla bir kez daha rafa kalkıyordu. Ancak, özellikle Ortadoğu’daki dengelerin geldiği son aşamanın, görüşmelerin son raundunda, tarafları bir mutabakata enikonu zorladığı anlaşılıyor.

İş cinayetleri, taşeronlaştırma, uzayan iş saatleri ve düşük ücretler bir bütün olarak işçi sınıfının en önemli ve güncel sorunları olarak karşımızda duruyor. Peki, bu sorunlar etrafında işçileri örgütlemesi ve mücadeleyi büyütmesi gereken sendikalar ne yapıyor? Maalesef sendikaların durumu da tutumları da içler acısıdır. Ortada anlamlı bir çalışma yoktur. Bu durumda sınıf devrimcilerine yine büyük görevler düşüyor. Sermayenin saldırılarına ve işçi ölümlerine karşı var gücümüzle mücadeleyi büyütmeliyiz.