Gün geçtikçe işçi sınıfının kazanılmış hakları daha fazla gasp edilmekte ve birer birer elinden alınmaktadır. Kapitalist sömürü sistemi hiçbir zaman toplumu ve işçi sınıfını düşünmez. çünkü kapitalistlerin tek amacı kârdır, kâr varsa üretim vardır, kâr yoksa üretim de yoktur; toplumun ne hali varsa görsün, bu kapitalisti ırgalamaz! Toplum iki ana sınıfa bölünmüştür ve burjuvazi egemen sınıf olduğundan düzen de ona hizmet eder; işçi sınıfına ise yalnızca sömürülmek kalır.

Bir yılı aşkın bir süredir marksist fikirlerle tanışmış bir işçi olarak, dönüp geçmişle şu anki olaylara bakış açımı değerlendirdiğimde ne kadar değişmiş olduğumu görüyorum.

Hiçbir şey yapmayanlarla kıyaslandığında hayvanseverlerin de çevrecilerin de mücadeleleri hiç küçümsenmemeli. Ama eğer bunlar sorunun sistem sorunundan ayrı tutularak çözülebileceği yanılsamasını yaratıyorlarsa, onlara “gölge etme başka ihsan istemem” denmeli. Hayvanseverler yukarıda sözünü ettiğim video görüntülerini “kürk giymeyin, bakın giydiğiniz kürkler ne bedellerle sizin sırtınıza geliyor” mesajını veriyorlar, ama yanlış adrese başvuruyorlar.

Bundan tam 12 yıl önce Sivas’ta Madımak Otelinin gözü dönmüş yobazlar sürüsü tarafından yakılmasıyla 37 kişi diri diri yanarak can vermişti. Onlar alevler arasında can çekişirlerken devlet yöneticilerinin televizyonlara yansıyan demeçleri halen hafızalardadır. Sivas’ta gerçekleşen katliamda ölenleri anmak üzere 2 Temmuzda Kadıköy Meydanında siyasal çevrelerin ve demokratik kitle örgütlerinin düzenlediği bir miting gerçekleştirildi.

Geçtiğimiz günlerde meydana gelen iki olay insanı bir ikilemle karşı karşıya bırakıyor ve seçim yapmaya zorluyor. Her iki olay da on binlerce işçinin çalıştığı İMES’te meydana geldi. 10 Haziran Perşembe günü DES sitesinde, Acar Havai Fişek Deposunda bir patlama oldu. Sabah saatlerinde meydana gelen patlamada 6 işçi kardeşimiz hayatını kaybetti.

Ben metal iş kolunda çalışan bir işçiyim. Birçok işçi arkadaş gibi ben de başımdan geçen bir olayı sizlerle paylaşmak istedim. Elimden geldiği kadar yazmaya ve sizlerin de böyle sorun yaşadığınızı bilip bunu paylaşabileceğimizi ve ortak bir mücadele yürüteceğimize canı gönülden inanıyorum.

Penye üretimi yapan bir tekstil fabrikası işçisiyim. 20 yıllık bir geçmişe sahip olan fabrikada çalışanların birçoğu 5–10 yıldır çalışan işçiler. Yaklaşık 1 yıl önce tekstil sektörünün yaşadığı genel sorunlarından bıkan bizler, sendikal bir çalışma başlattık.

Sizlerle tekstilde yaşanan sıkıntıları, nasıl bir iş ortamı olduğunu paylaşmak istiyorum. Ancak nereden başlayacağımı bilemiyorum, çünkü tekstil sektörü başlı başına sorun. İşyerlerinin birçoğunda sayılı üretim ya da barkotlu üretim denilen sistem işliyor. İşçiler bu sistemde kendilerinden istenen sayıyı çıkartmak zorundalar, çünkü aksi halde akşam paydos saatinden sonra ve molalarda bedava çalıştırılıyorlar.

12 Haziran Pazar günü, Birleşik Metal-İş sendikasında, İşçi Öz-Eğitim Gruplarının hazırladığı ve sunduğu, “15-16 Haziran Genel Direnişi” konulu bir etkinliğe katıldık. Öncelikle, insanın bir gününe bu kadar anlam kazandırdıkları için, İşçi Öz-Eğitim Gruplarına içtenlikle ve canı gönülden teşekkür etmek istiyoruz. İşçi sınıfının bir tarihi olduğunu, üstelik burjuva tarihçilerin anlattığından farklı bir tarihimiz olduğunu beynimizin her köşesine kazıdıkları için ve bize hazırladıkları o güzel sinevizyon gösterisi ve güzel şarkıları, şiirleriyle kalbimizin içini sızlatan duyguları ortaya çıkardıkları için, hepsinin ellerine sağlık.

