Bir amacın olmalı yaşarken./ Yani yiyip içmenin / Yani gezip görmenin / Çoluk çocuk / Ev bark / Ve hatta / Geçim meçimin derdinin de dışında bir amacın olmalı / Ve elbette / Ve mutlaka / Karıncaların da bir amacı vardır yaşarken / Kuşların da / Deşeleyip kumların dibine yumurtalarını bırakan / Kaplumbağaların da bir amacı vardır / Ve hatta / Sabahtan akşama kadar / Dere boylarında boş boş vıraklıyor sanılan / Kurbağaların da…

Emperyalist güçler ve bölge güçleri, kirli hesapları üzerinden Libya’ya üşüşürken, Libya halkı dokuz yıldır, emperyalist paylaşım savaşının en kanlı cephelerinden birinde cehennemi yaşamaktadır. Sarraclar, Hafterler ve diğerleri üzerinden yürütülen emperyalist savaşın emekçilerin çıkarlarıyla uzaktan yakından ilgisi bulunmamaktadır. Bu savaş yüzünden ülke altüst olmuş, yüz binlerce insan sefaletin en derinine itilmiş, yaşadığı yeri terk etmek zorunda kalmış, binlercesi Akdeniz’de boğulup gitmiştir.

Geriye dön ve bak! Ne görüyorsun? / Kapatma gözlerini, koyma ellerini yüzüne! / Bırak akacaksa aksın gözyaşların / Ne diye tutuyorsun? / Nasıl hızla akıyorsa damarlarında kanın / İşte öylece, ne tutacaksın yasını, / Ne de kalbinden damlayan hüznün yaşını. / Gelecek günler için, / Geliyorsa ciğerlerinden bir titreme, bırak dolsun gözlerin. / Tutup da boğazında düğüm olacağına, / Bırak da düşmana öfkenin tadına varasın.

Trump’ın iç politikada elini güçlendirmek istemesi, ABD’deki Evanjelistlerin, İsrail’in ve Suudilerin Trump yönetimini İran’a karşı kışkırtması gibi faktörler geçerli olsa da, sanki ortada zaten yürüyen bir savaş yokmuş, zaten ABD nicedir İran’ı köşeye sıkıştırıp kışkırtmaya çalışmıyormuş gibi yapılan tek boyutlu yorumlar meseleyi açıklayamazlar. Esas görülmesi gereken, emperyalist bir paylaşım savaşının yaşanmakta olduğu ve Amerikan emperyalizminin bu savaşı yeni cephelere yayma arzusu taşımasıdır.

Ekonomik kriz kendini giderek daha fazla hissettirdikçe gençliğin karşısına çıkan sorunlar da katlanarak artıyor. Psikolojik sorunların ve intiharların bu denli artmasında kilit rol oynayan faktörlerin başında işsizlik geliyor. Türkiye İstatistik Kurumu (TÜİK) tarafından genç işsizliğe ilişkin açıklanan verilere göre, genç işsiz sayısında Cumhuriyet tarihinin rekoru kırılmış durumda.

Cezayir halkı 2019’un ilk günlerinden bu yana sokaklarda. Ayağa kalkmış kitleler önce onyıllardır kendilerine kan kusturan, iliklerine kadar soyup soğana çeviren egemenlerin temsilcisi ve en az düzenin kendisi kadar köhnemiş diktatör Buteflika’yı devirdiler. Bir avuç para babasının, eli kanlı generalin ve emperyalist gücün desteklediği Buteflika’dan kurtulmak yeterli değildi elbet.

2018’de çok sayıda ülkede ayağa kalkan işçiler, emekçiler, 2019’a çok daha kitlesel ve uzun süreli isyanlarla damgalarını bastılar. Geride bıraktığımız bu iki yıl, tarihsel sistem krizinin alabildiğine derinleşmesiyle tetiklenen keskin bir sınıf mücadelesi döneminin açıldığını çarpıcı bir şekilde gösteriyor. Kapitalizmin çıkışsız bir tıkanmışlık sürecine girdiği bu dönemde ekonomik saldırıları daha da ağırlaştıran egemenler, bunun karşısında yükselen tepkileri de faşizan yöntemlerle bastırmaya çalışıyorlar.

Eğitime de kâr amaçlı bakan sermaye sınıfı buradan istediği düzeyde kâr elde edemediğinde zararını minimuma indirmek bir tek onun sorunu olmuyor. Doğa Koleji patronlarının 1,1 milyarlık borçlarını ödemek için devlet seferber olmuş durumda. İşçi ve emekçiler ekonomik krizin yükü altında ezildiklerinde ağır borçlarla, açlıkla, psikolojik sorunlarla boğuşup intiharın eşiğinde yaşarken, patronlar devlet kalkanı altında korumaya alınıyor.

O gün geldiğinde; / Ne şiirlerde / Tek bir kelime yoksulluk acısı / Ne de hiçbir dilde, / “Gayrı dayanamam ben bu hasrete / Ya beni de götür ya sen de gitme” şarkısı. / Dudaklarımızda yalnızca / Bütün avazımız çıktığınca / Yürek dolusu kavuşmaların türküsü… / O gün geldiğinde / Mavinin en mavisiyle dalgalanacak denizler / Ve başaklar / Sarının en bereketlisiyle / Ne bulutlar küsüp gidecek umutsuzluktan o gün geldiğinde / Ne de toprak / Çatır çatır çatlayacak susuzluktan

Burjuvazi uzun bir süredir köpeksiz köyde değneksiz dolaşıyor. Türkiye’de siyasal rejimin sermayenin çıkarlarını korumak üzere hayata geçirdiği baskı ve yasaklamaların yarattığı ortam onların kendilerine daha fazla güvenmelerine ve sınıfsal kibirlerinin daha da kabarmasına yol açtı. Bunun yansıdığı alanlardan biri metal işkolundaki toplu sözleşme görüşmeleri iken, diğeri de asgari ücret tespit görüşmeleri oldu.

12 Aralık seçimleriyle ilgili belki de en önemli sonuçlardan birisi, İngiltere gibi emperyalist-kapitalist sistemin ana kalelerinden olan bir ülkede, teorik çerçevesi itibariyle ılımlı bir reform programı ve bunu temel alan geniş bir siyasal hareketin bile günümüz kapitalizminin somut şartlarında sistem tarafından nasıl da bir ölüm-kalım meselesi gibi muamele gördüğünün çarpıcı biçimde ortaya konmasıdır. Bu durum hem kapitalist sistemin günümüzde içinde olduğu derin tarihsel krizin bir kanıtını sunuyor hem de mütevazı reformlar için bile ne denli sert ve örgütlü mücadeleler vermek gerektiğini gösteriyor.

Erdoğan termik santrallerin fiilen 3,5 yıl daha filtresiz çalışmasının önünü açacak yasayı veto etti. Bu, 31 Aralık 2019’a kadar filtrelerini taktırmayan santrallerin faaliyetlerine son verilmesi gerektiği anlamına geliyor. Hava kirliliği ve sağlık açısından müspet olan bu veto kararı birçok tartışmayı da beraberinde getirdi.