Tanklar Yoksulların Evini Yıkar

Tanklar geçiyor evimizin önünden
Tanklar geçiyor tanklar,
Her birinin mermisi bir dünya yıkar.
Tanklar geçiyor,
Sarsıyor asfaltı paletleri,
Üzerinde bir asker,
Öylesine donuk ve duygusuz bakıyor ki gözleri.
Tanklar geçiyor,
Sarsıyor paletleri asfaltı,
Üzerinde bir asker,
Bütün dünyaya düşman gibi
Yabancılaşmış suratı.
Tanklar geçiyor tanklar,
Tanklar geçiyor,
Homur homur homurdanarak.
Birazdan 
Bir asker
Çevirip namlusunu nişan alacak.
Kimin evi yıkılacak?
Kimin çocuğu ölecek?
Kimin anası ağlayacak?
Tanklar geçiyor tanklar,
Üzerinde bir yoksul asker,
Karşısında bir yoksul evi,
İçerisinde bir yoksul adam,
Bir yoksul ana,
Bir yoksul çocuk…
Tanklar,
Birazdan,
Bir yoksulun,
Yoksulların evlerini başlarına yıkacaklar.
Bir yoksul adam,
Bir yoksul ana,
Bir yoksul çocuk ölecek.
Anıları, umutları ve hayalleri,
Yıkıntıların arasına gömülecek.
Dönünce evine asker,
Dönünce yoksul evine,
Sormayacak anası “kaç yoksulu öldürdün?” diye
Lakin düşman belleyecek
Kendisi gibi yoksul diğer memleketlerin insanlarını.
Komutanları,
Sıvazlayıp sırtını yoksul askerin,
“Vatan için” diyecekler
“Vatan için bu milyonlarca ölüm”
Bizler “vatan için” ölürken
Öldürürken “vatan için” diğer memleketlerin yoksullarını,
Zerre kadar üzülmeyecek memleketin kodamanları.
Sonra “işadamları”
Gidip yeniden inşa edecekler,
Önce askerleri gönderip yıktıkları şehirleri.
Ve sonra yeniden.
Gerekince yeniden,
Krize girince düzenleri,
Kızışınca pazar kavgası,
Ve başka biçimde çözemedikleri için,
Bizim evin önünden,
Sizin evin önünden,
Başkalarının evlerinin önünden,
Tanklar geçecek tanklar.
Üstündeki askerler,
Çevirip namlusunu tankların,
Yoksulların evlerini yıkacaklar.
Çünkü tanklar
Yalnızca yoksulların evlerini yıkar.