Şehirde değildim. Önce arkadaşlardan, sonra haberlerden duydum, olayı. Bu nasıl iş böyle? Bu ne zulüm. Taramış “devlet” rastgele, kalabalığı. O günün bilançosuymuş; bir ölü, altı ağır yaralı, onlarca da yaralı. Ailelerine teslim edilmeden, habersizce gömmüş devlet, cesetleri.

Sendikalarda sınıfın bağımsız siyaseti hakim olmadığı sürece, kendini “sol” ilan eden ama gerçekte burjuvaziye hizmet eden milliyetçi siyasetler hakim oldukça, taban apolitik oldukça, sendika bürokratları koltuklarında titremeden oturacaklar, kendilerini koltuktan atmaması için de tabanın hep apolitik kalmasını isteyeceklerdir. Biz üyelerin kaderimizi sendika bürokratlarının ya da burjuvazinin eline bırakmamak için bilinçlenmekten ve örgütlenmekten başka çaremiz yok.

Öncelikli olarak insan yaşamında “gelişimden” yanayım. Durağan bir yaşam kendi içerisinde tekrardan başka bir şey değil, üstelik durağan bir yapı bu sefer devrimci özelliğini de kaybedip “değişmeye” başlıyor.

“çatlamış siyah elleri ve yorgun gözleriyle diğer öğrencilerden çok farklı görünüyordu. öğrenciden çok hayatın yükünü sırtlamış olgun bir insan gibiydi. Süleyman Gül henüz 16 yaşında. Ancak o iki yıl önce ilköğretim eğitimini bitirdikten sonra Konya’dan İstanbul’a gelip tornacılık yapmaya başladığında veda etmiş çocukluğuna. Gül’ün hayatı 10 saat çalıştığı işi ve kaldığı bekar odası arasında gelip gitmekten ibaret. Haftada bir gün kendini çocuk hissettiği okuluna gidiyor. Mesleki eğitim merkezine.

15 Mayıs 2005 tarihinde İşçi öz-Eğitim Grupları çoğu tekstil sektöründen olup, farklı fabrikalarda çalışan 55 civarında işçiye “Haklarımızı Biliyor muyuz” konulu bir eğitim çalışması sundu. İşçiler bu çalışmaya bir saat önceden gelip, birbirleriyle tanışmaya, kaynaşmaya başladılar. İşçi öz-Eğitim Grubundan işçi arkadaşlar ve onların deneyimleri ışığında sendikal mücadelelerinde belli bir yol katetmiş diğer işçiler, şimdiye kadar ne gibi hakları olduğunu dahi bilmeyen, ama ilk kez haklarını aramaya başlamış işçilerle sohbet etmeye, onların dünyaya nasıl baktığını, yaşadıkları koşulları nasıl değerlendirdiklerini öğrenmeye çalışıyorlardı.

Güzel ülkemin gelişmiş üniversitelerinin birinde öğrencilerin bir çoğu yaz okuluna bu hafta içinde kayıt yaptırmak için bankalarda kuyruk bekliyor... Tabii birçoğunun o bankada kuyruğa girecek parası bile yok... Ve çoğu öğrencinin yaz okuluna kalmasının sebebi ders hocalarının arabalarının eskimesi. Ee aradan kocaman 1 yıl geçti! Gencecik beyinler burjuvazinin okullarında köreltiliyor... Aynı zamanda Eylülde üniversite kayıtları için de bayağı bir YTL lazım... Harçların ödenmesi gerek. Kısacası üniversiteler kapitalizm yuvası olmuş... PARAM YOK DERDİM YÖK... Kütüphanenin duvarında bir slogan...

Tibet işçileri için 24 Mayısta gerçekleştirilen dayanışma gecesine İşçi Öz-Eğitim Gruplarından işçilerle birlikte 150 civarında kişi katıldı. İşçiler, sergilenecek tiyatro oyunu başlamadan önce, sendikal haklarından vazgeçmeyeceklerini coşkulu bir şekilde çeşitli sloganlar atarak gösterdiler. Daha sonra, Ankara Ekin Tiyatrosu, “Gerçek Kurbanın Acısı” adlı oyunlarını gelirleri Tibet işçilerine kalacak şekilde sundular.