Kapitalizm milyonlarca insanı açlık ve yoksulluğun pençesine itiyor. Diğer taraftan kendi mezar kazıcılarını da çoğaltmış oluyor. Artan gıda fiyatları ile birlikte açlığın yaygınlaştığı Kuzey Afrika’da, isyan bayrağını çeken emekçi kitleler bugün burjuvazinin yüreğine korku salıyor. Birleşmiş Milletler’e bağlı Dünya Gıda Örgütü’nün (FAO) tahıl, bitkisel yağlar, süt ürünleri, et ürünleri ve şeker fiyatlarını baz alarak oluşturduğu Dünya Gıda Fiyat Endeksi verilerine göre, gıda fiyatları Ocak 2011’de artış rekoru kırdı.

Arap coğrafyasını sarsan isyan dalgasının Libya’ya ulaşması ve hızlı bir şekilde iç savaşa dönüşmesinin ardından Kaddafi’yi hedef alan emperyalist bir müdahalenin başlaması, sol içindeki bazı hastalıklı yaklaşımların tekrar su yüzüne çıkmasına sebep olmuş durumdadır. Bu yaklaşımın temelinde, Libya’nın Tunus, Mısır ve diğer Arap ülkeleriyle kıyaslandığında olumlu yanları olduğu ve Kaddafi’nin “anti-emperyalist” bir çizgide bulunduğu anlayışı yatıyor. Bu anlayıştan hareketle dünyada ve Türkiye’de bazı sol kesimler, kimi zaman açıktan kimi zaman da üstü örtük ve oportünist bir biçimde “emperyalist güçler karşısında direndiğini” söyleyerek Kaddafi’yi olumluyorlar.

Şubat ortalarında patlak veren halk isyanının Kaddafi diktatörlüğünü bugüne dek hiç olmadığı kadar sarstığı Libya, isyanın belli bir aşamasından sonra burjuva güçler arasındaki kapışmanın kanlı sahnesine dönüştü. Kısa bir süre sonra emperyalist güçlerin de müdahil olduğu bu kapışma, 19 Marttan itibaren emperyalist Batı ittifakının gerçekleştirdiği hava saldırılarıyla farklı bir evreye sıçradı.

Tunus’ta başlayıp Mısır’a sıçrayan halk isyanları, günler süren kitlesel gösterilerin ardından Bin Ali ve Mübarek’in iktidardan alaşağı edilmesiyle önemli bir dönemeç noktasına geldiler. Tunuslu emekçiler, ordunun desteklediği ve eski rejimin unsurlarından oluşan bir geçici hükümet eşliğinde seçimlere gitmeyi ve yeni bir anayasanın hazırlanmasını beklemeye itilmiş durumdalar. Mısır’da ise Mübarek rejiminin temel direklerinden olan ordu, kurtarıcı havalarında yönetime el koymuş ve kitlelere kendi kontrolünde bir geçiş sürecini dayatmış bulunuyor.

28 Martta Alaattin Karadağ cinayetiyle ilgili Çağdaş Hukukçular Derneği’nde bir basın toplantısı yapıldı. Bir devrimci olan Alaattin Karadağ İstanbul Esenyurt’ta 19 Kasım 2009’da polis kurşunuyla katledilmişti. Basın toplantısında, 21 Nisanda Bakırköy 9. Ağır Ceza Mahkemesi’nde görülecek davaya katılma çağrısı yapıldı.

Kendisi de bir Kürt olan Mahzun Kırmızıgül’ün “Güneşi Gördüm” filmi, filme piyasa yaptıracak “acı” sosunu bolca kullanmış. Acıların ticaretini yapan kapitalizm gerçeği bu filmde de kendini bize hissettiriyor. Acıların, kederlerin, katliamların, bir ulusun yok sayılışının, hatta yok edilişinin üzerini çirkin bir ağlaklıkla örtüyor bu film. Milliyetçilikle doldurulmuş Türk izleyici kitlesinin belki önemli bir kısmı film için, Kürtlerin propagandasını yapıyor, “bölücülere” sempati yaratmaya çalışıyor diye düşünebilir. Hatta bir kısım hümanistlerimizin de gözlerini ıslatmıştır film. Ama filmi izledikten sonra filme, Kürt sorununun siyasi bir mesele oluşu gerçeğinin değil de, meseleyi yoksulluk sorununa indirgeyen inceltilmiş bir sahtekârlığın hâkim olduğudur.

