Son birkaç hafta içerisinde gerçekleşen “şüpheli” asker ölümleri, basının gündemine gelmiş bulunuyor. Burjuva basın asker ölümlerini TSK’nın servis ettiği biçimin dışına çıkmadan yansıtıyor. Savaş haricinde yaşamını yitiren askerlerin ölüm nedeni “eğitim zayiatı”, “intihar” vb. olarak gösterilerek gerçekler gizlenmek isteniyor.

AKP hükümeti izlediği politikalarla yoksulluğu derinleştirip bir toplumsal cinnet hali yaratarak, hırsızlık, gasp, cinayet, uyuşturucu gibi suçlarda büyük bir patlamaya yol açmış durumda. Hükümlü ve tutuklu sayısı son on yılda %175 oranında artmış bulunuyor. 2002 yılında 59 bin 500 olan mahpus sayısının 2006’dan bu yana kesintisiz artarak 157 bine çıkması, aslında 12 yıllık AKP iktidarı döneminde emekçiler cephesinde yaşanan ekonomik ve sosyal yıkıma dair önemli veriler sunuyor.

bugün yaşananları basın özgürlüğüne saldırı olarak lanse etmek ne denli ikiyüzlülükse, bir otoriterleşme sürecinin yaşandığı ve demokratik hakların gasp edilmekte olduğu da o denli gerçektir. AKP, Gülencilere karşı operasyonu bahane ederek, Gezi eylemcilerinden Kürt hareketine kadar, kendisine karşı tehlike olarak gördüğü her tür muhalefeti darbecilik çuvalına tıkıştırmaya çalışıyor. Darbeciliğe karşı “milli iradeyi” savunma bahanesi ile giderek saldırganlaşıyor, otoriterleşiyor. Erdoğan Bonapartlaşma yolunda ısrarla ilerliyor. Bu gidişatı durdurmak ve tüm bu pisliği tarihin çöp tenekesine göndermek için işçi sınıfının devrimci mücadelesini yükseltmekten başka bir yol bulunmuyor.

19 Aralık 2000’de, TC tarihinin devrimci tutsaklara yönelik en kanlı katliamlarından biri yaşanmıştı. Burjuva devlet, F tipi hücrelerde tecrit edilmeye direnen yüzlerce devrimci tutsağa karşı, kurşunlarla, kimyasal gazlarla, bombalarla saldırıya geçerek 30 kişiyi katletmişti. Türkiye’nin çeşitli kentlerindeki 20 hapishaneye eş zamanlı olarak düzenlenen bu kanlı saldırıya, hiç utanmadan bir de “Hayata Dönüş Operasyonu” adı takılmıştı.

İşçi sınıfı örgütsüz olduğu sürece, sorgusuz sualsiz ödediği vergilerle burjuva devletin finansörlüğünü yapmaya devam edecektir. İşçi ve emekçi sınıflara bütçeden düşen payın oranındaki artışı ya da azalmayı belirleyen temel etken son tahlilde sınıf mücadelesinin seyridir. Parasız eğitim, sağlık, konut ve sosyal hizmetlerin karşılandığı ve buna göre oluşturulmuş bir bütçe işçi sınıfının yakıcı mücadele konularından biridir. Bütçe kaynaklarının tümüyle emekçi sınıfların ihtiyaçlarını karşılamaya ayrılmasının tek yolu ise işçi sınıfının devrimci mücadelesiyle kapitalist sistemi yerle bir ederek iktidarı kendi ellerine almasından geçmektedir.

İşçi sınıfı haklı temellerde mücadele eden tüm ezilenlerin yanında olmalıdır. Bu yüzden işçi sınıfının öncüleri, işçi sınıfı içinde hâkim olan ve kapitalistlerin çıkarına hizmet eden “Kobanê’nin bizimle ne alâkası var” anlayışı ile mücadele etmelidir. Türkiye işçi sınıfının, emperyalist paylaşım savaşının kızıştığı ve kendi burjuvalarının da bu savaşın bir parçası olduğu mevcut koşullarda sadece genel çıkarları açısından değil yakın tehlikeler bakımından da enternasyonalist fikirlerle donanmaya ihtiyacı vardır.

Birçok sosyalist çevre Rojava’da yaşananlar konusunda gerçeklerle bağdaşmayan ve kafa karışıklığı yaratacak türde savlar ileri sürebilmektedir. Oysa Kürt halkının haklı davasına desteği gerekçelendirebilmek için bu tür anlamsız zorlamalara gerek yoktur. Sağlıklı yaklaşım her şeyi yerli yerine oturtmaktan geçer. Kendi görevlerini yerine getiremeyen sosyalistlerin, Kürt hareketinde sosyalist erdemler keşfetmesi, bir taraftan bir akıl tutulmasıdır, bir taraftan da acınası bir kompleksin ifadesidir.

Manisa’daki bir eylemde 70 yaşında bir köylü vali yardımcısına şunları söylüyor: “Askere çağırdınız geldik. Vergi istediniz verdik. Elektriği 3 gün ödemesem kesersiniz. Madem siz devletsiniz. Şimdi bize sahip çıkmayacaksınız da ne zaman çıkıvereceksiniz?” Mücadele süreçleri köylülere, kendilerine sermaye devletinin sahip çıkmayacağını öğretecektir. Örgütlü işçi sınıfının devrimci mücadelesi güçlendiğinde köylülük, işçi sınıfı nezdinde gerçek müttefikine kavuşacaktır.