Haydi Gelin Çocuklar

  Uzun sürmez bu karanlık, bu yıldızsız geceler.
  Ne dersin?
  Severim ben yıldızlı geceleri 
  En az güneşi sevdiğim kadar bilirsin.
  Yaramaz çocuklar gibi
  Oynaşsın isterim damlarda yıldızlar.
  Ama
  Ödü kopar analarının düşecek diye yavruları.
  “Ulan gavurun dölleri, ininsene aşağı” 
  Ana yüreği bu, kopar mı kopar neylersin.
  
  
  Fakat yıldızsız bu geceler.
  Bu geceler aysız.
  Bu geceler zifiri.
  Zamansız gelip götürenlerin geceleri bu geceler.
  Damlarda oynamaz 
  Bu karanlık gecelerde çocuklar.
  Hem ne yapsınlar yıldızsız, aysız damları?
  Kaybolurlar.
  Kaybolur çocuklukları.
  Gülüşlerindeki muziplik,
  Avuçlarındaki sıcaklık,
  Gelecekleri,
  Umutları...
  Cümlenin öğelerinden yalnızca
  Özneyle yüklemi bırakır gibi geride
  Siler bütün hafızalarını bu karanlık geceler.
  Ne zarf tümleci,
  Ne dolaylı tümleç,
  Ne nesne.
  Bir özne bir de yüklem kalır elinde.
  Kimsin?
  Nesin?
  Nerden gelir nereye gidersin?
  Silinir geçmişin.
  Koca bir yalandır sanki ne var ne yoksa doğumla ölüm arasında kalan 
  Bir varmış bir yokmuş misali 
  
  Şehrin koca koca meydanları gibi,
  Koca koca boşluklar kalır.
  Gerçi şimdi 
  Şehirlerde meydan da bırakmadılar.
  Çünkü bilirler
  Toplumun hafızasıdır
  Binalar, sokaklar ve caddeler.
  Bu sebepten ötürü 
  Yıkarlar, yaparlar
  Yıkarlar, yaparlar
  Ta ki bütün geçmişini silip
  Geride koca bir hiçlik bırakıncaya kadar.
  
  Bu geceler
  Çocukluğumun gecelerine benzemiyor be ciğerim.
  Özledim damlarda oynamayı fakat
  Karanlık, çirkin yüzlü adamlara inat.
  Damlarda oynasak mı yeniden?
  
  Haydi çocuklar el ele verelim.
  Çıkalım damlara.
  Dil çıkarıp nanik yapalım
  Karanlık yüzlü çirkin adamlara.
  Haykıralım.
  Haykıralım.
  Yıldızlaaaar!
  Yıldızlaaaarrr!
  Nerdesiniiiiz?
  Haydi gelin oynayalım
  Haydi gelin,
  Umutlu bakışlarımızla bütün dünyayı aydınlatalım.