2019’da yoksulluğa, eşitsizliğe, adaletsizliğe, devlet terörüne, neoliberal saldırı politikalarına karşı ayağa kalkan Şilili emekçiler, taleplerinin bu düzenin sınırları dahilinde karşılanmasının olanaksız olduğunu bu kez de reformist bir hükümetin iktidarını deneyimleyerek göreceklerdir. Bu deneyimin hüsrana ve yılgınlığa dönüşmemesi ancak gerçek alternatife, devrime yöneldikleri takdirde mümkün olacaktır. Bu nedenle Şili’de de proleter devrimcilere çok büyük bir sorumluluk düşmektedir.

Sosyalist hareket saflarında faşist rejimden emekçi kitlelerin çıkarları temelinde kurtulmak için yapılması gerekenlere yoğunlaşan bir tartışma süreci yaşanıyor. Bu tartışmalarda, emekçilerin sorunlarının gerçekten çözülebilmesi için sadece rejimin değil, bir bütün olarak sermaye düzeninin yıkılması gerektiği düşüncesi de geniş bir kabul görüyor. Dolayısıyla devrimci strateji, ittifak/cephe/blok gibi konuların yanı sıra, aslında bunların tümü için olmazsa olmaz olan örgütlenme meselesi de gündeme geliyor. Bizler de, işçi sınıfının devrimci örgütlenmesi ve emek cephesinin önemi konusuna yaklaşımımızı, güncel tartışmalarda öne çıkan bazı hususlar bağlamında bir kez daha hatırlatmayı yararlı görüyoruz. Bu metin, Elif Çağlı’nın bu konuya odaklanan bazı yazılarının ilgili bölümlerinden derlenmiştir.

Gözümüz yok malında mülkünde dünyanın / Üçünde beşinde gözümüz yok / Emeğin kavgasını yükseltmektir bütün sebeb-i varlığımız / Bir de eğer / Ölmez de yaşıyor olursak o gün geldiğinde / Dünya gözüyle görmektir işçiden yana değiştiğini dünyanın / Fakat / Dediği gibi o büyük ozanın / Belki de / O günden önce öleceğiz / Yaşımızı yakamıza dikmedik ya / Lakin / Bir kere düştükten sonra yola / Görmek de birdir çıkılan yolun sonunu, uğrunda ölmek de bir...

Son bir yıldır ekonomi uçuruma doğru yuvarlanırken, her gün zam üstüne zam gelirken, her ay milyonlarca insanın faturalarını ödeyemediği, evine ekmek almakta bile zorlandığı bir zamanda iktidar ne yapıyor dersiniz? Ekonominin yolunda gittiğine dair yanılsamalar yaratmakla, yalan balonlarını şişirmekle uğraşıyor tabii ki! Gücünü her geçen gün biraz daha kaybetmeye devam eden iktidar, eskisi gibi güçlü olduğu imajını çeşitli oyunlarla yeniden yeniden sahneye koyuyor. Tıpkı bir yıl önce Gaziantep’te hiçbiri ilk kez açılmayan, hatta bazıları 45-50 yıl önce açılmış olan 300 fabrikanın “açılışı” gibi.

Tıpkı tarihteki diğer örnekler gibi bu olağanüstü rejimin akıbeti de olağanüstü süreçler tarafından belirlenecektir ve bu dönem açılmıştır. Mesele, işçi sınıfının bu sürece kendi sınıf çıkarları temelinde örgütlenmiş bağımsız bir aktör olarak katılmasının sağlanıp sağlanamayacağıdır. Bu noktada, görece mücadeleci sendikaların harekete geçmeye başlamaları, daha kitlesel mitingler örgütlemeleri, sosyalist örgütlerin bu mitinglerde daha yüksek katılımlarla yer almaları, faşizme karşı mücadelenin temel ayaklarının güçlenme potansiyeline işaret etmektedir.

ABD’de pamuk ekimi için yok edilen ormanlar ve pestisitlerle zehirlenen toprak, Hindistan’da tekstil kimyasallarıyla zehirlenmiş sular yüzünden kanserden yüzlerce çocuğun öldüğü köyler, Türkiye’de kot kumlama işi yaptıkları için silikozisten ölen işçiler, Bangladeş’te 1000’den fazla işçinin hayatını kaybettiği Rana Plazalar, Şili’de Atacama çölünü dolduran atık giysi dağları, okyanuslarda plastik ve mikrofiber parçacıklarla zehirlenen balıklar, tüm dünyada havasız ve ışıksız merdiven altı atölyelerde çalışan kadınlar çocuklar... Bu manzara kapitalizmin manzarasıdır ve bu manzarayı yaratanlardan çözüm beklemek akıldışıdır.