Kürt sorunu yakıcılığından hiçbir şey kaybetmeden orta yerde duruyor. Ateşkes süreci açısından Mart ayının kritik olduğu daha önce Kürt hareketi tarafından açıklanmıştı. Diğer taraftan yaklaşan seçimler, tüm burjuva partilerinin, en başta da AKP ve CHP’nin Kürt yoksullarının desteğini nasıl alırız sorusuna cevap arayışlarını hızlandırıyor. Bunun anlamı yeni yalanlar, yeni içi boş paketler, yeni sahtekârlık ve ikiyüzlülük gösterileriyle karşılaşacağımızdır.

İşçi sınıfı hareketindeki tıkanıklığı yaratan çeşitli etkenler söz konusu. Şüphesiz en önemli faktör, komünistlerin sınıf hareketi içindeki etkisizlikleri ve sendika bürokrasisinin sendikal örgütlerde ipleri tamamen ellerinde tutuyor olmalarıdır. Bu yüzden, işçi sınıfının haklarını savunmak üzere kurulmuş olan sendikalar, toplu iş sözleşmesinden faydalanabilen işçi sayısı 550 bin civarına düştüğü, dibin dibi göründüğü halde içine düştükleri ataletten kurtulamıyorlar. Bu durum da, işçi sınıfının moralini bozan, kendine güvensizliğini arttıran etkiler yaratıyor.

Başta Diyarbakır olmak üzere, onlarca kent ve ilçede, bu sene de Newroz kutlamaları coşkulu katılımlarla gerçekleştirildi. İstanbul’da Newroz, yüz binlerin Kazlıçeşme alanında yerini almasıyla görkemli bir kitlesellikle kutlandı. Sabahın erken saatlerinden itibaren Newroz’u kutlamak için Kazlıçeşme’yi dolduran Kürt emekçiler, soğuk havayı baharın renkleriyle ısıttılar.

Kocaeli, demir, çelik, kimya, petrol, otomotiv ve lastik sektörü olmak üzere 400’ün üzerinde büyük ölçekli sanayi kuruluşunun bulunduğu, her gün fabrika bacalarından kimyasalların havaya saçıldığı bir havza. Hele ki Dilovası’nda olduğu gibi işçi mahallelerinin fabrikalarla iç içe geçtiği bölgelerde, işçilerin hasta olma olasılıkları çok daha artmış oluyor.

Beyazıt ve Halepçe katliamları bu yıl da unutulmadı ve katliamları gerçekleştiren güçler 16 Martta yapılan gösterilerle nefretle kınandı. 16 Mart 1978 tarihinde İstanbul Üniversitesi çıkışında devrimci öğrencilerin üzerine atılan bomba sonucunda Eczacılık Fakültesi önünde 7 öğrenci katledilmiş, onlarca öğrenciyse yaralanmıştı. 16 Mart katliamı yargılamalarında katiller burjuva devletçe korunmuş ve açılan dava zaman aşımından geçtiğimiz yıllarda sessiz sedasız düşürülmüştü.

Bundan 16 yıl önce yaşanan Gazi katliamı, 12 Martta yapılan gösterilerle lanetlendi. Gazi Mahallesinde neredeyse tüm kepenkler kapatılarak protestolara destek verildi. Binlerce kişi eski karakol bölgesinde toplanarak Gazi Mahallesi mezarlığına kadar yürüdü.

Büyük bir isyan dalgasının Kuzey Afrika’dan Ortadoğu’ya kadar geniş bir coğrafyayı sarstığı şu günlerde, zalim diktatörleri devirmek için sokaklara dökülen kitleler içinde emekçi kadınlar da yerlerini alıyorlar. Miadı dolmuş bu baskı rejimlerinin ne gazı, ne copu, ne de kurşunu mücadeleci kadınları durdurmaya yetiyor. Onlar da tıpkı sınıflarının erkekleri gibi kavgada öne atılmaktan geri kalmıyorlar.