November 2015 tarihli yazılar

Reebok insan hakları ödülünü kazandığında, konuşma yapmak için Amerika’ya gider İkbal. Pakistan’daki çocukların gördüğü eziyeti Amerika ve Avrupa’daki öğrencilere anlatarak, onlara isterlerse bu konuda bir değişim olmasını sağlayabileceklerini gösterir. 1995’te mücadelesine devam etmek için Pakistan’a döner. Ne yazık ki dostları arttıkça düşmanları da artmaya başlar ve ölüm tehditleri alır. 16 Nisan günü ailesini ziyarete gittiği köyünde kuzenleriyle bisikletle gezerken halı mafyası tarafından tutulan bir katil tarafından üzerine ateş açılarak öldürülür.

Cumhuriyet gazetesi genel yayın yönetmeni Can Dündar ve Ankara temsilcisi Erdem Gül, MİT tırlarına ilişkin yaptıkları haberler nedeniyle tutuklanarak 27 Kasımda Silivri Cezaevine gönderildiler. Bilindiği gibi, Adana Savcılığı 19 Ocak 2014 tarihinde “bir ihbar üzerine” durdurduğu TIR’lara el koymuş, bu tırların MİT’e ait olduğu ve ulusal ve uluslararası hukuka aykırı bir şekilde silah taşıdıkları deşifre olmuş, fakat AKP hükümeti ısrarla tırlarda silah değil gıda ve insani yardım malzemesi bulunduğunu iddia etmişti.

Economic collapses and crises make themselves felt most sharply through spreading instability and sudden declines in stock markets. This also explains why economists are so fond of portraying the outbreak of crises as resulting from speculation in stock markets. Yet, the stock market is, in the final analysis, a mirror of the capitalist economy. Collapses in stock markets are not the causes, but the outcomes of the crisis, just as speculative activities in stock markets are not the real causes of the capitalist boom. As is known, betting and gambling can only change the distribution of wealth between individuals, without increasing the total amount of wealth.

Meselenin, tılsımlı bir söz gibi kullanılan “angajman kuralları” filan olmadığı açıktır. Bu son derece vahim sonuçları olabilecek bir güç gösterisidir ve temelde, bizim Marksist Tutum olarak nicedir vurgulayageldiğimiz üçüncü dünya savaşı sürecini somutlayan önemli bir gelişmedir. Muhtemelen bu hadise, ileride savaşın tarihini yazacak insanlar tarafından, üçüncü dünya savaşı sürecinin ana kutup başlarından olan Rusya gibi bir ülkenin, yine açıkça taraf olan ve küçük olmayan bir diğer devlet tarafından ilk kez doğrudan saldırıya uğraması olarak, önemli bir kilometre taşı diye anılacaktır.

G20’nin 10. liderler zirvesi 15-16 Kasım tarihlerinde Antalya’da gerçekleştirildi. 19 ülkeden ve AB’den müteşekkil G20, dünya ekonomisinin %85’ini, dünya nüfusununsa üçte ikisini kapsıyor. Kapitalist dünyanın derin bir krizde olduğu, bununla bağlantılı olarak başta Ortadoğu olmak üzere dünyanın çeşitli bölgelerini savaş alevlerinin sardığı ve gerilimlerin kızıştığı bir süreçte emperyalist ve alt-emperyalist güçlerin bir araya geldiği G20 zirvesi, kapitalizmin hal ve gidişatı hakkında görüşme ve pazarlıklara sahne oldu. Zirvede öne çıkan konular ise Suriye ve zirvenin hemen öncesinde gerçekleşen Paris saldırıları oldu.

Örgütsüz yığınların gelmiş geçmiş en büyük baş belâsı milliyetçilik, Türkiye’de de inceden inceye işçi sınıfına zerk ediliyor. TC’nin kuruluşundan bu tarafa Ermeni, Rum, Alevi, Kürt vs. düşmanlığı işlenerek, işçi sınıfı bir taraftan kendi sorunlarından uzaklaştırılıyor, diğer taraftan ise işçi sınıfının ezilen halklarla dayanışması, kaynaşması ve ortak bir mücadele yürütmesinin önüne geçilmiş oluyor. TC egemenleri, bir taraftan biz işçilerin ürettiği değerleri yağmalayıp saraylar saltanatlar kurarken, diğer taraftan da örgütsüz işçileri milliyetçilikle zehirleyerek bizimle aynı acıyı yaşayan kardeş halklar üzerine salıyor.

Barış Bloku, 12 gün süren sokağa çıkma yasağının ve saldırının ardından Diyarbakır Silvan’a bir heyet gönderdi. HDP milletvekilleri, demokratik kitle örgütleri ve sendikalardan temsilcilerin bulunduğu heyet, saldırıların yaşandığı Tekel, Konak ve Mescit mahallelerinde incelemelerde bulundu. Yapılan incelemelerin ardından Barış Bloku, İstanbul Fatih’te bulunan Silvanlılar Derneği’nde 20 Kasım günü basın toplantısı yaparak acı ve yıkım tablosunu kamuoyuyla paylaştı.

Memur-Sen’e bağlı Eğitim-Bir-Sen sendikasının Urfa/Birecik temsilcisi, “Karma eğitim yapmayan okullarda öğrenciler daha başarılı oluyorlar. Olaya başarı gözüyle bakıyorsak bu anlamda çocukların başarısı da artacaktır. Ayrıca karma okullarda bazı öğretmenlerin karşıt cinsleri yan yana oturtma gibi yanlışları olabiliyor. Bunlar insan fıtratına aykırıdır” diye bir açıklama yapmış. Bu açıklama hem Türkiye’de eğitim konusunda nasıl ilkel, geri ve ikiyüzlü bir zihniyetin egemen olduğunu gösteriyor, hem de AKP iktidarının eğitim kurumlarında çocuklarımızı nasıl hızardan geçirdiğini.