Türkiyeli emekçilerin yıkıcı bir yoksullaşma yaşadığı, her alanda sıkışan ve çıkmazı büyüyen rejimin ise emekçilerin tepkisini bastırıp onları sindirmeye çalıştığı bir dönemde, DİSK’in çağrısıyla 12 Aralıkta Kartal’da gerçekleştirilen mitinge binlerce işçi katıldı. Kortejler halinde Kartal Meydanına yürüyen işçiler, rejimin ve sermayenin saldırılarına karşı güçlü bir şekilde seslerini yükselttiler. Pandemi bahanesiyle getirilen miting yasaklarının ve iki yıl üst üste 1 Mayıs mitinginin dahi yapılamamasının ardından işsizliğe, yoksulluğa ve rejimin baskılarına karşı örgütlenen bu mitinge DİSK’e bağlı çok sayıda sendikanın yanı sıra sosyalist örgütler de coşkulu bir katılım sağladı.

Kapitalist sistemde sınıf ayrımlarını göz ardı ederek soyut bir “insan hakları” tanımlaması yapmak doğru değildir. Üretim araçlarının özel mülkiyetine dayanan kapitalist sistemde insan haklarına ilişkin sarf edilen şaşaalı sözlerin arkasında tek bir gerçek var: Kapitalistlerin özel mülkiyet ve sömürü hakkını korumak!  İnsanların sınıf, renk, dil, milliyet, cinsiyet, meslek, yetenek ayrımı gözetmeden eşit haklara sahip olması, yani gerçek eşitlik ve özgürlük ancak sınıfsız bir toplumda mümkündür.

Yıkıcı biçimde sürdürülen endüstriyel faaliyetlerin yarattığı çok boyutlu çevre sorunları, pervasızca sürdürülen madencilik yüzünden meydana gelen tahribatlar, atmosferdeki karbondioksit konsantrasyonundaki artış, biyoçeşitlilikteki azalma, radyoaktif kirlilik, yıkıcı sonuçları olan iklim değişikliği vs. vs. Gezegenin yaşanabilirliğini tehdit eden çevre felâketleri artık ekolojik kriz olarak ifade edilebilecek bir düzeye ulaşmış durumda. Bunun esas sorumlusunun, özellikle son yüzyıl boyunca ivmelenerek artan kapitalist tarzdaki üretim olduğu da açık.

Belarus-Polonya sınırında yer alan Bruzgi-Kuznica sınır kapısı, yaklaşık bir aydır göçmen krizine sahne oluyor. Ortadoğu, Asya ve Afrika’dan gelen binlerce göçmen, Belarus sınırından Polonya’ya, oradan da Avrupa’ya ulaşmak istiyor. Polonya, sınırda bekleyen göçmenleri Avrupa’ya sokmak istemiyor. Sınır koruma polisleri, göçmenlere göz yaşartıcı gaz ve tazyikli su ile saldırarak yüzlerce insanın yaralanmasına neden oldu. Kuznica sınır kapısından kara yoluyla geçişleri engellemek isteyen Polonya, Eylül ayında olağanüstü hâl ilan etmişti.

Dünya / Yurt olageldiğinden beri bir avuç burjuvaya / Ya / Yurdunda sürgün geri kalanı insanlığın / Ya da / Başka birinin yurdunda mülteci / Yani dünya / Yurt olageldiğinden beri bir avuç burjuvaya / Bir ucundan / diğer ucuna yürüyor / Dünyanın bütün mültecileri / Amerika’dan / Afrika’dan / Asya’dan / Dere tepe / Dağ deniz / Nehir nehir yürüyor

30 Kasım-3 Aralık 1999’da, küresel kapitalizmin temsilcileri Dünya Ticaret Örgütünün (DTÖ) “Millenium Round/Bin Yıllık Dönem” zirvesi için Seattle’da bir araya gelmişti. İşçi sınıfına, insan haklarına, çevreye ve doğaya yönelik büyük saldırılar içeren küresel bir ticaret anlaşmasını imzalamaya hazırlanıyorlardı. Ama on binlerce işçi ve emekçi onlardan önce varmıştı Seattle’a. On binlerce insan, küresel kapitalizmin temsilcilerine o zirveyi yaptırmadı. DTÖ’nün bakanlar toplantısı iptal edildi, bir milenyum dönemi Seattle’daki isyanla kapanmış oldu. Ama Seattle’da başlayan isyan bir hareket olarak varlığını sürdürdü ve “küreselleşme karşıtları” olarak anıldı. Bu isyan, yeni bir milenyumun açıldığı 2000 dönemecinde dünya ölçeğinde yükselişe geçen sınıf mücadelesi dalgasının ilk kıvılcımı oldu.