Rejim Garê operasyonunu sadece sınır ötesi bir askeri hamle olarak değil içeriyi de hedef alan bir politik hamle olarak tasarlamıştır. Ancak sonucun açık bir başarısızlık olması ülkedeki politik havanın seyri bakımından bir kırılma noktasından geçtiğimizi gösteriyor olabilir. Önümüzdeki süreçte yaşanacak gelişmelere bağlı olarak bunu daha net görebileceğiz. Şimdi rejim bir yandan muhalefeti “terör” suçlamaları temelinde kriminalize etmeye uğraşırken baskıyı dört bir koldan arttıracaktır.

1848-49 devrimlerinin yenilgisini izleyen gericilik dönemi, bütün Avrupa’da sosyalist harekete ve işçi hareketine yönelik koyu bir saldırı dalgasıyla karakterize oldu. Bağımsız basının üzerine çullanıldığı, sansürün kol gezdiği, açık örgütlenme faaliyetinin sınırlarının alabildiğine daraldığı, polis takiplerinin ve kara listelerin aman vermediği bu yıllarda, komünistler için hayatlarını idame ettirecek bir iş bulabilmek de alabildiğine zorlaşmıştı. Bununla birlikte Engels de Marx da, zorlu koşullara rağmen ne sosyalizm davasına olan inançlarını ve umutlarını yitirdiler ne de çalışma azimlerini. Aksine, baskılar ve zorluklar, onların direncini daha da biledi ve bu yıllardaki çalışmaları sınıf hareketinin yükselişe geçtiği ileriki yıllarda çok sağlam bir teorik, politik ve örgütsel temeli döşedi.

Darbe ertesinde sağlık emekçilerinin başlattığı sivil itaatsizlik eylemleri şimdiden on binlerce kişiye ulaştı ve polis şiddetine rağmen kitlesel protestolar devam ediyor. Bu da göstermektedir ki dünyanın pek çok yerinde olduğu gibi Myanmar’da da işçi ve emekçi kitleler artık egemenlerin keyfi ve baskıcı yönetiminin devam etmesine, haklarının ve özgürlüklerinin gasp edilmesine izin vermek istemiyor; bu köhnemiş, baskıcı, yozlaşmış ve kokuşmuş rejimin gitmesini ve köklü bir değişimi arzuluyorlar.

Albay Rıfat, / Asker kamuflajlı dürbünüyle, / Haban dağının doruklarından / Oluklarından / Gürül gürül yoksulluk akan kondularına, / Ve kentin, / Kömür tozundan karaya çalan / Kırmızı kiremitli zengin damlarına bakıyordu.

Yağışların olmaması ve özellikle büyük kentlerin su ihtiyacını karşılayan barajların boşalması Türkiye’de susuzluk ve kuraklık sorununu yeniden gündeme getirdi. Geçim sıkıntısıyla, ağır ve yorucu çalışma koşullarıyla, hayat gailesiyle boğuşan, kentlerde yaşayan milyonlarca emekçinin gündemine ancak “musluklardan akan suyun kesilmesi” riskiyle karşı karşıya kalındığında girdi susuzluk sorunu… Dünya genelinde etkili olan kuraklık ve susuzluk sorunu her geçen gün büyüyerek doğrudan ya da dolaylı başka sorunların da büyümesine yol açıyor ve asıl olarak işçileri, emekçileri, yoksulları etkiliyor. Küresel iklim değişikliğinin bir göstergesi olan yağışların azalması, kuraklık ve susuzluğun nedenlerinden sadece biridir. Susuzluk sorununu büyüten kapitalist sistemin yol açtığı daha pek çok neden vardır.

İşçi direnişlerinin, kısmen esnaf ve köylü tepkilerinin ve en son örnek olarak Boğaziçi Üniversitesi direnişinin de gösterdiği gibi toplum tümüyle sinmiş değildir. Mücadele dinamikleri filizlenmektedir. Toplumun yarısından çoğu rejime muhaliftir. Tüm bu kısmi direniş konularının daha genel ve dişli bir düzeye yükseltilmesi için nesnel zemin mevcuttur. Belirtmek gerekir ki, emekçi kitlelerin korkunç düzeylere yükselmiş işsizlik, yoksullaşma, geçim zorluğu, hayat pahalılığı gibi sorunları bu zeminin en önemli öğelerinden biridir. Ancak ekonomik sorunlarla politik sorunlar birbirinden bağımsız değildir.

Yakıcılaşan onca sorunla birlikte emekçi kitlelerde biriken öfkenin açığa çıkma korkusu, iktidar sahiplerinde pek çok olay karşısında hazımsızlık yaratıyor, reflekslerini belirliyor. Bu yersiz bir korku değildir. Boğaziçi, kaynama noktasına yaklaşan bir kap suyun üzerinde beliriveren kabarcık misali, ortamın ısındığının bir göstergesidir. Kapitalizmin yarattığı eşitsizlik, adaletsizlik ve zulüm, gerek Türkiye ölçeğinde gerekse de dünya ölçeğinde geniş kitlelerin bağrında isyan duygusunun mayalanmasına yol açıyor.

Ne oldu da şimdi bu kadar hızlı bir şekilde hem de daha yüksek bir kapasiteyle okulların açılmasına karar verildi? Bakan Selçuk tablet ulaştıracağını iddia edip ulaştırmadığı milyonlarca öğrenciyi kendine dert edinmiş olamaz. Çünkü edinseydi bu sorunun çözümünde bir ilerleme olurdu. Neredeyse bir yıl geçtiği halde bu sorun hâlâ yerinde duruyor! Yoksa kendisi de bir eğitim patronu olan Bakanın dert edindiği başka birileri mi vardı? Bunlar eğitim patronları olmasın sakın?

Spinal Muskuler Atrofi (SMA) denilen bu hastalık genetik geçişli ve ortaya çıktığı andan itibaren zamanla ağırlaşan bir kas hastalığıdır. İnsan vücudunun istemli kaslarını etkileyerek, ağırlaşan tablolarda solunum kaslarının da erimesine yol açarak hastaların nefes almasını, yutkunmasını zorlaştırıp ölümüne neden olabilen bir hastalıktır. Gerçek bir çözüm üretilmesine de kapitalizmin kâr güdüsü engel olmaktadır. Bu gün SMA gibi pek çok hastalık “çaresi yok” denilerek geçiştirilmekte ve tedavi edilmemektedir.