Kürdistan’da yaşanan saldırıların İstanbul’un işçi ve emekçi semtlerinde yankı bulmasının ardından bu bölgelerde görev yapan baskı mekanizmaları hızlı bir şekilde işlemeye başlamıştır. Ne yapacağını neye saldıracağını iyi bilen faşist zihniyet, bu semtlerde yıllardan beri gerçekleştirdiği psikolojik ve fiziki saldırılarını gün geçtikçe yöntemlerini çeşitlendirerek sürdürmektedir.

İşçi sınıfının devrimci yönünü ortaya çıkaran, bir kez sınıf olarak doğrulduğunda neler kazanabileceğini ortaya koyan şanlı bir mücadele günüdür. Burjuva medya, mücadele tarihimize ne kadar dil uzatmış olsa da, işçi sınıfı olarak bize armağan edilmiş 1 Mayıslarımızın, 8 Martlarımızın enternasyonalist bir gün olduğunu hepimiz çok iyi biliyoruz, bilmeliyiz de.

Çektiği bütün acılar gibi, kadının üretimden dışlanmasının da eve hapsedilmesinin de nedeni kapitalist sistem olduğuna göre, emekçi kadının mücadelesi kapitalizme karşı olmalıdır. Sınıflı toplumlarla ortaya çıkan kadın sorunu sınıflı toplumların ortadan kalkmasıyla son bulacaktır. Kadının kurtuluşu toplumsal kurtuluşa kopmaz bağlarla bağlıdır.

Kredi kartı ve benzeri alışveriş araçları, bu yönler üzerinden düşünüldüğünde, düzen tarafından insanların zaaflarını ve içine düştükleri güç durumları istismar etmeye yarayan birer tuzak niteliği de taşımaktadır.

Elbette ki derdim kendisiyle beraber on bir kişiyi öldürmüş olan bu adamı aklayıp paklamak değil. Fakat şunu söylemek isterim ki, bu adam kötülüğün timsali olarak gökten inmiş de değildir. Kimi zaman yakın çevremizde, kimi zaman da gazete ve televizyon haberlerinden öğrenerek her gün buna benzer olayların onlarcasıyla karşılaşmaktayız. Bizlere düşen görev, artık kokuşmuş olan bu düzeni bütün çıplaklığıyla bulunduğumuz her yerde teşhir etmektir.

Çok yakında su savaşlarının başlayacağı yönündeki senaryolar şimdiden yazılmaya başlandı. Su sorununun özü de çevre sorunları gibi toplumsaldır, yaşadığımız üretim sistemine bağlıdır. Ve bu üretim sistemi yerini çok daha ileri ve insanlığın yararına bir sisteme bırakmadığı sürece suyun bu şekilde kullanımı ve yok olma süreci durdurulamaz.

Gazetede okuduğum bir haber çok ilginçti. Dünyanın en büyük otomobil tekellerinden biri olan Japon sermayeli Toyota şirketinin Adapazarı’nda kurulu bulunan fabrikası ile ilgiliydi haber. Daha çok Avrupa ülkelerine ihracata yönelik olarak üretim yapan bu fabrikanın üretim kapasitesi normal şartlar ve normal koşullar altında maksimum 150 bin adet imiş. Geçen sene 157 bin adet otomobil üretmeyi başarmışlar. Peki bunu nasıl başarmışlar.

İş Kanunundaki 120 maddeden beni en fazla düşündüren 5. madde oldu. Bu madde “Eşit Davranma İlkesini” tanımlıyor. Bir İş Kanununda eşitlik ilkesini okumak (her yan eşitsizliklerle doluyken) insana oldukça şaşırtıcı geliyor doğrusu.

Özellikle büyük şehirlerde yaşam koşulları o kadar ağırlaşmış durumda ki, aile içinde yaşanan ekonomik sorunlar nedeniyle birçok çocuk evden kaçıyor ya da ayrılmak zorunda kalıyor. Akşam olunca gidecek bir yeri olmayan bu çocuklar köprü altı yaşamı seçmek zorunda kalıyorlar. Artık onlar günün 24 saati sokaktalar. Ve her geçen gün sokakta çalışan çocuk gibi sokakta yaşayan çocukların sayısı da artmaktadır. Sistem, küçük-büyük dinlemiyor. Gittikçe insanlığı uçuruma sürüklüyor.

Ben İstanbul’dan bir tekstil işçisiyim. Bundan iki sene öncesine baktığımda gerçekten hayatı sorgulamayan, gece gündüz demeden çalışıp hiçbir hak aramayan birisiydim. Ya şimdi ne değişti benim için? Çalıştığım işyerinde 16 Eylülden beri grevdeyiz ve 16 Eylülden itibaren hayatım tam anlamıyla değişti. Artık sınıf mücadelesinin içindeyim. Şunun farkına vardım ki, çalıştığım işyerinde doğru dürüst kimseyi tanımıyordum.

Dünyadaki her şeyi biz üretiyoruz ama, nasıl ve ne şekilde üreteceğimize kapitalistler karar veriyor. Fabrikalarda gaz kokularını, tiner kokularını, kumaş tozlarını, şeker tozlarını, talaş tozlarını vs. ciğerlerimize çekerek çalışmak zorunda kalıyoruz. Çünkü yaşamak için çalışmak zorundayız.

Emperyalizmin 19 Mart 2003’te başlayan Irak’taki işgalinin 3.

İşçi sınıfı, hayatı yaratan, güzelleştiren, bunun için kendisinden fedakârlıkta bulunmak zorunda olan, milyarları kapsayan koskocaman bir sınıftır. Birlik olduğunda üstesinden gelemeyeceği hiçbir sorun yoktur. Kararlı ve samimi birlikler güzellikleri yaratabilecek temel koşuldur.

Novartis isimli bir ilaç firması astım hastaları için rahatlatıcı bir ilaç formülü bulmuş. Bilim adına sevindirici bir haber duymak çok güzel! Fiyatına gelince çok abartılı rakamlar söz konusu. İşçi sınıfının karın tokluğuna yaşadığı kapitalist sistemde, astımlı bir hasta eğer 400 $’ı varsa bu ilaçla 2-3 hafta rahat bir yaşam sürebiliyor, yoksa da ona sunulan tek seçenek sürünerek ölmek oluyor.