Ankara Barış Bloku’nun çağrısıyla 15 Kasımda Sakarya Meydanı’nda bir basın açıklaması gerçekleştirildi. Eyleme HDP Ankara Milletvekili Sırrı Süreyya Önder de katıldı. “Diyarbakır, Suruç, Cizre, Silvan… Barış Herkes İçin”, “Reyhanlı’yı Unutma! Barış Herkes İçin”, “Ankara Katliamını Unutma! Barış Herkes İçin” pankartlarıyla Sakarya Meydanı’nda toplanan kitle “Savaşa Hayır, Barış Hemen Şimdi”, “Yaşasın Halkların Kardeşliği”, “Silvan Halkı Yalnız Değildir”, “İnadına Barış, İnadına Özgürlük” sloganlarını haykırdı.

Ankara’da, “Emek, Barış ve Demokrasi” mitingine yapılan canlı bombalı saldırının üstünden bir ay geçti. 10 Kasımda, patlamanın olduğu Gar Meydanı’nda, DİSK, KESK, TMMOB, TTB, çeşitli demokratik kitle örgütlerinin ve sosyalist grupların katılımıyla bir anma düzenlendi.

Evet, doğrudur, çok canımız yandı, kan da kaybettik doğrudur... Ama sizin düşman olduğunuz umudumuz ve inancımız hep canlı, hep dimdik ve o, mücadeleye itiyor bizleri. Umudumuzdan ve örgütlü mücadelemizden bu denli korkmakta kendinizce haklısınız. Biliyoruz ki bu mücadeleyi büyütürsek o zaman sorarız tüm kardeşlerimizin hesabını. Tüm kirli işlerinizi ancak örgütlü mücadelemiz temizler, biliyoruz. Hesap sormak için  daha fazla birleşeceğiz. Korkmayacağız, umudumuzu ve inancımızı asla kaybetmeyeceğiz.

AKP savaş politikalarını sürdürmek, Kürt halkının haklı taleplerini boğmak ve emekçileri sindirmek için saldırılarına devam edecektir. Bunu yaparken de etkili propaganda mekanizmasını kullanarak emekçilerin zihinlerini yalan bombardımanı altında tutacak, geniş emekçi kitleleri yanına çekebilmek için onları aldatmayı sürdürecektir. Yapılması gereken, burjuvazinin örgütlü yalanlarının karşısına örgütlülüğümüzü güçlendirerek çıkmak ve işçi sınıfının bağımsız sesini yükseltmektir.

1 Kasım seçim sonuçlarının ne olacağını esas olarak Ortadoğu’daki gelişmeler, dünya ölçeğinde sürüp giden ekonomik kriz ve elbette bu ikisine bağlı olarak şekil alacak sınıf mücadelesi belirleyecektir. Bizler parlamenterist değil Marksist sınıf devrimcileriyiz. Dolayısıyla seçim sonuçlarını düzen partileri gibi ele almadığımız gibi, bu sonuçlardan dolayı umutsuzluğa ya da boş sevinçlere de kapılmayız. Önümüzdeki dönem hem Ortadoğu’da hem de Türkiye’de, Kürt sorununun da basıncıyla çok büyük gelişmeler olacaktır. Olağanüstü rejim inşa hevesleri, Ortadoğu’da Türkiye’nin de dâhil olduğu derinleşen savaş ve çözümsüz kalan Kürt sorunu, toplumsal alanda yeni kırılmalar yaratma potansiyeline sahiptir. Bu da büyüyen sorunlar anlamına gelmektedir. Bizim için temel mesele işçi sınıfı kitlelerinin korkunç bir örgütsüzlük ve sınıf bilincinden yoksunluk durumu içinde olmasıdır ve dün olduğu gibi bugün de odaklanılması gereken nokta bu durumu değiştirmektir. O zaman tüm gücümüzle ileri!

Erdoğan ve onun temsil ettiği burjuva kesimler sınıfsal ayrımların ve kapitalizmin çelişkilerinin üstünü örterek, bunlar yokmuş gibi davranarak toplumu dini ve siyasi kimlikler temelinde ayırmaktadırlar. Onlar, işlerine geldiği biçimiyle toplumu Müslüman/muhafazakâr ve bunların karşısında yer alanlar biçiminde bölmektedirler. Gerçek şu ki bu anlayış modern kapitalist ilişkiler söz konusu olunca bal gibi korporatizme kapıları açmaktadır ve AKP iktidarının son dönemlerinde daha fazla kendini dışa vurmuştur. Korporatizm işçi sınıfının düşmanıdır ve faşizme geçişin ön hazırlık safhasıdır. Çünkü korporatizm sınıf ayrımlarının üzerini örter. Bu yaklaşıma göre işçi sınıfı ve burjuvazi değil, meslek örgütleri vardır; ekonomik süreçlere sınırsız biçimde müdahale eden devlet ise onları ortak çıkarlar temelinde birleştirmektedir. Lakin hakikatte işçi sınıfı, devlet denetimine alınan sendikalar eliyle kontrol edilmekte, işçi sınıfının mücadelesi bastırılmakta, sermaye sınıfı ise palazlandıkça palazlanmaktadır.