Hazretleri!

  Ey efendi hazretleri!
  Başınız göklerde yine.
  Maşallah 
  Burnunuzla bulutu çiziyorsunuz.
  O güzel burnunuza yazık değil mi hazretleri,
  Neden her olur olmaza onu alet ediyorsunuz?
  
  Eğer bir yerleri çizmekse niyetiniz,
  Bu işi burnunuzla göremezsiniz.
  Akıl vermek gibi olmasın ama
  Burun,
  Bir yerleri çizmeye uygun bir alet değildir.
  Çizeyim derken çizdirebilirsiniz.
  
  
  Ey efendi hazretleri!
  Bütün dünya ayaklarınızın altıymış gibi 
  Kibirle bakıyorsunuz her yana.
  Bilmelisiniz ki kibir,
  Kendiniz dışındaki herkesi kıymetsiz bir ayrıntıymış gibi gösterir.
  Bakmayın demiyorum hazretleri,
  Hem ne haddime benim?
  Bakın tabii, bakın.
  Hatta
  Nereye isterseniz oraya,
  Nerenizle isterseniz oranızla bakın.
  Zira 
  Göz sizin, gönül sizin.
  Fakat
  Hatırlatmaktaki sebeb-i mecburiyetim;
  Kullanılmayan uzuvlar körelir de ondan.
  Maazallah 
  Kibrinizle bakarken dünyaya,
  Görmez olmasın sonra 
  Kullanılmaya kullanılmaya körelen 
  O güzel badem gözleriniz.
  
  Diyorlar ki;
  Ayaklarınızın altına alıp vicdanınızı
  Düşmanınızın başını ezer gibi ezermişsiniz.
  Ve üzerinde tepinirken “o büyük”,
  O “aman bilmez” öfkenizle
  “Ey işe yaramaz vicdan; var git başkasının yüreğine gir.
  Benim yüreğim taştandır. 
  Ne aman bilir ne vicdan tanır” dermişsiniz.
  
  Fakat 
  Öldürdüğünüz vicdanınız değil yalnızca 
  Vicdanınızı değil yalnızca ayaklarınızın altına alıp ezdiğiniz
  İnsana dair ne varsa içinizde 
  Ve insan için 
  Tekmilini birden kaybetmişsiniz.